Ένα μεγάλο ερώτημα

Ας υποθέσουμε ότι απέναντί μου στέκεται κάποιος άνθρωπος που θαυμάζω για ότι έχει πετύχει μέχρι τώρα στη ζωή του. Για τα κατορθώματά του, τις θέσεις του, αλλά και την αδιαφιλονίκητη ηγετική του περσόνα. Σίγουρα θα ήθελα την άποψή του συγκεκριμένου ατόμου, σκέφτομαι σε πολλά θέματα. Ωστόσο, αν είχα την ευκαιρία να κάνω κάτι τέτοιο, θα έκλεινα σε μία πολιτική συζήτηση για προσωπικούς λόγους.

Φαντάζομαι θα ξεκινούσα κάπως έτσι:

Τελευταία με βασανίζει πολύ κάτι και ψάχνω την άποψη σε φαινομενικά προς εμέ ψαγμένα άτομα που για κάποιον λόγο εμπιστεύομαι τόσο την περσόνα τους, όσο και την προσωπικότητά τους, χωρίς απαραίτητα να μου είναι άμεσα γνώριμη. Ακριβώς δηλαδή όπως και με εσάς! Άνθρωποι που μου φαίνονται ειλικρινείς. Άνθρωποι με τιμιότητα, αληθινοί και έξω από τα κομματικά χωράφια και γρανάζια. Άνθρωποι που θα μπορούσα να τους εμπιστευθώ για κάτι τόσο σοβαρό χωρίς να φοβάμαι ότι θα βρεθώ εκτεθειμένος. Και πριν προλάβει να σκεφτεί περισσότερο η ερώτηση θα ακολουθούσε:

Τι θα γινόταν αν στις επόμενες εκλογές ερχόταν στο βήμα της εξουσίας ένα αριστερό κόμμα;

Σκεφτόμουν ότι θα αποκτήσει ξαφνικά το κράτος μία σοσιαλιστική πορεία πλεύσης με σαφή επικράτηση του κρατικοκεντρισμού με ότι αυτό συνεπάγεται για μία κοινωνία που μεγάλωσε και αναπτύχθηκε στη βάση της Δύσης. Από εκεί και πέρα αν ο κόσμος αποφανθεί ότι τελικά αποφάσισε λάθος ή δεν του αρέσει απαραίτητα αυτού του είδους η διακυβέρνηση θα γυρίσει πίσω στη δεξιά που πιθανότατα θα καταφέρει να επικρατήσει των υπολοίπων ιδεολογημάτων λόγω του κεφαλαίου που θα επενδυθεί και θα πάρει τη μορφή έξυπνων διαφημίσεων που θα προβάλλουν παλιές επιτυχίες και την περίφημη «καπιταλιστική» σταθερότητα. Και τότε το πιθανότερο είναι να συμβεί το παράδοξο ότι πάλι οι ίδιοι θα έρθουν και θα κάνουν τα «δικά τους».

Και λέγοντας «δικά τους», εννοώ ότι έκαναν τόσα χρόνια. Δηλαδή μία διακυβέρνηση χαλαρή, χωρίς εμβάθυνση στα όρια της στρατηγικής, χωρίς όραμα που να περιλαμβάνει την πολιτική συνέχιση και χωρίς άμεσο αποτέλεσμα για τον απλό και καθημερινό πολίτη. Αυτή τη διακυβέρνηση που δίνει έμφαση στα λόγια -ιδιαίτερα κατά τις προεκλογικές περιόδους- και δεν ασχολείται τόσο με τις πράξεις.

Και η συλλογιστική μου λοιπόν συνεχίζει κάπως έτσι:

Για μένα όσο δεν απαγκιστρώνεται η πολιτική εξουσία από τις υπόλοιπες -στην Ελλάδα εμφανώς 4 στο σύνολό τους-, αλλά και ευρύτερα από τους καίριους πυλώνες διακυβέρνησης (αυτό που η Ευρώπη ονομάζει επικουρικότητα και έχει σχέση με τις αρμοδιότητες), ΑΛΗΘΕΙΑ νιώθω πως ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΠΟΥΘΕΝΑ.

Και τονίζω σε αυτό το σημείο ότι οι θέσεις μου αυτές δεν αφορούν πολιτικά φρονήματα αριστερού, δεξιού, κεντρώου κλπ. Δηλώνουν ενεργή πολιτική σκέψη ενός Έλληνα και Ευρωπαίου πολίτη που θέλει το καλύτερο για τη χώρα του. Και από εκεί ακριβώς πηγάζει και το γεγονός της εν λόγω συλλογιστικής. Προσωπικά επιζητώ μία λύση που θα μπορέσει αφενός να εξομαλύνει την κατάσταση και αφετέρου να θέσει τις βάσεις ούτως ώστε η χώρα να γίνει περισσότερο ανταγωνιστική με άμεσα αντίκρισμα την αύξηση του βιοτικού επιπέδου και την ποιοτική βελτίωση της ζωής. Χωρίς ενοχικά «πλεονάσματα», με άμεσο αποτέλεσμα για κάθε πολίτη και κάθε νοικοκυριό.

