Κατερίνα ΧλιάραΦανταστείτε την καρδιά ως μια κιθάρα. Μια κιθάρα που ξέρουμε πολύ καλά να παίζουμε. Βγάζουμε μαγικές μελωδίες όταν την εξασκούμε με αγάπη και συγκέντρωση. Αλλά και με ευαισθησία. Να μη χαλάσουμε τη μαγεία της μελωδίας. Να μην πληγώσουμε την κιθάρα. Γιατί οι χορδές της είναι ευαίσθητες.
Τις ευαίσθητες χορδές στο εσωτερικό της καρδιάς μας μπορούν να την προσεγγίσουν πολλά πράγματα, όπως λέξεις. Ναι. Απλές λέξεις.
Υπάρχουν πολλές απαγορευμένες λέξεις. Όπως ο Βόλντεμορτ.
Λέξεις που ταράζουν τις χορδές μας όταν αγγίζουν τα όριά μας. Όταν δε θέλουμε να τις ακούμε πια. Όταν δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απ’ αυτές. Το αποτέλεσμα είναι να αντηχούν σαν μια παραφωνία στην τελευταία νότα της συμφωνίας και τότε επέρχεται το τέλος. Νεύρα. Κατάθλιψη. Απογοήτευση.
Υπάρχουν λέξεις, επίσης, που έχουμε εξορίσει ήδη από το λεξιλόγιό μας. Έχουμε ορκιστεί στη δική μας Αγία Γραφή ότι δε θα τις χρησιμοποιήσουμε ποτέ. Μπορεί να είναι ανούσιες, εντελώς προσβλητικές ή άχρηστες.
Μια από αυτές είναι η λέξη «εμπειρία».
Καθετί στον κόσμο έχει τριών ειδών χρήσεις: την τελική (<τέλος = σκοπός) του χρήση, την κατάχρησή του, δηλαδή τη συνεχή, αδιάκοπη και «εξευτελιστική» του χρήση και την παραλλακτική του χρήση.
Ας πάρουμε το Βόλντεμόρτ μας, την «εμπειρία». Που ποτέ δεν καταργούμε από το λεξιλόγιο μας…
Ο C.S.Lewis είχε πει ότι
«η εμπειρία είναι ο πιο σκληρός απ’ όλους τους δασκάλους. Αλλά μαθαίνεις, Θεέ μου, πόσο μαθαίνεις».
Καταλαβαίνουμε αμέσως τον ιερό σκοπό της.
«Πρέπει να με ακούσεις. Έχω περισσότερες εμπειρίες από εσένα» x100 φορές
Εγώ είμαι πιο έξυπνη από εσένα. Εσύ θα πεις ότι είσαι πιο έξυπνος από εμένα. Σαφώς! Αφού εσύ είσαι ο πιο έξυπνος απ’ όλους!
Δεν αντιλέγω. Αλλά, κάποιος είναι πιο έξυπνος από εσένα για περισσότερα χρόνια. Και είναι πολύ αλαζόνας ή απλά Λέοντας για να στο τονίσει ένα εκατομμύριο φορές.
«Είσαι μικρός ακόμα. Εγώ είμαι μεγαλύτερός σου. Αυτό σημαίνει ότι έχω περισσότερες εμπειρίες από εσένα».
Αυτή την ατάκα την ακούμε συχνά σε κάποιο τσακωμό, σε καβγά ή σε διαφωνία. Σκεφτείτε το. Έτσι δεν είναι; Την χρησιμοποιούμε για να πετύχουμε το «απόλυτο τάπωμα» ∙ για ν’ αποστομώσουμε το συνομιλητή μας με το επιχείρημά μας.
Στην ουσία, όμως, δεν τα καταφέρνουμε…
Α, εδώ να πούμε ότι έχουμε την παραλλακτική χρήση της: χρησιμοποιούμε κάτι για σκοπό διαφορετικό από αυτόν από τον οποίο προορίζεται ∙ εδώ ως επιχείρημα.
Οι απαγορευμένες λέξεις είναι πολλών ειδών. Υπάρχουν λέξεις που έχουμε εξορίσει ήδη από το λεξιλόγιό μας. Έχουμε υποσχεθεί στο δικό μας Θεό ότι δε θα τις χρησιμοποιήσουμε ποτέ. Γιατί είναι ανούσιες, εντελώς προσβλητικές ή άχρηστες.
Όπως οι βρισιές σε έναν καβγά, που ξέρεις ότι δεν οδηγούν σε τίποτα, καθώς δεν αποδεικνύουν τίποτα. Απλά πληγώνουν. Όπως η αναφορά της ηλικίας και της εμπειρίας, που ξέρεις ότι δεν καταφέρνουν τίποτα, αφού δεν αποδεικνύουν τίποτα. Απλά σε φέρνουν σε αδιέξοδο.
Από πότε η ποσότητα των εμπειριών έγινε πόντος σε πίνακα σκορ; Από πότε το αν έχεις κάνει ένα ταξίδι μετράει περισσότερο από το να έχεις χάσει τη μητέρα σου; Ή το αντίστροφο;
Από πότε αποφασίστηκε ότι σε κάθε διάλογο πρέπει να έχουμε το αβάκιο ή ένα ζυγό για να συγκρίνουμε ποσοτικά τις ηλικίες μας; Τις εμπειρίες μας;
Ναι, είμαι μικρός. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι σε σχέση μ’ εσένα έχω 2, 3 ή και 10 χρόνια περισσότερα για να ζήσω καλύτερα όσα δεν έζησες εσύ. Όχι περισσότερα. Γιατί δεν είναι αγώνας ποσότητας, αλλά ποιότητας. Ποτέ δεν ήταν αγώνας.
Ωριμάζουμε με τη ζημιά, όχι με τα χρόνια.
Αυτή τη ζημιά θα διηγούμαστε στα παιδιά μας, όχι για να τους περιορίσουμε, αλλά για να τους αφήσουμε να δημιουργήσουν καλύτερα. Όχι περισσότερα.
Να τους εμπνεύσουμε. Για να ζήσουν καλύτερα. Όχι περισσότερα.
Ναι, είμαι μικρός. Και λοιπόν;
Εσύ χάνεις, μεγάλε, σ’ ένα παιχνίδι που πια δεν είναι fair play εξαιτίας σου…