FrapressΕίναι κάποια τραγούδια που σου “μιλάνε” βρε παιδί μου.. αλλά δεν είσαι και πολύ περήφανος να το παραδεχτείς! Ιδού οι δικές μας ένοχες απολαύσεις…
Ζητήσαμε από τους αρθρογράφους μας να διαλέξουν ένα τραγούδι που αγαπούν χωρίς να το… υπερηφανεύονται πολύ, και να γράψουν γι’ αυτό. Ως αναμενόμενον (Ελλάδα γαρ) τα περισσότερα τριγυρίζουν το λαϊκό ρεπερτόριο. Δεν απουσιάζει, βέβαια, και το ξένο!
Ωστόσο, όπως θα δείτε, αρκετοί υπερασπίζονται με σθένος την αγάπη τους για το “ντροπιαστικό” τραγούδι τους. Κάντε κλικ πάνω στους τίτλους για να τα ακούσετε και… απολαύστε μας!
Ξένα (Pop, Rap, Trash)
Super Bass – Nicki Minaj
Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα πολύ να διαλέξω ένα τραγούδι το οποίο ντρέπομαι που ακούω. Όχι επειδή δεν ακούω τραγούδια για τα οποία ντρέπομαι για αυτά (το “εμένα η μανούλα μου με μεγάλωσε με Χατζιδάκη” δεν πιάνει σε κανέναν, ας είμαστε ειλικρινείς) αλλά γιατί είναι πολλά παραπάνω από ένα.
Κατόπιν όμως εκτενούς αξιολόγησης των τραγουδιών αυτών, δημιουργίας σχετικών δημοσκοπήσεων και βαθιάς και ουσιαστικής ενδοσκόπησης κατέληξα πως τον τίτλο αυτό θα έχει την τιμή να κατοχυρώσει το (τύμπανο κάνει τον σχετικό ήχο που ενισχύει την αγωνία): Super Bass της Nicki Minaj. Ναι, το ξέρω, ντροπή, αλλά εμένα μου φτιάχνει την μέρα και ξυπνάω πολύ συχνά στραβωμένος, εντάξει;
Και όποιος σου είπε ότι το ραπάρω στον καθρέφτη με την βούρτσα των μαλλιών και «bitch please» υφάκι κάθε πρωί στις 7:30, απλά με φθονεί και θέλει να με καταστρέψει.
Κυριάκος Βλάχος
Lollipop – Mika
Ο ορισμός του χαζοχαρούμενου και γελοίου τραγουδιού που σου κάνει πλύση εγκεφάλου. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά κάθε φορά που το ακούω χαμογελάω και μου φτιάχνει η διάθεση, χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Φτάνει απλά και μόνο το άκουσμα. Η μελωδία και ο ρυθμός του ή σου σπάνε τα νεύρα ή σε κάνουν να κολλήσεις.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν εποχές γυμνασίου όταν το είχα πρωτοακούσει και είχα σκάσει στα γέλια. Για να μην μιλήσω για το video clip, κινούμενα σχέδια μόνο! Μη με ακούσετε καλύτερα να το τραγουδάω και να το κοροϊδεύω με τσιριχτή φωνή. Παρ’ όλα αυτά παραδέχομαι πως (δυστυχώς!) μου αρέσει.
Ο λόγος; Πιστεύω πως αυτό το τραγούδι εύκολα σε κάνει να γελάς. Αρκεί να μην υπάρχει κάποιος εκεί γύρω και βλέπει την έκφραση του προσώπου σου την ώρα που το τραγουδάς! Τότε κάνεις και τον άλλον να γελάει…! Αγαπημένοι στίχοι φυσικά (γιατί είναι και πολύ δύσκολοι βέβαια): “Live your life until love is found or love’s gonna get you down”. Το ίδιο εύθυμοι όσο και το όλο concept του τραγουδιού.
Ιωάννα Αλεξοπούλου
Bailando – Enrique Iglesias 
Λίγο το ότι ήμουν Erasmus στην Ισπανία, λίγο επειδή είχα πιει, θες λόγω της γλώσσας; Ε ναι, γιατί να ντραπώ;! Ούτε μία, ούτε δύο, μα ούτε και τρεις δεν ήταν οι φορές που χόρεψα και τραγούδησα το Bailando του Enrique Iglesias. Χμμ, τώρα που το σκέφτομαι η χρήση αορίστου δεν ξέρω κατά πόσο είναι ρεαλιστική, μάλλον ο ενεστώτας με εκφράζει καλύτερα!
