FrapressΤο είδος εκείνο ταινιών που αποκαλούμε “γυναικείες ταινίες” έχει δώσει και καλά δείγματα γραφής. Μήπως να το απενοχοποιήσουμε;
(Όσοι δεν γνωρίζουν τον όρο γυναικείες ταινίες/ chick flicks ας πατήσουν εδώ.)
Αυτό το άρθρο το αφιερώνω με όλη μου την καρδιά σε πολλές κατηγορίες του ανθρώπινου είδους:
- Σε έφηβες κοπέλες που φαντάζονται τη ζωή τους σαν ένα διαρκές chick flick.
- Σε κακόμοιρους άντρες που έχουν περάσει αυτοκτονικές βραδιές με τις κοπέλες τους βλέποντας τη Bridget Jones.
- Σε όλες τις φίλες μου που αγαπούν τις γυναικείες ταινίες.
- Και σ’ εκείνες (κι εκείνους) που σνομπάρουν τις γυναικείες ταινίες.
- Σε πολύ κόσμο που ξέρει να εκτιμά ένα καλό chick flick και νιώθει περιθωριοποιημένος από την κοινωνία.
- Στον εαυτό μου, γιατί λατρεύω τις ταινίες που θα σας αναφέρω σήμερα.
- Στους λίγους και καλούς που τις έχουν ανεχτεί μαζί μου.
Οι γυναικείες ταινίες, chick flicks ως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, είναι μια από τις πιο παρεξηγημένες κατηγορίες του σινεμά. Πολύς κόσμος δεν κατανοεί κάτι απλό: όπως υπάρχουν καλές και κακές ταινίες δράσης/ υπερηρώων/ θρίλερ/ whatever, έτσι υπάρχουν καλά και κακά chick flicks. Το πρόβλημα είναι ότι πλασάρονται ξεκάθαρα στο γυναικείο και κοριτσίστικο κοινό, με αποτέλεσμα ή να δηλώνεις ότι τις λατρεύεις και να τρως καζούρα, ή να δηλώνεις ότι τις μισείς και να μη βρίσκεις γκόμενα.
Τα chick flicks έχουν ένα χαρακτηριστικό το οποίο τις κάνει συλλήβδην απεχθείς στο ανδρικό κοινό: πραγματεύονται τις ανθρώπινες σχέσεις. Οι άντρες, κορίτσια, και εδώ θα γίνω λίγο Κοσμοπόλιταν, αλλά who cares, συνήθως δε θέλουν να βλέπουν relationship drama. Ειδικά οι straight άντρες -που μπλέκουν με γυναίκες- έχουν αρκετό σχεσιακό δράμα στις ζωές τους, τους φτάνει. Οι gay άντρες που χάρη στην καλή φύση γλιτώνουν από εμάς, μπορεί και να τις βρουν ενδιαφέρουσες.
Για να απολαύσεις, όμως, ένα ωραίο chick flick, είτε το βλέπεις με τη θέλησή σου είτε όχι, πρέπει αφενός να ξέρεις να διαλέγεις, και αφετέρου να αφήσεις λίγο το μυαλό σου να δει πέρα από το σαχλό ζευγαράκι που φιλιέται στη βροχή. Γιατί σε πολλές περιπτώσεις, ο τρόπος που πλέκονται μεταξύ τους οι χαρακτήρες είναι αριστοτεχνικός, για να μην αναφέρω δε την ευρηματικότητα που μπορεί να έχει ένα τέτοιο σενάριο.
Τέτοιες ταινίες θα σας περιγράψω σήμερα.
Όσες χαζοβιόλες περιμένουν αναφορά στο Notebook για να το παίξουν έξυπνες στους γκόμενούς τους παρακαλούνται να αποχωρήσουν από το άρθρο μου. Και επίσης, ο Ryan Gosling είναι μπάζο.
The Devil Wears Prada 
Με διάρκεια μικρότερη των δύο ωρών, το Devil Wears Prada καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Παρ’ όλο που το στοιχείο του δράματος είναι έντονο, σε αφήνει με μια παράξενη γλυκιά αίσθηση σα να έχεις μόλις ζήσει μια εμπειρία. Μεγάλο ενδιαφέρον και κωμικότητα πηγάζει από τη σύγκρουση της αφελούς Andy που παλεύει να μείνει πιστή στις αρχές της, με το προσωπικό του περιοδικού στο οποίο πηγαίνει για δουλειά. Ιδιαίτερα η Meryl Streep δίνει ζωή και χαρακτήρα στην αντίθεση αυτή, στο ρόλο της Miranda που μετά από δεκαετίες στη δουλειά δείχνει να είναι παντελώς ανάλγητη.
