Frapress…Γράφει η Εύη Υψηλάντου Ξου
Τα μότο είναι αλήθεια πως όσο πιο κραυγαλέα μηνύματα έχουν τόσο πιο πολύ επηρεάζουν την ψυχολογία μας και τα μάτια τα οποία τα διαβάζουν. Ένα μότο έχει τέτοια ισχύ , που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από πολλούς ως αρωγός θετικών σκέψεων μέχρι και “γραμμή” την οποία ακολουθούμε στην ζωή μας ως παράδειγμα. Και πόσα μότο δεν έχουν καρφωθεί στη ψυχή και στο μυαλό μας;
Προσωπικά, στην ζωή μου δύο ήταν τα μότο που ειλικρινά με έκαναν να προβληματιστώ αρκετά και να δω κάποια πράγματα με τον τρόπο που ήθελα πραγματικά να είναι και με την ουσία που και εγώ επιθυμούσα να έχουν ….
Μοτο 1: “Ζήσε την κάθε στιγμή σαν να ‘ ναι η τελευταία”
Βράδυ Σαββάτου ( και εσύ είσαι κάπουυυυ…), ως κορίτσι της βιοπάλης, σχολάω από την δουλειά μου, και ενώ το έχω πάρει ποδαράτο και τα βήματα μου με έφτασαν κάπου κοντά στο ΟΑΚΑ, ξαφνικά καθώς άκουγα την μουσικούλα μου, βγάζω τα ακουστικά από τα αυτιά μου και για λίγο σαστίζω σε ένα μότο που είχε γράψει κάποιος με σπρέυ στον τοίχο…”Ζήσε την κάθε στιγμή σαν να ‘ ναι η τελευταία”….
Πόσο πολύ ξεχνάμε οτι η ζωή δεν είναι δεδομένη;
Η αλήθεια είναι πως μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η απάντηση ενός άλλου ονειροπόλου από κάτω, ο οποίος έγραψε:
” για κάποια στιγμή όντως θα ‘ναι”
και τότε σκέφτηκα….να που υπήρξε ένας που αποτύπωσε την πρόταση που ήθελα να σχηματίσω κάτω από ένα μότο που πολλοί το γράφουν και το λένε χωρίς να το σκεφτούν λίιγο παραπάνω…
Να που υπάρχει κάποιος που είδε την ουσία!
Μότο 2: “Η Ευτυχία είναι αληθινή μόνο όταν μοιράζεται “
Η ταινία! ΤΟ νόημα! Η ουσία!
Αυτή η ταινία είναι μία από τις μετρημένες ενός ακρωτηριασμένου στο χέρι, ταινίες που πραγματικά με άγγιξαν και με συγκίνησαν.
Το ” Into the wild” είναι μία από τις ταινίες που πραγματικά βάλανε σε σειρά, λέξεις και συναισθήματα που είχα στο μυαλό μου σαν χείμαρρο.
Τελικά υπάρχει ευτυχία; και αν ναι, πότε το καταλαβαίνουμε ;
…Γράφει η Μαρία Τσαουσίδου
Δεν ξέρω κατά πόσο τα λόγια μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας, συνήθως αυτό το κάνουν οι πράξεις. Ωστόσο, είναι μερικά που κολλάνε στο μυαλό σου, δημιουργούν τον δικό σου κώδικα ηθικής.
«Η αλήθεια είναι πως όλοι θα σε πληγώσουν,
εσύ πρέπει απλώς να βρεις αυτούς για τους οποίους αξίζει να υποφέρεις.»
Η φράση αυτή μου έμαθε να αγαπώ τους ανθρώπους. Όπως είναι και χωρίς να αναλύω το γιατί είναι έτσι. Με έκανε να συγχωρώ. Δεν είναι πεσιμιστικό να πιστεύεις πως θα πληγωθείς, αντιθέτως είναι ρεαλιστικό, όπως και το γεγονός πως θα πληγώσεις. Το θέμα είναι να βρεις εκείνους τους λίγους ανθρώπους που θα τους αφήσεις να σε πληγώσουν και μετά να γιατρέψουν τις πληγές σου. Δεν καταδέχτηκα να τρέφω αυταπάτες. Όλοι θα σε πληγώσουν, άλλοι σε μια στιγμή αδυναμίας, άλλοι άθελά τους, αλλά θα σε πληγώσουν. Και φυσικά θα τους πληγώσεις κι εσύ. Δεν υπάρχουν αποκλειστικά θύματα και θύτες σε αυτή τη ζωή, όλοι μας εναλλασσόμαστε και στους δύο ρόλους. Όλα έχουν να κάνουν με την επιλογή εκείνων που ξεχωρίζεις για να υποφέρεις για χάρη τους. Και αντίστοιχα σε ξεχωρίζουν κι εκείνοι. Και κάπως έτσι μπαίνεις σε ένα παιχνίδι που πονάει, αλλά ταυτόχρονα σε κρατάει ζωντανό και δεν πρόκειται να βγεις, δεν θέλεις να βγεις, όσο συναναστρέφεσαι το ανθρώπινο είδος. Κάπως έτσι μαθαίνεις να πληγώνεις και να πληγώνεσαι, να ψάχνεις καλά για τους ανθρώπους που αξίζει να υποφέρεις.