Την πρώτη φορά που το άκουσα θυμάμαι ήμουν στην chupiteria Daniels στην Σαλαμάνκα. Chupiteria για τους Ισπανούς είναι μαγαζιά με ΤΕΛΕΙΑ σφηνάκια που κοστίζουν 0,50-1,00 ευρώ – δεν περιγράφω άλλο. Όταν το ακούσαμε με την παρέα μου -κυρίως Βραζιλιάνους και Μεξικάνους- αμέσως ξεκινήσαμε να χορεύουμε. Η αλήθεια είναι ότι αν κάνεις παρέα με Λατινοαμερικάνους το να μην χορέψεις απλά δεν υφίσταται. Το τραγούδι με το που βγήκε παιζόταν αμέσως σε όλα τα μαγαζιά της Ισπανίας, ε και εμείς τι να κάνουμε; Καταλαβαίνετε… το χορεύαμε ολημερίς και ολονυχτίς σε ΟΛΑ τα μαγαζιά της Σαλαμάνκα. Αχ! Τώρα κάθε φορά που το ακούω θυμάμαι όλες τις υπέροχες στιγμές που έζησα εκεί, και απλά νοσταλγώ.
Εύα Μπεσλεμέ
Dragostea din tei -O-Zone (Ή αλλιώς Numa-Numa) 
Εχέμ. Οκ λοιπόν, ντάξει ντάξει λυσσάξατε, ναι το παραδέχομαι, αυτό είναι το guilty pleasure song μου! (Όχι ότι δεν έχω άλλα, αλλά αυτό είναι μια άλλη σκοτεινή ιστορία). Το τραγουδούν στα Ρουμάνικα οι O-Zone, ένα συγκρότημα από τη Μολδαβία και απότι έχω καταλάβει οι στίχοι κυμαίνονται στα γνωστά πλαίσια της pop νοοτροπίας:
“Baby don’t leave me, I love you”
Δεν θυμάμαι πότε το πρωτοάκουσα, καθώς και νιώθω ότι το τραγούδι αυτό πάντα υπήρχε κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Σύμφωνα όμως, με έρευνές μου (#Wikipedia) βγήκε αρχές Σεμπτέμβρη του 2004, άρα υποθέτω η τότε εννιάχρονη και αθώα Δανάη να το πέτυχε στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο πάνω στο zapping.
Μου θυμίζει μια πιο ανάλαφρη εποχή κοινώς, όταν τα ερωτήματα που σε βασάνιζαν ήταν το με ποιες Barbie θα παίξετε όταν έρθει σπίτι σου η κολλητή, ή το να προλάβεις να κάνεις γρήγορα και όπως όπως τα μαθήματά σου πριν ξεκινήσουν τα παιδικά.
Και κάπως έτσι κατέληξα να γράφω στο Frapress, όπου αναγκάζομαι να αποκαλύπτω τέτοιες ντροπιαστικές αλήθειες για τον εαυτό μου.
Για αυτό παιδάκια μου, να μην βιάζεστε ποτέ να τελειώσετε τα μαθήματά σας, και να τα κάνετε ήρεμα και συγκεντρωμένα.
(Εκτός αν πρόκειται να χρησιμοποιήσετε τις γνώσεις σας από τα παιδικά που βλέπατε ως έμπνευση στην μετέπειτα συγγραφική σας καριέρα, άρα είστε σε καλό δρόμο 😉 )
Το πήγα μακριά, σταματώ. Συμπαθητικό τραγούδι πάντως.
Δανάη Νάντια Λοΐζου-Μάνσκε
Bilionera – Otilia
Έλα τώρα, όλοι ακούτε τραγούδια πιο χαμηλού επιπέδου, δεν είναι όλοι του έντεχνου και του ροκ. Mας αρέσουν και πολλά trash τραγουδάκια και καλά κάνουμε εγώ δεν ντρέπομαι!