Η ταινία αποτελεί μια μορφή σάτιρας προς τον καπιταλιστικό κόσμο, όπου για να επιβιώσεις σαν επαγγελματίας χρειάζεται να ξεχάσεις τον εγωισμό σου, να αλλάξεις την εικόνα σου, να πατήσεις επί πτωμάτων, να δοθείς ολοκληρωτικά ακόμα και χωρίς τη συναίνεσή σου. Είναι επίσης αξιοσημείωτο το πώς η πρωταγωνίστρια απεκδύεται των ευθυνών των πράξεών της με τη σκέψη πως οι επιλογές της ανήκουν σε άλλους, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί ότι η ίδια κινεί τα νήματα της ζωής της.
Επειδή όμως πολύ δραματικά σας τα παρουσίασα, η ταινία είναι κατά βάση κωμωδία, και αξίζει αυτό τον τίτλο. Πολύ διασκεδαστική για να τη δεις με την οικογένειά σου, τους φίλους σου, το έτερον ήμισυ ή και μόνος/η.
Περηφάνια και Προκατάληψη
Ως αθεράπευτη φαν του βιβλίου από τότε που το πρωτοδιάβασα στα 13 μου, δε θα μπορούσα παρά να σας προτείνω τη σειρά του BBC και όχι την -εκνευριστικά μέτρια- ταινία με την Κίρα Νάιτλι. Στο τσακ είμαι να παρασυρθώ και να αρχίσω να τα ψέλνω στην ταινία, μόνο αυτό σας λέω. Διαβάστε το βιβλίο ή αν είστε πολύ τεμπέληδες τότε δείτε τη σειρά.
Έχουμε να κάνουμε με τυπική περίπτωση της κατηγορίας «ψαγμένη γκόμενα πρήζει γκόμενο να δουν μαζί ταινία/σειρά, γκόμενος σουτάρει ψαγμένη γκόμενα, ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Φίλε γκόμενε και φίλη μη-ψαγμένη γκόμενα, σήμερα δεν θα σας δώσω λόγους για να κάτσετε να ανεχτείτε το Περηφάνια και Προκατάληψη. Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά έργα της αγγλικής λογοτεχνίας, έχει τεράστια απήχηση διεθνώς εδώ και 200 χρόνια και σε φέρνει σε επαφή με την κοινωνική δυναμική της μεσαίας και ανώτερης τάξης της εποχής. Θα έπρεπε να ξέρετε από μόνοι σας ότι πρέπει να το ανεχτείτε.
Πιθανότατα βέβαια ορισμένους δε σας ενδιαφέρουν όλα αυτά, καθώς στην Ελλάδα του 21ου αιώνα εξαπλώνεται μια εξελιγμένη μορφή κρετινισμού που γεμίζει τον τόπο με ανθρώπους οι οποίοι δε μπορούν να συγκεντρωθούν σε τίποτα για πάνω από 2 λεπτά, εκτός αν αυτό περιλαμβάνει κουτσομπολιό, κάφρικο αστείο, ή τον Παντελίδη.
Κάπου εδώ έχω ξεφύγει από το θέμα.
Το Περηφάνια και Προκατάληψη είναι μια ιστορία που κριτικάρει ανηλεώς όλους τους χαρακτήρες της. Τα οικογενειακά και φιλικά περιβάλλοντα των δύο πρωταγωνιστών, που αντικατοπτρίζουν τις συνήθειες και τις στερεοτυπικές συμπεριφορές της εποχής, είναι καθαρά αντικείμενο σάτιρας, ενώ το ίδιο το πρωταγωνιστικό ζευγάρι μοιράζεται τα χαρακτηριστικά του τίτλου του βιβλίου, την περηφάνια και την προκατάληψη.
Η σειρά των 6 μονόωρων επεισοδίων του BBC είναι κυριολεκτικά άψογη. Δεν πρόκειται να απογοητεύσει όποιον έχει διαβάσει το βιβλίο. Δείτε τη.
Mean Girls 
Το Mean Girls ανήκει στην κατηγορία των chick-flicks που μισιέται θανάσιμα από τον περισσότερο ταινιόφιλο κόσμο: τα εφηβικά chick-flicks. Αυτό που πολλοί δεν ξέρουν -και πιθανότατα δεν έχει σημασία, απλά το έμαθα γράφοντας το άρθρο και πρέπει να το μοιραστώ- είναι πως πολλές σκηνές του αρχικού σεναρίου τροποποιήθηκαν προκειμένου η ταινία να κριθεί κατάλληλη για ανηλίκους άνω των 13 χωρίς παρουσία ενηλίκου.
Είμαι ένας φωτεινός φάρος (άχρηστης) γνώσης.
