Σάββας Χρυσικόπουλος
Ο Πίτερ Τζάκσον μας παρουσιάζει την τελευταία ταινία του βασισμένη στον κόσμο της πανέμορφης Μέσης Γης, το «Χόμπιτ: Η Μάχη Των Πέντε Στρατών». Η ταινία αποτελεί το φινάλε της επικής τριλογίας, βασισμένης στο δημοφιλές μυθιστόρημα του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, «Χόμπιτ». Μας αφηγείται τις περιπέτειες των Μπίλμπο Μπάγκινς (Μάρτιν Φρίμαν), Θόριν Δρύασπις (Ρίτσαρντ Άρμιτατζ) και των Νάνων. Ο Ίαν ΜακΚέλεν επιστρέφει ως Γκάνταλφ. Το πλούσιο καστ πλαισιώνουν οι Κέιτ Μπλάνσετ, Κρίστοφερ Λι και Ορλάντο Μπλουμ.
Ο αφυπνισμένος δράκος απειλεί να καταστρέψει τη Λιμνούπολη όσο πέντε διαφορετικοί Στρατοί διεκδικούν για τους δικούς τους λόγους το βουνό που κάποτε ανήκε στους Νάνους. Ο Μπίλμπο, το μικρό Χόμπιτ, προσπαθεί να κρατήσει την ειρήνη και να επαναφέρει τις ισορροπίες ανάμεσα σε ανθρώπους, άπληστους Νάνους και Ξωτικά. Τα Όρκ, όπως πάντα, δε μπορούν να μπουν στην ίδια πρόταση με τις λέξεις “ειρήνη” και “ισορροπία”.
Δύο χρόνια πέρασαν από το πρώτο Χόμπιτ και νιώθω λες και η δεύτερη ταινία δεν υπήρξε ποτέ. Έχοντας διαβάσει το βιβλίο και όντας φαν του μαγικού κόσμου που δημιούργησε ο Τόλκιν, πήγα στο σινεμά θετικά προκατειλημμένος. Δυστυχώς, στη μέση της ταινίας συνειδητοποίησα ότι η μαγεία της τριλογίας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών δεν υπάρχει πια. Και αυτό φάνηκε να το νιώθουν και οι ίδιοι οι ηθοποιοί που σε πολλές σκηνές έδειχναν ξένοι με τον χαρακτήρα που υποδύονταν, λες και υπήρχε κάτι τετριμμένο στους διαλόγους τους που θύμιζε σε όλους ότι βρίσκονταν σε Χολιγουντιανή ταινία και όχι στον μαγικό κόσμο του Τόλκιν.
Από το τελευταίο «Χόμπιτ» δεν έλειπαν φυσικά οι επικές μάχες, οι συμπαθητικοί χαρακτήρες και τα πανέμορφα σκηνικά. Όλα αυτά όμως δεν πήραν την ίδια θέση στις καρδιές των θεατών όπως τα αντίστοιχα της πρώτης τριλογίας. Ο Πίτερ Τζάκσον φαίνεται πως ακόμα λατρεύει τη Μέση Γη, αλλά η νέα του αγάπη για τα ειδικά εφέ και τον εντυπωσιασμό κατέστρεψε πολλές σκηνές. (Προσπαθώ ακόμη να ξεχάσω τη σκηνή με τον Λέγκολας που ανεβαίνει τη γέφυρα τη στιγμή που καταστρέφεται). Ναι, τα εφέ και η μουσική ήταν αδιαμφισβήτητα όμορφα. Τι γίνεται όμως με την σκηνοθεσία και τους διαλόγους;
Ο λόγος που επέλεξα το εξώφυλλο του βιβλίου και όχι την αφίσα της ταινίας για αυτό το άρθρο, λοιπόν, είναι καθαρά για να κρατήσω τη μαγεία της Μέσης Γης μακριά από την προσπάθεια εντυπωσιασμού της ταινίας.
Αν δεν κρίνει κάποιος την ταινία συγκριτικά με τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, σίγουρα θα τη θεωρήσει πολύ καλή. Μιας και η σύγκριση με τον Άρχοντα όμως είναι αναπόφευκτη, το «Χόμπιτ» θα παραμείνει ως το τέλος μιας επικής, μα όχι αγαπημένης μας τριλογίας.