Εντάξει πέρα από κάποια λαϊκά που αγαπάω ας μιλήσω για το τραγούδι Bilionera… πρώτη φορά το άκουσα στη Θεσσαλονίκη, στα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής μου τα φετινά. Αρχικά το αγαπάω γιατί μου θυμίζει γενικότερα το πόσο ωραία πέρασα. Πέρα από αυτό όμως μου θυμίζει και δύο γελοιότητες… Ε μωρέ καμιά φορά κάνουμε βίντεοκλιπ με την ξαδέρφη μου (γελάμε απίστευτα, κλαίμε) ε και το τελευταίο μας βιντεοκλίπ ήταν αυτό το τραγούδι όπου και δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε από το γέλιο. Τ
έλος έπινα ποτό που λέτε… Κυρία φτιαγμένη ξεκινάω να πάω τουαλέτα και έσκασα πάνω σε ένα σταντ, τα παλικάρια που καθόντουσαν εκεί σοκαρίστηκαν και εγώ απλά κοκκίνησα. Πάλι έπαιζε αυτό το τραγούδι! Γιατί μου αρέσει αφού με γελοιοποιεί; Και πριν πείτε οτιδήποτε ένα θα πω. Όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τον εαυτό του!
Ελίζα Σεχίδου
Ding Dong Song – Gunther 
Με μένα συμβαίνει το εξής παράδοξο: περισσότερα είναι τα τραγούδια που ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι ακούω παρά αυτά που μπορώ και θέλω να βγάλω παραέξω. Γενικά έχω την τάση να “κολλάω” πολύ εύκολα με ανόητα κομμάτια από όλα τα είδη, ίσως επειδή δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πάθος με τη μουσική.
Για το Ding Dong Song ωστόσο δε ντρέπομαι ΚΑΘΟΛΟΥ. Το λατρεύω. Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα με κέρδισε το παθιάρικο “Oh, you touch my tralala”. Το τραγουδάω με τους φίλους μου, το χορεύω στο σπίτι, όταν δεν είμαι με τους φίλους μου τους παίρνω τηλέφωνο και τους το τραγουδάω δια της βίας και δε συμμαζεύεται. Η αγαπημένη μου “δραστηριότητα” ωστόσο με αυτό και με πολλά άλλα αντίστοιχης ηλιθιότητας (άσχετα που το βρίσκω ιδιοφυές) είναι να το ακούω στη συγκοινωνία με τα ακουστικά μου στο τέρμα. Ειδικά όταν επικρατεί ησυχία. Τα βλέμματα όσων μπορούν να αντιληφθούν τι χαζομάρα ακούω είναι ανεκτίμητα. Και εδώ έγκειται ο “Guilty Pleasure” παράγοντας.
Σκόπευα να γράψω και γι’ άλλα τραγούδια. Για να μην το παρακάνω όμως, θα μείνω στο να τα αναφέρω: Άντεξα – Σάκης Ρουβάς, Πώς να το εξηγήσω – Νίκος Βέρτης, Boyfriend – Justin Bieber (κλάψτε).
Και ένα μικρό μπόνους για όσους αγαπούν το Lord of the Rings: Mouth of Sauron Sings The Ding Dong Song
Πετρινούλα Διονυσίου
Rinbu – Revolution 
Τα μουσικά μου γούστα είναι κάπως “βαριά”. Σπάνια θα μου αρέσει ένα ποπ τραγούδι, και πάντα θα είναι από μεγάλα ονόματα της ποπ όπως Madonna, Justin Timberlake κλπ. Σε μόνιμη βάση ακούω gothic, metal, rock και κλασσική μουσική, πάντα ξενόγλωσση.
Για αυτό και “ντρέπομαι” να παραδεχτώ πώς μου αρέσει το κομμάτι της Γιαπωνέζας τραγουδίστριας Rinbu, Revolution. Δεν λέω ότι υπάρχει κάτι στην Ιαπωνική μοντέρνα μουσική που την καθιστά κατώτερη από αυτήν των άλλων χωρών, αλλά έχουν τάση εκεί να κάνουν την ποπ τους πολύ γρήγορη, πολύ “ανάλαφρη”. Η ενορχήστρωση του κομματιού είναι γελοία, αλλά πιθανόν θα φταίει το ότι το κομμάτι βγήκε με την τεχνολογία του 1997, και εγώ στην ποπ μουσική του 90 δεν είχα πολλές επαφές.
Η φωνή της τραγουδίστριας είναι πολύ υψηλή, και εμένα μου αρέσουν φωνες όπως του Marilyn Manson, του Till Linderman, του Jonathan Davis και γενικά φωνές τέτοιας οκτάβας.
