Γιώργος Κοϊμάς
Έχετε παρατηρήσει ότι αυτή «η γιορτή της δημοκρατίας» χτυπάει την πόρτα των ψηφοφόρων τις πιο ακατάλληλες στιγμές; Μα, είναι δυνατόν τώρα που η χώρα απέκτησε το διαπραγματευτικό πλεονέκτημα του πρωτογενούς πλεονάσματος να πάει σ’ εκλογές; Φτου, γκαντεμιά! Δηλαδή, αν οι αγορές φοβηθούν το εκλογικό αποτέλεσμα και κλείσουν τις κάνουλες της χρηματοδότησης, τότε θα είναι ωραία; «Φάτε δημοκρατία, λοιπόν»!
Δεν σεβάστηκαν οι βουλευτές την επιθυμία του λαού να μην πάμε σε εκλογές κι έτσι δεν ψηφίστηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Από την άλλη, βέβαια, ο ίδιος λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία δεν επιθυμεί και τη σημερινή (συγ)κυβέρνηση. Άρα, αμέσως – αμέσως προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο λαός δεν ξέρει τι θέλει! Θετικό σημάδι αυτό, αν σκεφτείτε πως όταν ήξερε τι ήθελε εμπιστευόταν το μέλλον του σε ανεπάγγελτους δουλοπρεπείς χαραμοφάηδες που παρήγαγαν χρέος και ελλείμματα, σημαίνει πως είμαστε σε καλό δρόμο…
Τα κόμματα που θα συμμετάσχουν στις βουλευτικές εκλογές και θα διεκδικήσουν μία θέση στη Βουλή, είναι αποτέλεσμα μακάβριας φάρσας του Θεού της Ειρωνείας που εκμεταλλεύεται την αδράνειά μας και μυκτηρίζει τη «δημοκρατία» μας. Παρωδία! Από το ΠΑΣΟΚ μέχρι το ΚΚΕ και από τη ΝΔ μέχρι τους ΑΝΕΛ, πανταχόθεν ξεδιπλώνονται κωμικές ιστορίες ιδεολογικού περιεχόμενου, μικροπολιτικών συμφερόντων και απύθμενου πολιτικαντισμού.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Σ’ αυτή τη ζωή, τουλάχιστον… Οι πολιτικοί προέρχονται από την ίδια κοινωνία που ζούμε και ‘μείς. Δεν είναι εξωγήινοι, δεν προέρχονται από τον πλανήτη της ρεμούλας, από τη χώρα της λαμογιάς, από την πόλη της αρπαχτής. Στο ίδιο καζάνι που βράζουμε όλοι, έβραζαν κάποτε και δαύτοι μέχρις να εκλεγούν. Όπερ μεθερμηνευόμενον πως για έναν τέτοιο λαό, τέτοιοι πολιτικοί αρμόζουν. Κακώς χρησιμοποιώ τη λέξη «λαός»! Ο λαός υπάρχει και συγκροτείται μόνο στο βαθμό που διεκδικεί δικαιώματα από την εξουσία, διαφορετικά πρόκειται περί μάζας, όχλου, εσμού. Θυμάστε ποια ήταν η τελευταία φορά που διεκδικήσαμε κάτι μαζικά; Το 2011, όταν ρίχναμε ανώδυνα φάσκελα στους 300 και φωνάζαμε «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Τελικά η Βουλή γλίτωσε τα απολιτίκ «καψίματα» και οι υπόλοιποι πληρώσαμε τις αγανακτισμένες μούντζες που δεν έγιναν… αποφασισμένες γροθιές.
«Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες». Ένα απόσταγμα σοφίας που κατάντησε αηδία στα πληκτρολόγια εκείνων που ξεφαντώνουν με τρεις κι εξήντα στη Μύκονο και ευαισθητοποιούνται για την ανακύκλωση του λαδιού της φριτέζας. Σχίζονται για το σκύλο της γειτονιάς που του κρέμασαν σκουλαρίκι τα παιδιά της απέναντι πολυκατοικίας. Υποφέρει η κιτς κουλτούρα τους που η φούντα είναι ακόμη παράνομη. Είναι τα παιδιά που έφεραν στον κόσμο οι «νοικοκυραίοι» και θεμελίωσαν τη γενιά των «κλαρινογαμπρών».
Για όλους εσάς, οι εκλογές δεν χρειάζονται να αλλάξουν… είναι ό,τι πρέπει! Για όλους εμάς, οι εκλογές χρειάζεται να αλλάξουν… γιατί είναι ό,τι δεν πρέπει!