μμμΠολύ περισσότερο από συχνά έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με τη φράση: ”μ’εμπιστεύεσαι;”
Η εμπιστοσύνη όμως δεν έχει να κάνει με μένα και με σένα.
Η εμπιστοσύνη είναι μια έννοια ευρέως γνωστή η οποία κλονίζεται εκνευριστικά εύκολα.
Περα απο τις πανθολογούμενες βικιλεξικό-επεξηγήσεις του όρου και της έκθεσης που έγραψες στη Β’Λυκείου με θέμα τον ”πνευματικό άνθρωπο”
θα μπορούσαμε να την παραλληλίσουμε με το σαλιγκάρι.
Το σαλιγκάρι κάνει την εμφάνισή του μετά τη βροχή, βαδίζει χωρίς να σε ενοχλεί αλλά αν πας να το αγγίξεις κουλουριάζεται ξανά στο καβούκι του. Έτσι και ο άνθρωπος χρειάζεται περισσότερο την εμπιστοσύνη στους δύσκολους καιρούς αλλά αν την παραβιάσεις έστω και στο ελάχιστο, αυτός θα μαζευτεί και θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από υπέρμετρη προσπάθεια και χρόνο για να ξαναφεθεί εμπρός σου…
Γιατί δεν πρόκειται για το παράπτωμα αυτό καθεαυτό που εισέπραξες…
Είναι που μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία συνεχώς μεταβαλλόμενη και που δε παύει να είναι λίγο άδικη (ας αποφύγουμε το δογματικό της ”κακίας”).
Διότι αν κάνουμε ένα καταλογισμό της πορείας μας και των εμπειριών μας (ακόμα και 20 έτη τελικά αρκούνε προς το παρόν) ακούμε, βλέπουμε, ενστερνιζόμαστε συμβάντα απογοητευτικά.
Δεν πρόσθεσα ευτυχώς/δυστυχώς, γιατί εδώ εμπλέκεται άλλο ένα δίπολο:
-Δυστυχώς γιατί μαθαίνοντας ότι ο κόσμος δεν είναι όπως στις ταινίες (happy end, χαρακτήρες κακοήθεις που ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα κ.λπ.) γεννάται η καχυποψία που νοθεύει την εμπιστοσύνη και ενισχύει την εσωστρέφεια και ότι αυτή φέρει καθ’εσυνεχείαν της…
-Ευτυχώς απ’την άλλη, γιατί μαθαίνεις να αμύνεσαι, να επανεξετάζεις το προφανές και να ανεξαρτητοποιείσαι…όσο καλό μπορεί να θεωρηθεί αυτό (αλλά σχεδόν ρεαλιστικό θα το χαρακτήριζα).
Δεν πρόκειται για 2-3 βεβαρημένα περιστατικά που έτυχαν ανάμεσα σε σένα και στους φίλους σου, τον έρωτα σου, την οικογένειά σου…
Πρόκειται γι’ αυτό που βλέπεις και για όσα δεν ξέρεις.
Εάν κάνουμε ένα φλασμπάκ, διαπιστώνουμε ότι αυτό το δίπολο μάς είναι ήδη, εν αγνοία μας, γνωστό.
α) Είτε μας μάθανε από μικρούς να στεκόμαστε μόνοι μας και να βαδίζουμε τυφλά ανάμεσα στο πλήθος, κι έτσι μεγαλώσαμε και το επιβεβαιώσαμε σε κάποιο βαθμό.
β) Είτε ήμασταν ένα από εκείνα τα χαρωπά παιδάκια και στη μετεφηβεία μάς ανάγκασε η καθημερινότητα να δούμε τον κόσμο κάπως αλλιώτικα, πιο απόμακρα.
“Ίσως είναι εκεί που χάνεται η αθωότητα της παιδικής ηλικίας που απορούμε πολλές φορές πως εξαφανίστηκε”
-Οι άνθρωποι δύσκολα εμπιστεύονται στις μέρες μας γιατί είναι καχύποπτοι!
Η εμπιστοσύνη όμως δεν έχει να κάνει με μένα και με σένα. Ουτε η καχυποψία με το σπίτι μου.