Παρόλα αυτά όμως, ναι, μου αρέσει να το ακούω. Κάτι στον ρυθμό του, κάτι στον ήχο των Ιαπωνικών μου κολλάει.
Υ.Γ. Το κομμάτι το άκουσα όταν έβλεπα το anime “Revolutionary Girl Utena” (σε όσους αρέσουν τα anime, το προτείνω ανεπιφύλακτα – πρωτοπόρο μέχρι σήμερα) καθώς παίζει στους τίτλους έναρξης.
Βελισαρία Ντόκα
Barbie Girl – Aqua 
Το δεύτερο τραγούδι που πραγματικά ντρέπομαι να ακούω (το πρώτο βρίσκεται παρακάτω) αλλά είναι χαραγμένο στο μυαλό μου από τα παιδικά μου χρόνια είναι των Aqua το «Barbie Girl». Ναι το ξέρω δεν υπάρχει δικαιολογία για αυτό… Όσο ήμουν παιδί θα έλεγε κανείς οτι επηρεάστηκα από την ομώνυμη κούκλα και τον έρωτά της για τον Κέν. Μετά τι έγινε και συνεχίζει να ηχεί στα αφτιά μου κανείς δεν ξέρει…
Τέλος να δώσω special credits στη φίλη μου Νατάσα για τη βοήθεια στις ιδέες και γιατί μαζί απολαμβάνουμε αυτές τις…αμαρτίες!
Κατερίνα Οικονομοπούλου
Ελληνικά (Ποπ, Λαϊκά, Σκυλάδικα)
Ψέυτικα – “Παολάρα λέω και κλαίω” 
Σε μια φάση της φοιτητικής μου ζωής έφαγα με το κουτάλι τα greek nights. Η ανάμνησή τους ακόμη και σήμερα με κάνει να ξυπνάω ιδρωμένη και τρομαγμένη στον ύπνο μου. Το χειρότερο είναι μα τι άλλο; Το Ψεύτικα της ‘Παολάρα λέω και κλαίω’ που λέει και μια γνωστή μου, το οποίο τραγουδάς τσιρίζοντας περιπαθώς μαζί με τη κοριτσοπαρέα.
Εννοείται πως την επόμενη μέρα παίζει συνεχώς στο repeat αποπροσανατολίζοντάς σε απ’ το καθετί. Με λίγα λόγια, αγαπημένο ‘άσμα’ για έξαλλες καταστάσεις.
Ενδείκνυται επάξια για κοριτσοτσιρίδες σε συνδυασμό με βασανισμένο ύφος τύπου μου φέρθηκες σκάρτα και τελικά δεν αξίζεις τίποτα. Κλασικές συνοδευτικές κινήσεις είναι ένα ελαφρύ λίκνισμα τσιφτετελιού ή ακόμα καλύτερα αγκάλιασμα της φίλης σου αλα κεφαλοκλείδωμα όπου τραγουδάτε μανιασμένα ‘κι από τα μάτια σου ψεύτικα δάκρυα κυλάνε’ δείχνοντας σπαρακτικά τα μάτια σου τη δεδομένη στιγμή, γιατί και η παντομίμα παίζει πολύ.
Το καλύτερο όμως είναι όταν γυρνάς σπίτι σου ξημερώματα και συνεχίζεις να τραγουδάς βραχνιασμένα ‘ψεύτικα είναι τα λόγια σου, εγώ όμως χώρια σου να ζήσω μόνη μου φοβάμαι ’ την ώρα που σε κοιτάνε όλοι σα να είσαι UFO, καθώς όλος ο φυσιολογικός κόσμος πάει στη δουλίτσα του(ή στην εκκλησία, αν ξημερώνει Κυριακή και τύχει να συναντήσεις γιαγιάδες στο δρόμο).
Μαρία Στρατήγη
Σκόνη και Θρύψαλλα – Στέφανος Κορκολής 
Η αμήχανη στιγμή πού όταν ακούγεται (σπάνια πλέον) το τραγούδι αυτό από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, πολλά ζευγάρια μάτια με κοιτάνε αηδιασμένα…
Σοκάρονται από το χορευτικό που είχα εφεύρει από μικρή και στην χαρά που ξεχειλίζει από το πρόσωπό μου την ώρα που το χορεύω!