…Γράφει η Γιωργία Κουτεντάκη
Έχω μια μεγάλη αδυναμία στη γιαγιά μου, η οποία με την υπομονή και την αγάπη της καταφέρνει καθημερινά να μαθαίνει νέα πράγματα, να κάνει νέους φίλους και να αποκτάω πανέμορφες εμπειρίες. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου , επιμένω να ακολουθώ μια φράση που με κάνει να νιώθω πως όλα είναι δυνατά. Πως αν η γιαγιά μου μετά από τόσα χρόνια μπορεί και βρίσκει την ευτυχία μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, τότε μπορώ κι εγώ. Κυλά μέσα μας το ίδιο αίμα, η ίδια ζωή, η ίδια ανάγκη για γνώσεις και εμπειρίες. Όποτε νιώθω τη ζωή να ξεφεύγει απ’ τα χέρια μου κι όποτε νιώθω αδύναμη και κουρασμένη απ’ την καθημερινότητα αφήνω το μυαλό μου να ταξιδέψει κοντά στη γιαγιά μου και στις στιγμές που έχουμε ζήσει μαζί και έτσι νιώθω πως
“We are only two seconds away from happiness.”
And it works everytime..
ps. : Σ΄ευχαριστώ γιαγιά 🙂
…Γράφει ο Θανάσης Ξάνθος
Xαμογέλα είναι η ζωή μια τρέλα
Αγαπημένο μότο. Η φράση που ακολουθώ πιστά στην ζωή μου , με εκφράζει απόλυτα και προσπαθώ να την μεταλαμπαδεύσω και στους αγαπημένους ανθρώπους γύρω μου.
Έχεις σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς τo χαμόγελο; Μην το σκέφτεσαι πολύ. Η ζωή χωρίς χαμόγελο μοιάζει ανούσια και σκοτεινή. Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι που μας δίνονται καθημερινά για να χαμογελάμε. Άλλους τους προσπερνάμε ή άλλους απλά δεν τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία. Στεκόμαστε στην σαθρή πραγματικότητα και βυθιζόμαστε σε απαισιόδοξες σκέψεις που δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε τις μικρές χαρές της ζωής. Ζήσε την κάθε σου μέρα με χαμόγελο και δεν θα χάσεις. Αφέσου στις μικρές χαρές της ζωής. Ο άνθρωπος δεν θέλει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα χαμόγελο για να ξεκινήσει η μέρα του…
…Γράφει η Κατερίνα Χλιάρα
“Γίνε η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο”
είχε πει ο Γκάντι.
Μπορεί να φταίει η πανσέληνος. Μπορεί να φταίει ο ανάδρομος Ερμής. Μπορεί να φταίει όμως και ο ίδιος ο άνθρωπος που είναι έτσι όπως είναι. Γιατί να συνεχίζουμε μια “παράδοση” που δε μας αρέσει;
Αφού δε μας αρέσει που ο κόσμος είναι καχύποπτος, ας μην είμαστε εμείς. Αφού δε μας αρέσει που είναι γκρινιάρης, απαιτητικός ή οποιαδήποτε εμβέλειας ανώμαλος, ας μην είμαστε κι εμείς. Αφού δε μας αρέσει που τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα θέλουμε, ας μην τα αναπαράγουμε. Ας γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο.
…Γράφει η Χριστίνα Σταθοπούλου
«Ποτέ μην μετανιώνεις για πράγματα που έχεις κάνει, αλλά για αυτά που δεν έχεις κάνει ακόμα!
Τι έχεις να χάσεις από αυτό που δεν έχεις;»
Και πράγματι είναι αλήθεια! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να χολοσκάς! Μην σε νοιάζει η γνώμη των άλλων αν είναι να ξέρεις ότι προσπάθησες… έστω κι ας έχασες! Ποτέ κανείς δεν χάνει κάτι το οποίο δεν ήταν ποτέ δικό του… βαλ’ το καλά στον μυαλό σου αυτό και καλό ταξίδι στην τρέλα της ζωής! Αυτό είναι το μότο που με έχει στιγματίσει στη ζωή μου ως τώρα, ακόμα κι αν με οδήγησε και σε λάθος επιλογές! Γιατί ξέρουμε να ζούμε…
