Στέφη ΔαβούτηΔεν επιθυμώ με το συγκεκριμένο κείμενο ούτε να κάνω πολιτική τοποθέτηση ούτε να εφαρμόσω πρακτικές προσηλυτισμού σε όσους μπουν στον κόπο και αφιερώσουν λίγα λεπτά για να διαβάσουν το εν λόγω άρθρο. Ο μοναδικός σκοπός συγγραφής του παρόντος κειμένου είναι η παράθεση κάποιον προσωπικών μου σκέψεων έπειτα από τα όσα έχουν ειπωθεί αλλά και πραχθεί, από κυβερνώντες και κυβερνώμενους, με αφορμή την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού.
Ο Νίκος Ρωμανός γεννήθηκε το 1993. Το Δεκέμβρη του 2008 ήταν παρών στην δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον Επαμεινώνδα Κορκονέα, ειδικό φρουρό της ΕΛ.ΑΣ. Το Φεβρουάριο του 2013 συλλαμβάνεται για τη διπλή ληστεία στο Βελβεντό για την οποία καταδικάζεται σε 15 χρόνια και 10 μήνες. Αθωώθηκε για την συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, ενώ σε βάρος του εκκρεμούν δυο ακόμη κατηγορίες για συμμετοχή στην οργάνωση “Συνωμοσίες Πυρήνων της Φωτιάς”. Το 2014 έδωσε πανελλήνιες όποτε και πέρασε στα ΤΕΙ Αθήνας, στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων (Τμήμα Υγείας). Στις 10 Νοεμβρίου του 2014 ξεκίνησε απεργία πείνας λόγω της μη ικανοποίησης του αιτήματός του να του χορηγηθούν εκπαιδευτικές άδειες με σκοπό τη παρακολούθηση του ακαδημαϊκού προγράμματος της σχολής όπου εισήχθη. Στις 10 Δεκεμβρίου του 2014 κήρυξε την έναρξη απεργίας δίψας αλλά την ίδια μέρα ψηφίστηκε τροπολογία από τη Βουλή η οποία ικανοποιεί το αίτημα του Νίκου Ρωμανού με προϋπόθεση να φέρει στο χέρι του ένα ειδικό βραχιόλι.
Ποικίλες απόψεις ακούστηκαν σχετικά με την υπόθεση του Νικου Ρωμανού, οι περισσότερες από τις οποίες εδράζονται στο αναμενόμενο δίπολο: «ένας πλούσιος πιτσιρικάς που το παίζει εκ του ασφαλούς αντιεξουσιαστής και τραμπουκίζει τον κόσμο με μολότοφ» και «ένα νέο παιδί που ήταν αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας της δολοφονίας του φίλου του και που έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση και στη ζωή».
Τέτοιες καταστάσεις επιβεβαιώνουν μοιραία και μετά λύπης μου την αρχική μου άποψη για τη χώρα στην οποία γεννήθηκα, ζω και μεγαλώνω. Την άποψη ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν πρόκειται παρά για ένα ευρωπαϊκό και γραφικό χωριό με πολίτες της λογικής της κλειδαρότρυπας και της απαιδευσιάς. Πολίτες που παρά το γεγονός ότι έχουν προσλάβει ένα ικανοποιητικό επίπεδο μόρφωσης εντούτοις δεν έχουν καταφέρει να σφυρηλατήσουν με τρόπο γόνιμο και σύγχρονο της απαρχαιωμένες συνειδήσεις τους. Άμα δεν καταφέρουμε να εκσυγχρονίσουμε τη σκέψη μας και να διευρύνουμε εξακολουθητικά το πεδίο του πνεύματος μας τότε κανένας φορέας και κανένας θεσμός δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει επί της ουσίας και προς το καλύτερο. Το συλλογικό προέρχεται από το ατομικό και είναι χρέος κάθε πολίτη αυτής της χώρας να πάει το μυαλό του ένα βήμα πιο πέρα για απεγκλωβιστεί το ελληνικό έθνος από τα έλος της υποκρισίας, της εξασφάλισης, του ατομισμού και του απαρχαιωμένου.
Το σωφρονιστικό σύστημα της Ελλάδας αντικατοπτρίζει αυτή την μουχλιασμένη συνείδηση του Έλληνα καθώς υπολειτουργεί ρίχνοντας ακόμα περισσότερο στον πάτο του πηγαδιού αυτούς που έχει αναλάβει να σωφρονίσει. Πρακτικές εκδίκησης και εκφοβισμού έχει μόνο να επιδείξει και ενώ ο Ευρωπαίος και γραμματιζούμενος Έλληνας το καταδικάζει λεκτικά, ο ασυνείδητος Έλληνας πολίτης δεν διαμαρτύρεται εμπράκτως για να το αλλάξει. Και εδώ τίθεται το θέμα του Νικου Ρωμανού. Το να εμμένει κανείς στην ευκατάστατη οικογένεια του και στις πολιτικές του πεποιθήσεις ώρες που ο ίδιος διεκδικεί το δικαίωμα της παιδείας με τον έσχατο τρόπο, σκιαγραφεί ακόμα καλύτερη την μεσαιωνική ελληνική νοοτροπία. Κι αυτό διότι για όλους τους κρατούμενους, και πόσο μάλλον για τους νέους, ο πλέον αρμόζων και κατάλληλος τρόπος να εξελιχθούν και να ανέλθουν είναι η παιδεία και όχι η εκδίκηση.
Αλλά είμαστε χώρα που έχει μάθει να ζηλεύει, να μισεί και να επαναπαύεται αν το πρόβλημα και ο κίνδυνος δεν χτυπήσει την δική μας πόρτα.
Φυσικά δεν επιρρίπτω ευθύνες μόνο στις παλαιότερες γενιές αλλά και στις νέες γενιές που αναπαράγουν λίγο αναπροσαρμοσμένα αυτή την αναχρονισική, ελληνική λογική καταδικάζοντας από τώρα το μέλλον της χώρας μας. Η λύση –κατ’ εμέ- δεν είναι η εφαρμογή του ίδιου πολιτικού μοντέλου με τη διαφορά ότι αυτό θα είναι «αριστερότροπο» αντί για «δεξιότροπο». Η λύση είναι να αποκτήσουμε την ελευθερία του πνεύματος μας. Λευτεριά. Λευτεριά από τις απαρχαιωμένες νόρμες. Λευτεριά από της λογική της εξασφάλισης. Λευτεριά από τις ταμπέλες. Λευτεριά από την ανάγκη του ιδεολογικού ανήκειν που καταβροχθίζει κάθε έννοια καινοτομίας και πρωτοβουλίας. Λευτεριά στη δημιουργικότητα. Λευτεριά στη συνειδήσεις. Λευτεριά σε ένα αγωνιστικό πνεύμα. Λευτεριά στα νιάτα .Λευτεριά σε κάθε κολλημένο κεφάλι. Λευτεριά.