Ειδικά στο τελείωμα του ρεφρέν «σκόνη και θρύψαλλα ωωωωωω» τα δίνω όλα!
Εύη Υψηλάντου «Ξου»
Γίνεται – Παντελής Παντελίδης
Αρχικά, ας ξεκαθαρίσουμε και ας παραδεχτούμε κάτι. Όσο alternative και le culture κι ας είμαστε (ή λέμε ότι είμαστε), όλοι μα ΟΛΟΙ ακούμε λαϊκά και σκυλάδικα. Όταν θες να κλάψεις, να πονέσεις να χτυπηθείς, δεν μπορείς να το κάνεις με Artic Monkeys. Οπότε αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό, ας πάμε παρακάτω.
Όσο και να τον κράζεις, παραδέξου το πόσο μεγάλη απήχηση έχει και πως και πως και συ έχεις κουνήσει τον πισινούλη σου ακούγοντας Παντελίδη. Και ναι! Εγώ το παραδέχομαι ακούω Παντελίδη! Μιας που όμως στο συγκεκριμένο άρθρο μιλάμε για συγκεκριμένα τραγούδια που ντρεπόμαστε ότι ακούμε, η ένοχη απόλαυση μου από τον Παντελίδη είναι το «Γίνεται». Μου αρέσει ο τρόπος που αναφέρεται στις θαυματουργικές ιδιότητες ενός μόνο φιλιού, από αυτόν που λαχταράμε, το οποίο μπορεί να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια. Προφανώς και δεν προσπαθώ να αναγάγω το τραγούδι σε ανώτερη ποίηση, αλλά ως ένα άσμα που όλοι μας έχουμε ταυτιστεί, και καταβάθος σχεδόν σε όλους μας αρέσει.
Μαρία Τσιμάρα
Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου – Σάκης Ρουβάς
Είμαι Ρουβίτσα και ήρθε η ώρα να το παραδεχτώ. Φυσικά ντρέπομαι γι’ αυτό… πολύ… αλλά ειδικά το συγκεκριμένο τραγούδι ρε παιδιά (εγώ δεν δυσκολεύομαι και με τα υπόλοιπα βέβαια) δεν γίνεται να μην το φωνάξεις (δεν θα πω τραγουδάω υπερβολή). Είναι το στάνταρ κομμάτι στα πάρτι όταν αρχίζουμε τo trash πρόγραμμα και έχει συνδυαστεί στο μυαλό μου με την απόλυτη στιγμή, #τραγουδάμε με φίλους με όλο μας το είναι παράφωνα και δεν με νοιάζει απολύτως τίποτα. Αντίστοιχα βέβαια θα μπορούσαν να προστεθούν πολλά ακόμη στην λίστα, βλέπε Ruslana-Wild Dances(εε, ας μην περιγράψω το πόσο wild) και Reggaeton από Ελένη Φουρέιρα!
Δήμητρα Τσώλη
Snik – So fly 
Ήταν βράδυ. Ήμουν με την παρέα μου σε ένα γνωστό club στο Γκάζι. Εκεί συνέβη το μοιραίο. Κάποια στιγμή άκουσα από τον τραγουδιστή (χαχαχα) που εκείνο το βράδυ είχε live στο συγκεκριμένο μαγαζί ένα κομμάτι που δεν το ήξερα και από την αρχή ξεκίνησε να μου τραβάει το ενδιαφέρον. Ο τραγουδιστής ήταν ο Snik εξού και το χαχαχα πιο πάνω.
Από την άλλη μέρα, έλιωσα στο YouTube (μου πήρε περίπου 3 λεπτά) για να βρω το συγκεκριμένο κομμάτι. Ήταν το So Fly. Σίγουρα στους περισσότερους από εσάς δε θα αρέσει. Ακόμα πιο σίγουρα θα είστε από αυτούς που βρίζουν τον Snik (όπως κι εγώ) και ίσως και το συγκεκριμένο είδος μουσικής.
Ότι και να λέτε εγώ προσωπικά κάποιες φορές που κάθομαι στο pc και δεν έχω τι να κάνω (σχεδόν πάντα δηλαδή) ανοίγω μια καρτέλα και απολαμβάνω ένα κομμάτι που λατρεύω να μισώ από έναν καλλιτέχνη (ο θεός να τον κάνει) που αντιπαθώ και μου περνάει απλά αδιάφορος.