Το γιατί αξίζει να αφιερώσετε λίγες ώρες της ζωής σας στην ταινία είναι λίγο δύσκολο για μένα να το αποδείξω. Στην επιφάνεια είναι μια ταινία ανόητη, και συν τοις άλλοις αναδεικνύει πολλά στερεότυπα των δύο φύλων. Επιπλέον, το προφανέστερο από τα μηνύματα που περνάει είναι περισσότερο χρήσιμο σε προλυκειακούς μαθητές, παρά σε οποιαδήποτε άλλη ηλικία.
Ωστόσο, μέσα στην απλοϊκότητά της είναι ιδιοφυής. Εξερευνά τις σχολικές κλίκες στην ακραία μορφή τους, καθώς και τη μη-σωματική ενδοσχολική βία, κατά των «καινούργιων μαθητών», των ακοινώνητων, των ομοφυλοφίλων και τις προκαταλήψεις σχετικά με τους αριστούχους. Στο τέλος σε κάνει να συνειδητοποιήσεις τη μικροπρέπεια που ενέχεται σε κάθε είδους διάκριση και κάθε δαιμονοποίηση των ανθρώπινων χαρακτηριστικών.
Δεν είναι λοιπόν ακόμα μια εμπορική κοριτσίστικη ταινία όπως πολλοί πιστεύουν. Αν ωστόσο τίποτα από αυτά δεν σας κίνησε την περιέργεια, τουλάχιστον δείτε το για να μπορείτε να καταλαβαίνετε τις αναρίθμητες αναφορές στις ατάκες του, οι οποίες βρίσκονται παντού. Pop culture, bitches!
What Women Want 
Όταν μια ρομαντική ταινία συνδυάζεται με τη φαντασία (Twilight, The Lake House) συνήθως το αποτέλεσμα είναι κιτς, και δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν, αλλά σχεδόν πάντα η υπόθεση καταντά γελοία σε βαθμό κακουργήματος.
Μια εξαίρεση, που αποτελεί φωτεινή ηλιαχτίδα ελπίδας γι’ αυτή την κατηγορία, είναι το «Αυτό που θέλουν οι γυναίκες». Χωρίς να του λείπουν οι κλισέ χαρακτήρες και καταστάσεις, είναι μια πολύ πρωτότυπη κωμωδία, με εκπληκτικά ελαχιστοποιημένους τους μελοδραματικούς διαλόγους.
Βλέπεις έναν “man’s man” (σε ελεύθερη μετάφραση «τέλειος άνδρας») στου οποίου τον κόσμο κυριαρχεί η θέληση των γυναικών – της πρώην συζύγου, της κόρης, της οικιακής βοηθού, της θυρωρού, του ραντεβού. Κι όμως, παρουσιάζεται σαν κυρίαρχος ο ίδιος, παρ’ όλο που η καθημερινότητά του κατακλύζεται από το άλλο φύλο. Το σημείο που η υπεροχή του κλυδωνίζεται είναι η άφιξη στη διαφημιστική που δουλεύει μιας γυναίκας που θα πάρει τη θέση για την οποία εκείνος προοριζόταν.
Του γνωστοποιείται ξεκάθαρα πως οι διαφημίσεις που εκείνος έφτιαχνε είναι πλέον παρωχημένες, καθώς απευθύνονται αποκλειστικά στο ανδρικό κοινό της Δύσης. Δε μπορεί να συμβαδίσει με τη νέα πραγματικότητα της αγοράς (όπου η κατανάλωση είναι δικαίωμα όλων), όμως ένα ατύχημα που θα του συμβεί θα τον κάνει να μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις όλων των γυναικών, και θα γυρίσει τούμπα όλη του τη ζωή.
Πρόκειται για μια ταινία που προβάλλει τόσο προπαγανδιστικά την ισότητα των φύλων –ειδικότερα στον εργασιακό τομέα-, που σχεδόν τη σιχαίνομαι γι’ αυτό. Ωστόσο είναι από αυτές τις κωμωδίες που όσο και να σε εκνευρίζουν, θα τις βλέπεις ξανά και ξανά· a love-hate relationship.
Θα ήθελα πολύ να γράψω για κάθε “γυναικεία” ταινία που λατρεύω ξεχωριστά, αλλά θα χρειαστώ περίπου 15 σελίδες . Δε θα σας αφήσω έτσι όμως. Εδώ είναι όλες όσες θεωρώ πως αξίζουν μια αναφορά σ’αυτό το άρθρο:
(500) Days of Summer (2009) (δεν την έχω δει, αλλά μπήκε στη λίστα μετά από λαϊκή απαίτηση)