Σε αυτό το σημείο, ήδη φαντάζομαι ότι η συζήτηση θα έχει πάρει φωτιά.

Πολιτική και ορθολογικότητα θα αντιμάχονται διαρκώς και το ερώτημα που ακολουθεί είναι σαφώς επικεντρωμένο σε αυτό το σημείο:

Πως πραγματικά μπορούμε να πετύχουμε τη Δημοκρατία που επιζητούμε;

Και αυτό που επιζητούν οι πιο πολλοί είναι μία περισσότερο Άμεση Δημοκρατία η οποία θα εμπεριέχει περιφερειακά και τοπικά «think tanks». Τουτέστιν οι πολίτες θα μπορούν να μιλήσουν οι ίδιοι για τα προβλήματά τους, αλλά και να αποφασίσουν για αυτά μέσα από συζητήσεις και δημιουργική ανταλλαγή ιδεών όπως περίπου συμβαίνει στις Σκανδιναβικές χώρες με τις «δεξαμενές διύλισης ιδεών». Ή αν προτιμάται ένας παρόμοιος θεσμός της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Αναφέρω αυτά τα δύο παραδείγματα, καθώς προσωπικά θεωρώ ότι μέσω της Άμεσης Δημοκρατίας μπορεί να επιτευχθεί βελτίωση από την πιο μικρή κοινότητα μέχρι σε όλο το κράτος. Γιατί το ζήτημα είναι να βρίσκεται ο πολίτης στο επίκεντρο και να μη θυμάται ότι η πολιτική εφαρμόζεται κάθε 4 χρόνια. Στο παρών ωστόσο που διαφέρει αποκαρδιωτικά από αυτήν την όμορφη ουτοπία, η θετική εξέλιξη για τον τόπο κινείται σε -κατ’ εμέ- διαφορετικά επίπεδα.

Ίσως μία μεσοβέζικη λύση να είναι να διασπαστούν οι γραμμές στο ελληνικό κοινοβούλιο με ολοένα και περισσότερες φωνές. Νομίζω όμως, και αυτό δεν έφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα όπως το ζήσαμε τουλάχιστον κατά τα προηγούμενα χρόνια. Αν και η πολυφωνία -όσο τηρείται η αρχή της πλειοψηφίας- μόνο θετική μπορεί να χαρακτηρισθεί κατά τη θεωρητική προσέγγιση.

Υπάρχει λοιπόν ο ρηξικέλευθος μεταρρυθμιστής;

Τίποτα δε μπορεί να φαντάζει βέβαιο. Αλλά και πάλι δεν είναι δυνατόν να κινείσαι πάντα στα χαμηλά και να μην βάζεις αισιοδοξία στη μέρα σου. Λέτε ο μεγάλος πολιτικός να είναι κάπου στο διάβα της πορείας του προς το πάνθεων του πολιτικού στίβου της χώρας; Ίσως η Ελλάδα αποδεχθεί την πλούσια σε διδαχές ιστορία της και αξιοποιήσει το μέλλον για τη στρατηγική της ανάπτυξη. Το μέλλον είναι αποκλειστικά στα δικά μας χέρια και δε μένει παρά να κυνηγάμε την αλλαγή με το να αποτελούμε εμείς οι ίδιοι κάθε μέρα ένα μικρό της κομμάτι!

Και για να κλείσουμε, κράτησα το καλύτερο για το τέλος. Ο άνθρωπος απέναντί μου. Μία μαχητική γυναίκα η οποία εμπνέει με τα ρεπορτάζ της, τις φωτογραφίες που τραβάει και με την εξιστόρηση της ζωής της. Ίσως πολλοί αναρωτιέστε τι με έκανε να απευθυνθώ νοερά μόνο σε εκείνη. Είναι ένα πρόσωπο που μου αποπνέει την έννοια του σεβασμού όπως υποκειμενικά αντηχεί ο ήχος αυτής της βαρύγδουπης λέξης στα αυτιά μου. Ένα πρόσωπο αποδεκτό για ότι έχει πετύχει. Μία δημοσιογράφος που τηρεί τον αντίστοιχο του Ιπποκράτειου όρκου της Ιατρικής στην Δημοσιογραφία.

Η συνέχεια ελπίζω να είναι πολύ καλύτερη. Αν υπάρξει…