Χρήστος Ρούκος
Κι όλο χάλαγε το αμάξι – Νότης Χριστοδούλου
Οφείλω να παραδεχτώ πως αυτό το τραγούδι το ακούω και το χορεύω ρυθμικά μέχρι και σήμερα. Στοιχειώνει τα γυμνασιακά μου, τα λυκειακά μου και τα φοιτητικά μου χρόνια και παρόλο που δε θα το πληκτρολογούσα ποτέ να το ακούσω μόνη στο σπίτι το συναντώ συνέχεια μπροστά μου και το ακούω με ένα χαμόγελο στα χείλη. Δεν έχει χαλάσει ποτέ το αμάξι μου, ούτε εκφράζει καμιά προσωπική μου εμπειρία, αλήθεια. Ωστόσο ο ρυθμός του προκαλεί ένα μικρό σκίρτημα σε χέρια και σώμα μέχρι να παραδοθείς πλήρως στις ρυθμικές κινήσεις της μουσικής του… παραδεχτείτε το!
Μαιρηλίνα Φρέρη
Ο ποιητής – Γιώργος Μαργαρίτης
Μου ζητήθηκε να γράψω μια παράγραφο για ένα τραγούδι που μου αρέσει και θα πρέπει να ντρέπομαι για αυτό! Σε πληροφορώ φίλε αναγνώστη πως η μουσική μου παιδεία δεν έχει ταβάνι και δεν έχει όρια. Ακούω όλα τα είδη μουσικής αρκεί να μου κάθεται καλά στο αυτί το εκάστοτε κομμάτι! Οπότε όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ να γράψω για κάποιο τραγούδι για το οποίο ντρέπομαι, αφού για να το ακούω πάει να πει ότι είναι επιλογή μου και για τις επιλογές μου δεν ντρέπομαι.
Θα σου πω λοιπόν για ένα κομμάτι που ντρέπονται οι φίλοι μου όποτε το τραγουδώ και κάθε φορά που το βάζω στο αυτοκίνητο να παίζει έχουμε επικές μάχες για να το αλλάξουμε και ειδικά το καλοκαίρι που είναι και ανοιχτά τα παράθυρα! Είναι ”Ο ποιητής” του Μαργαρίτη και δεν το κρύβω! Μου αρέσει. Τη βρίσκω ρε παιδάκι μου, σεληνιάζομαι πώς το λένε. Με εκφράζει απόλυτα και πολύ γουστάρω. Καλή ακρόαση!
Φίλε αναγνώστη S.O.S μην το ξεχάσω… Πριν το βάλεις να παίξει παράγγειλε κάνα ρακομελάκι.
ο Πολέμαρχος
Δε θέλω να ξέρεις – Αννα Βίσση
Η πρώτη πραγματική ποπ σταρ της χώρας μας Άννα Βίσση ερμηνεύει για πρώτη φορά το 1992 το εκπληκτικό κομμάτι “Δε θέλω να ξέρεις” σε στίχους και μουσική του Νίκου Καρβέλα. Κορυφαίο ερωτικό τραγούδι, μοναδική θεατρική ερμηνεία. Πόνος, ατελείωτη θλίψη, μαύρα μάτια από την ξεβαμένη μάσκαρα, εγκατάλειψη, οικειοθελής εγκλεισμός, θρήνος, αδιαφορία για τη ζωή, χάπια, σκιές και φαντάσματα. Η λογική βυθίζεται στη δίνη της κατάθλιψης. “Αδιάφορο αν ζω ή δεν ζω”, “πίνω είμαι λιώμα”, “βουλιάζω σε κώμα”, “είμαι σκόνη είμαι χώμα”, “λίγο λίγο μου φεύγει το χρώμα”, “για σένα υπάρχω ακόμα”.
