Ωραιάνθη ΤουμαζάτουΠρόσφατα άνοιξε η καινούρια παράσταση των ΣΠΕΙΡΑ ΣΠΕΙΡΑ και του Σταμάτη Κραουνάκη, “ΜΠΕΕ“, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, και ως παραδοσιακή θαμώνας, ξεκίνησα και γω το Σάββατο να πάω να τη δω. Ας μην αναλωθούμε στο αν γουστάρουμε όλοι τον Κραουνάκη ή όχι, να σας δηλώσω εκ του προοιμίου ότι εγώ είμαι φαν, κι εδώ και χρόνια δεν χάνω παράσταση για παράσταση. Όχι μόνη μου, οικογενειακώς, είναι σχεδόν παράδοση, πώς παμε μια φορά το χρόνο σε κάτι μακρινά ξαδέρφια για το καλό, έτσι ένα πράμα. Είχαμε λοιπόν δει -και όπως κάθε άλλος που πέρασε απο το Κακογιάννη όταν έπαιζε, είχαμε απολαύσει- την προηγούμενη παράσταση, “Όταν έχω εσένα”, εις διπλούν μάλιστα, γιατί μαμά και αδερφή ήταν στας Αθήνας σε ασύχρονες φάσεις, οπότε εγώ διπλό ταμπλό.
Το “Όταν έχω εσένα”, σαν δομή ήταν χωρισμένο στα δύο- πρώτα το main story με διαφορετικές αφηγήσεις-μονολόγους και τραγούδια ανάμεσα, κι ύστερα ο Κραουνάκης μαζί με τα παιδιά της ΣΠΕΙΡΑ να τραγουδάνε γνωστά δικά του κομμάτια. Οι ιστορίες ήταν άλλες ξεκαρδιστικές, άλλες πιο συγκινητικές, σ’αυτό το συναισθηματικά μανιπουλαριστικό στυλ στο οποίο μας έχει συνηθίσει, αλλά όλες εντέλει συνέκλιναν στο εξής: ανελέητη σάτιρα στα χάλια μας, προσεγγίζοντας με ένα δεικτικό τρόπο τη γενικότερη εθνική μιζέρια και κατάθλιψη, αλλά δεν μας άφηνε εκεί, σε προκαλούσε να αντισταθείς, να αντιδράσεις, να ερωτευτείς, να μην περάσει. Όταν έβγαινε μετά κι ο Κραουνάκης στη σκηνή, διεύθυνε το θίασο, τη μπάντα, κουνώντας τα χέρια πάνω κάτω σα φτερούγες, τραγουδώντας μ’αυτό το πάθος που τον χαρακτηρίζει, σκέφτηκα πως ήταν σα μια γιορτή. Μια γιορτή που μαζευτήκαμε να αψηφήσουμε τη μιζέρια. Πολύ γέλιο, πολύ κλάμα, πήραμε την ομπρέλα μας και γυρίσαμε σπίτι.
Ε, για το ΜΠΕΕ δε λέμε τώρα; Ναι, απλά ένιωσα πως μια εισαγωγή χρειαζόταν. Κι αυτό γιατί η πρώτη σκέψη μου αφού το είδα ήτανπως ήταν σίκουελ του περσινού. Το ίδιο κόνσεπτ, πάνω κάτω, το ίδιο στυλ αφήγησης, ένας χαρακτήρας δε, έκανε comeback -προς χαρά όλων, μιας και λιώσαμε στο γέλιο και στις δύο περιπτώσεις. Η δομή ελαφρώς αλλαγμένη, με τα γνωστά κραουνακικά άσματα να αναμειγνύονται μέσα στο main story, χωρίς τον προηγούμενο διαχωρισμό, με αποτέλεσμα η παράσταση να φαίνεται λίγο σα σχήμα ασύνδετο. Η σύνδεση υπήρχε, αν παρατηρούσες πολύ πολύ προσεκτικά, τα τραγούδια σε ξεκινούσαν από το Ξύπνα (πρωί) και, όπως κάθε κραουνακική παράσταση, κατέληγαν στο Αυτή η νύχτα μένει. Απλά ενδιάμεσα χανόταν. Ευχαριστιόσουν τα κομμάτια το καθένα ξεχωριστά, και τις αφηγήσεις το ίδιο, αλλά δεν ένιωθαν τόσο σα σύνολο.
Και αυτή τη φορά, οι ιστορίες ήταν πολύ δυνατές, και η αιχμηρότατη πολιτική σάτιρα πανταχού παρούσα, μην αφήνοντας κανέναν σε ξερό κλαδί. Κι όταν λέω κανέναν, κανέναν, σ΄όλο το πολτικό φάσμα, από χρυσά αυγά μέχρι ποτάμια και κνίτες. Τα τραγούδια κλασσικές αξίες, βγάλαμε και τα χαρτομάντηλα όταν χρειάστηκε. Δε λέω, γελάσαμε. Δε λέω, συγκινηθήκαμε. Αλλά, αλλά. Ίσως αν δεν έκανα τη σύγκριση να την εκτιμούσα αλλιώς την παράσταση. Το σκέφτηκα, μπορεί να με περιορίζει που έχω κάποιες προσδοκίες δεδομένου του τι έχω ήδη δει, και να μην αφήνω τον εαυτό μου να το δει πραγματικά. Ίσως να ναι κι έτσι. Ίσως ήταν που μου φάνηκε πως το ΜΠΕΕ δεν είχε φως στο τούνελ – ίσως και να ήταν σκόπιμο. Μπεε, πρόβατα, ξυπνήστε, αλλά τελικά κοιτάω γύρω μου και δε μπορώ να πω ότι ο κόσμος ξυπνάει. Ίσως αυτό είδαν κι αυτοί φέτος και γι αυτό έμειναν στα ίδια.
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν και πόσο μου άρεσε. Έχω ανάμικτα συναισθήματα. Σίγουρα, το Σιγά τα Αίματα παραμένει ακόμα αξεπέραστο, αλλά διαφορετικό το ένα, διαφορετικό το άλλο. Δε θας σας πω να πάτε ή να μην πάτε να το δείτε. Ο καθένας σας έχει άλλα γούστα, άλλες εμπειρίες και ορέξεις, και μπορεί να κρίνει για τον εαυτό του. Το μόνο, αν είστε και σεις θιασώτες του Κραουνάκη κι ειδικά αν δεν προλάβατε να δείτε το περσινό, ε, να πάτε. Σε σας το προτείνω σίγουρα. Αν μη τι άλλο θα τη βρείτε με τα τραγούδια. Παίζει κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, και Σάββατο.
Κι σας αφήνω μ’ ένα τραγουδάκι από την παράσταση, γιατί άρθρο για Κραουνάκη χωρίς μουσική, είναι σα κουραμπιές χωρίς άχνη ζάχαρη.
Διαβάστε επίσης, χρήσιμες οδηγίες, είτε πάτε στη συγκεκριμένη παράσταση είτε σε κάποια άλλη :