Έχει να κάνει με εκείνα που άκουσες στις ειδήσεις…
Με εκείνα που σου παν γιατί δεν άκουσες στις ειδήσεις…
Με κείνα που σε επηρέασε η δύναμη της κοινωνικής ομάδας που ανήκεις, να μισείς…
Έχει να κάνει με τη προκατάληψη και ΦΥΣΙΚΑ τον ρατσισμό, που απ’ τη μια θα πεις ξεκίνησε απ τον Χίτλερ και όλη τη γνωστή πορεία
αλλά σε επηρεάζει σε κάθε βήμα σου ακόμη και σήμερα.
Έχει να κάνει με το ότι νόμιζες πως οι άνθρωποι σκοτώνονται από ατύχημα αλλά έμαθες ότι τελικά κάποιος το προγραμμάτιζε για να παίρνει τις ασφάλειες τους…
Έχει να κάνει με το ότι διώξανε τον πατέρα σου απ τη δουλειά, ενώ κάποιος άσχετος με βίσμα κρίθηκε “πανταχού ιδιοτήτων” γι αυτή τη θέση…
Έχει να κάνει με το ότι κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές, κρατάς γερά το στομάχι σου, ελπίζεις να φτιάξουν την πλατεία απέναντι και ρεμβάζεις ανέλπιδα ότι “τα πράγματα θ’αλλάξουν”, δυσανασχετώντας για το ποιος θέλει το συλλογικό καλό εν τέλει (ας παραλείψουμε το ατομικό σ’ αυτό τον τομέα).
Έχει να κάνει με το ότι ο κόσμος δεν σε κοιτάει πια στα μάτια και όταν το κάνει μισοκλείνει τα βλέφαρα απειλητικά… Και εδώ μιλάμε για την διαφορετικότητα της εξωομάδας…
Έχει να κάνει με το ότι έπεσε θύμα εκμετάλλευσης ακόμα και η φιλευσπλαχνία…
Όταν ένας άστεγος βρεθεί στο βαγόνι σου και ζητήσει “μια μικρή βοήθεια”, εάν δεν έχει κομμένο χέρι ή πόδι δεν αναρωτιέσαι κάθε φορά αν λέει αλήθεια ή αν πρόκειται για τέχνασμα; Και ακόμη και να τα έχει δηλαδή πώς ξέρεις πως δε δουλεύει για τον αρχηγό της φαμίλιας;
Πλεον ταξιδεύεις στο πλοίο με τα μάτια μισόκλειστα και την τσάντα αγκαλιά, δεν μπορείς να ευχαρίστηθεις ένα μπάνιο στη παραλία γιατί τα μάτια σου έγιναν πολύφωτα…
Η εμπιστοσύνη λοιπόν είναι θέμα κοινωνίας. Και έτσι περνάει και σε μένα και σένα…
Η καχυποψία είναι κάτι που καλώς ή κακώς πρέπει να χωνέψουμε ότι θα είναι εμφανές συναίσθημα σε καθετί που μας κεντρίζει και πιθανότατα κάθε φορά που θα υποχωρεί, κάτι άλλο θα την επαναφέρει δριμύτερη.
Το άγνωστο είναι φοβικό και δεν γνωρίζει κάνεις μας αν πρέπει ουσιαστικά να χάσουμε αυτή την στάση.
Αυτό όμως που πρέπει να διαχειριστούμε για να ‘μαστε ψυχικά υγιείς, είναι να χρησιμοποιούμε τη καχυποψία εκεί που χρειάζεται και για να μαστε καλυμμένοι…
(Εξάλλου κακουχίες είναι αναπόφευκτο να μη συναντήσεις, στο πρώτο ή στο δέκατο σκαλοπάτι.)
να την έχουμε στη χαμηλή της στάθμη σε κάθε μας βήμα…
Αλλά να μη την αφήσουμε να μας συνεπάρει γιατί αυτό είναι μια ανελεύθερη ζωή που δεν συνάδει με τη φύση μας…
Και αν σε κάποιες περιπτώσεις θες να ρίξεις για λίγο αυτό το τείχος επιφύλακτικότητας, πάρε το ρίσκο, γιατί εκεί είναι το όμορφο κι όπου και αν βγει. Κι αν δεν αποδειχθεί σπουδαία κίνηση μη το μετανιώσεις…
Όταν χτυπήσει καμπανάκι, ξαναπάρ’το…
Γιατί ανεξάρτητα από την κατάληξη ένιωσες ελεύθερος κάποιες στιγμές (θα νιώσεις και θα ξανανιώσεις).