Οι εικόνες αποτυπώνουν πλήρως τη βίαιη απώλεια ενός επώδυνου χωρισμού. Βραβεύτηκε δικαίως το 1999 από το Pop-Corn ως το “Καλύτερο Τραγούδι της Δεκαετίας 1990-1999”
Η γνωριμία με το κομμάτι έγινε στο πρώτο έτος. Ο Γιάννης, μεγάλος Βισσικός φαν χτυπιόταν από δοκάρι σε δοκάρι, λιώνοντας πάνω τους ολόκληρος με υποκριτικότητα και πάθος. Το κεφάλι ψηλά, τα χέρια σε ανάταση και δώστου πόνο. Και δώστου σύρσιμο στο χαλί. Και δώστου πεσίματα και σβούρες στο πάτωμα τραβώντας μαζί ότι υπήρχε σε κάλυμμα, μπουφάν, τραπεζομάντηλο. Όλα αυτά πολύ προτού μας αποκαλύψει τις ερωτικές του προτιμήσεις αφήνοντας μόνο κάποιες υπόνοιες διαφορετικότητας βάζοντας την κολώνια και την κρέμα ημέρας στο ψυγείο για να διατηρείται δροσερή.
Ελένη Βαλσαμάκη
Καμπριολέ – Γιάννης Βασιλείου
Ως λάτρης της μουσικής και με μικρή εμπειρία στο ραδιόφωνο ακούω σχεδόν όλα τα είδη της μουσικής. Τραγουδάω κομμάτια με φίλους, άλλα τα χορεύω κι άλλα απλά κάθομαι και τα απολαμβάνω στα ηχεία του δωματίου μου. Ένα από τα τραγούδια που ακούω συχνά αλλά ντρέπομαι να πω πως το ακούω φέρει τον τίτλο ”Καμπριολέ” και ερμηνεύτηκε για πρώτη φορά το 1991 (αγέννητο εγώ ακόμη) από τον Γιάννη Βασιλείου. Τραγούδι χαρούμενο και άκρως χορευτικό που σου θυμίζει καλοκαίρι και βόλτες με φίλους στην παραλία. Τραγούδι που σίγουρα μου έγινε γνωστό στα φοιτητικά μου χρόνια και πλέον το λέω δημόσια πως το ακούω φανατικά!
Θανάσης Ξάνθος
Έχω περάσει και χειρότερα – Γιώργος Μαζωνάκης
Δεν θεωρώ τον Μαζωνάκη καλό τραγουδιστή, αλλά δόξω τω θεώ και το autotune καταφέρνει να βγάζει ακόμα τραγούδια και να παραμένει σχετικός πολλά χρόνια μετά το “Gucci φόρεμα”, μέσα σε έναν χώρο που είναι σαν το μύλο. Όπως και να έχει όμως, μου αρέσει αλλά ντρέπομαι που μου αρέσει το “Έχω περάσει και χειρότερα”.
Και είναι guilty pleasure γιατί θεωρώ πως οι στίχοι είναι απλοϊκοί, η φωνή τίποτα το ιδιαίτερο και η μουσική είναι ένα τελείως γενικό beatάκι. Και όμως, ο Μαζώ έχει αυτό το “κάτι” που με σκαλώνει και κάθομαι να ακούω το τραγούδι σε επανάληψη, προτιμώντας να μην δίνω πολύ σημασία στις αναφορές στο “Μάτια ερμητικά κλειστά” του βιντεοκλίπ.
Το παν στο είδος μουσικής του Μαζωνάκη είναι οι στίχοι να κρατάνε ισορροπία μεταξύ του χύμα και του καλλιτεχνικού και το “Τασάκι το κορμί μου και η γλώσσα σου τσιγάρο με κατέστρεψες, με διέλυσες…” μπορεί να μην είναι Ρίτσος, αλλά όταν το ακούω μου μιλάει. Και στα 100 Μαζώ λοιπόν.
Σπύρος Γούλας
Τα Καγκέλια – Γωγώ Τσαμπά
Χμμ τραγούδια που ντρεπόμαστε να μας αρέσουν ε; Είναι πολλά θα έλεγα, αλλά δύο ξεχωρίζω αυτή τη στιγμή! Το πρώτο είναι τα «Καγκέλια» της Γωγώς Τσαμπά. Ναι φίλε αναγνώστη και εγώ το ακούω και εσύ το ακούς και χορεύεις σαν τον νεάντερταλ που μόλις βγήκε από το Ανάκτορο club στο Περιστέρι (από το Περιστέρι είμαι και εγώ, σας ξέρω). Φυσικά η πρώτη φορά που το άκουσα ήταν σε κάποιο club και αρχίσαμε να γελάμε τόσο πολύ με την παρέα μου, που από τότε κάθε φορά το διακωμωδούμε με διάφορες αεροπλανικές κινήσεις! Έχει μετρήσει κανείς πόσα Ωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπω λέει;
Κατερίνα Οικονομοπούλου (το δεύτερο βρίσκεται παραπάνω)
Viva Larisa – Forza Thessalia – Κούλες (ή kool-s)
Κούλες: Ariadne Machinnon Andrew και Δήμητρα Πούλκου. Τραγούδι της δεκαετίας του ’90 το “Βίβα Λάρισα” παραμένει για όλους εμάς τους λάτρεις του Θεσσαλικού κάμπου στο top 10 της playlist του υπολογιστή μας. Στην πραγματικότητα μόνο στην playlist του δικού μου υπολογιστή πρέπει να συμβαίνει αυτό.
