Κατερίνα ΧλιάραΓιατί προτιμώ να σου μιλήσω μέσα από το ίντερνετ. Γιατί προτιμώ να σου πω κάτι μ’ ένα like. Γιατί αν διάβαζες το feed μου, θα γνώριζες τα πάντα για εμένα και δε θα χρειαζόταν να σου τα διηγηθώ. Γιατί προτιμώ οι φίλοι μου να είναι πολλοί – φαντάζεσαι να έβγαινα καθημερινά με όλους αυτούς; Γιατί πρέπει να ποστάρω αυτή τη φωτογραφία στις 7. Γιατί η φάρμα μου θέλει δουλειά σήμερα. Γιατί συμφώνησες με τον τύπο που τσακωθήκαμε με memes χθες!
Η ερώτηση μου ήταν: “Γιατί δεν κάνουμε παρέα πια;”
Ξαφνικά, οι παρέες κουβαλούν μαζί τους και τους εκατοντάδες φίλους τους σε κάθε τραπέζι. Κουβαλούν τον επαγγελματισμό και το «ψώνιο» του φωτογράφου και του μαρκετίστα. Οι στόχοι τους περιορίζονται στα likes, στις αναδημοσιεύσεις, στους followers.
Κι όλα αυτά γιατί;
Γιατί αισθάνονται ανασφάλεια – ότι δεν αρέσουν. Γιατί δεν έχουν μάθει να προωθούν διαφορετικά τον εαυτό τους – μέσω της προσωπικής επικοινωνίας. Γιατί δεν τους έχουν πει ότι η ζωή είναι έξω και όχι μέσα – online. Γιατί αισθάνονται μόνοι – αφού δεν έχουν μάθει να κάνουν και να διατηρούν παρέες. Γιατί όλα αυτά, συνδυαστικά, τους κάνουν ανθρώπους, κενούς, ρηχούς… άδειους.
Ποιο να είναι το ποσοστό αυτών των ανθρώπων στον κόσμο; Άραγε αυξάνεται όσο αυξάνονται και τα likes; Αν η απάντηση είναι θετική, τότε εξηγούνται πολλά για όσα γνωρίζουμε σήμερα.
Η ανθρώπινη επαφή περιορίζεται στις οθόνες. Από το εμείς γίναμε i. I-phone. I-pad. I… Γίναμε selfi(sh)es… Δεν έχουμε φίλους πια, ώστε να αισθανόμαστε ομάδα. Οι φίλοι μας έγιναν ανταγωνιστές μας, γιατί δεν έχουμε μάθει ότι οι άλλοι δεν είναι φύσει εχθροί μας. Γιατί κάνουμε κόντρες, μισούμε ο φίλος μας να είναι πιο αγαπητός από εμάς, πιο ελκυστικός, πιο επιθυμητός.
Δεν γνωρίζουμε πώς να διορθώνουμε τις καταστάσεις μόνοι μας. Δεν υπάρχει auto-correct στη ζωή. Δυσκολευόμαστε. Τα παρατάμε. Γι’ αυτό η ζωή είναι πάντα δύσκολη, γεμάτη εμπόδια και αντιπαλότητες.
Και μετράμε την αξία μας με βάση τα likes και τους followers. Σταματάμε ν’ ασχολούμαστε με αυτούς που πραγματικά μας αγαπούν, γιατί είναι δεδομένοι.
Δεν είναι πάντα δεδομένοι…
Και όταν στο τέλος ανακαλύπτουμε ένα νέο κομμάτι του εαυτού μας, χαιρόμαστε. Για λίγο. Μετά νιώθουμε πάλι ένα κενό. Ότι αυτό που ανακαλύψαμε δεν αξίζει. Και αξίζει η νέα φωτογραφία στο facebook. Το νέο check-in στο σπίτι… Τα 5 νέα likes που κερδίσαμε από ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται καν για εμάς…
Κατά μέσο όρο χάνουμε συνολικά 4 χρόνια από τη ζωή μας κοιτώντας την οθόνη στο κινητό μας.
Πάντα έχουμε επιλογή. Να περιορίσουμε τα 4 χρόνια σε 3 ή σε 2.
Να είμαστε εκεί. Να αποφασίζουμε το καλύτερο για εμάς. Να μην αποξενωνόμαστε. Να γνωρίσουμε. Να περπατήσουμε. Να μπούμε σε περιπέτειες. Να αγαπήσουμε – κάτι που φοβόμαστε να κάνουμε και δεν το παραδεχόμαστε. Να γελάσουμε. Να δημιουργήσουμε. Να ζήσουμε όσα έχουμε χάσει μέχρι τώρα… μαζί!
Να πάμε από το i στο εμείς…