Όπως και να χει, καλτ κομμάτι για λίγους. Λάρισα: Καφές, Πηνειός, καφές, ΑΕΛ, καφές, τσίπουρο, καφές, Μikel, καφές. Ακόμη: το κέντρο της Ελλάδας, ήπιο κλίμα (κρύο το χειμώνα και αφόρητη ζέστη το καλοκαίρι), κλαμπ, εναλλακτικά μπαράκια, εμπορικά κέντρα, φαστφουντάδικα. Πότε να το ακούσεις: όταν θα ‘χεις πια βαρεθεί το “στης Λαρίσης το ποτάμι” και θα αναζητάς μια εναλλακτική πρόταση. Γιατί είναι “guilty pleasure”; Γιατί πόσο high και cool να νιώσεις πια, χάνεις τον έλεγχο!
Μαγδαληνή Γκόγκου
Θα ‘μαι εδώ – Νίκος Οικονομόπουλος
Όλοι έχουμε ένα τρωτό σημείο, ένα ψεγάδι, ένα μικρό ανορθόδοξο πραγματάκι που δεν ταιριάζει με την ιδεολογία και τα πιστεύω μας. Αυτή την φορά επιλέξαμε να… εκτεθούμε ομαδικά στον τομέα της μουσικής. Εγώ, ως φανατική του ροκ και των μπαλαντών αυστηρά ξένου ρεπερτορίου, μπορώ να καταγγείλω ένα λιθαράκι που μάλλον φαίνεται ότι δεν είναι δικό μου. Μέσα στις playlist του υπολογιστή μου ανάμεσα στους System of a Down και τους Placebo σε ένα υποχθόνιο κρυφό σημείο βρίσκεται το «Θα ‘μαι εδώ» του Νίκου Οικονομόπουλου!
No offence, ελληνικά τραγούδια μπλιαχ, απλά καταφέρνω να τα υποστώ στα μαγαζιά και στις καφετέριες. Ακόμα ψάχνω τον λόγο που μου αρέσει αυτό το κομμάτι, αφού και η μουσική είναι ψιλοκλασική για ελληνικό καψούρικο και οι στίχοι είναι ΥΠΕΡκλασικοί για ελληνικό καψούρικο! Ίσως μου αρέσει έχει αυτό το κάτι που λένε ότι βρίσκεις στον έρωτα με την πρώτη ματιά, ίσως επειδή ο κόσμος αγαπάει Οικονομό, ίσως επειδή έχω υποστεί πλύση εγκεφάλου… υπάρχει καιρό στην playlist μου και θα συνεχίσει να υπάρχει!
Ζωή Κρητικού
Ιεροσυλία – Καίτη Γαρμπή
Σπάνια ακούω ελληνικά τραγούδια. Σχεδόν ποτέ δεν ακούω λαϊκά ή σκυλάδικα. Και όταν τα ακούω, δεν μ’αρέσουν, δεν ξέρω να τα χορεύω και δεν ξέρω τους στίχους! Ωστόσο, οι φίλοι μου σίγουρα θα με έχουν ακούσει να τραγουδώ το παραπάνω τραγούδι με πάθος. Ε, καιρός να το μάθει και ο υπόλοιπος κόσμος!
Το τραγούδι μιλάει για το χωρισμό ενός ζευγαριού και παρομοιάζει την απομάκρυνση του ενός ατόμου με “Ιεροσυλία”. Συνεπώς, ζητάει στο άτομο αυτό να γυρίσει πίσω, καθώς ήταν στην ζωή του “κάτι σαν θρησκεία”. Ο,τι κατάλαβε κανείς!
Νίκος Παπουτσής