10+1 προλήψεις που σχετίζονται με το θέατρο

10+1 πράγματα που ανήκουν στις προλήψεις για το θέατρο

Στην πορεία μου γνωρίζοντας τον κόσμο, τα τελευταία εικοσιένα χρόνια που αναπνέω (διαφραγματικά) σε αυτόν τον πλανήτη έχω παρατηρήσει πως όλοι οι πνευματικοί, σπουδαγμένοι και μορφωμένοι άνθρωποι έχουν κάποιο κουσούρι που σε κάνει να αμφισβητείς τις προαναφερθείσες ιδιότητες που τους προσέδωσα. Άλλος θα πιστεύει στα ζώδια, άλλος θα ρίχνει τα χαρτιά, άλλος θα παθαίνει φρίκη με ανοιχτές ομπρέλες σε εσωτερικούς χώρους και άλλος θα πιστεύει ότι η Άσπα Τσίνα αδικήθηκε στο fame story 1 (στον θεό δεν πιστεύει κανένας, είναι το πρώτο που απαρνιούνται όλοι, ανεξαιρέτως. Η maistreamιά ας πούμε). Έχει καθένας την πετριά του.

Φυσικά άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών είναι οι θεατρίνοι που ανά τους αιώνες έχουν προσαρμοστεί και αυτοί στις προλήψεις και τις trendy κουλτούρες της εποχής τους, όμως ενδιαφέρον θα ήταν να δούμε 10 + 1 πράγματα (αυτό μα τη-μπαναγία ποτέ δεν το κατάλαβα, γιατί δε λέμε κατευθείαν έντεκα δηλαδή, αλλά μου φαίνεται pop και θα το κρατήσω) που ανήκουν στις προλήψεις των θεατρανθρωπων του παρελθόντος.

1.Ποτέ μην εύχεσαι καλή επιτυχία στον ηθοποιό πριν την παράσταση. Πες του «σκατά-σκατά» αν είσαι Έλληνας, «break a leg» αν είσαι αγγλόφωνος, «in bocca al lupo» με ιταλικό ταμπεραμέντο, και κάπου εδώ τελειώνουν οι γλώσσες που γνωρίζω οπότε θα σταματήσω.

2.Μια παλιά συνήθεια είναι το θέατρο να μένει κλειστό μια φορά την εβδομάδα ώστε τα φαντάσματα της σκηνής να ανεβάζουν τις δικές τους παραστάσεις ανενόχλητα. Η μέρα αυτή ήταν συνήθως η Δευτέρα, σαν ρεπό από τις παραστάσεις όλης της εβδομάδας. Αυτό γενικά σαν superstition είναι πέρα από μένα αλλά είμαι σίγουρος ότι αν ποτέ περάσει το θέατρο στο δημόσιο θα κάνουν μέχρι και απεργία για να επιστρέψει αυτή η παλιά κι αγαπημένη συνήθεια. Μη σου πω θα τους δώσουν ολόκληρα Δευτερότριτα, αλτρουιστικά προς τους διάφανους φίλους μας πάντα.

3.Μην σφυρίζεις ποτέ στην σκηνή. Μια πρόληψη που έχει τις ρίζες της στα παλιά χρόνια που οι υπεύθυνοι για την αλλαγή των σκηνικών ήταν ναυτικοί, καθώς ήξεραν να χειρίζονται τους μηχανισμούς τους, και συνεννοούνταν μεταξύ τους μέσω συνθηματικών και σφυριγμάτων. Έτσι ένα σφύριγμα ενός ηθοποιού θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα ή και να τραυματίσει κάποιον επί σκηνής. Αυτή η συνήθεια προσωπικά μου φαίνεται η λογικότερη όλων, καθώς το να σου έρθει ένα σταγκόνι με το background στο κεφάλι σίγουρα δε θα είχε και πολλή πλάκα.

4.Μην χρησιμοποιείς ποτέ αληθινά λεφτά επί σκηνής. Αυτό μάλλον προκύπτει από προλήψεις των τζογαδόρων της εποχής. Ωστόσο κάποια παρερμηνεία της συνήθειας αυτής πρέπει να κυκλοφορεί στα αυτιά των παραγωγών, καθώς η απουσία των χρημάτων έχει αρχίσει να γίνεται αισθητή και σε φάσεις πριν ή και μετά το ανέβασμα του έργου – if you know what I mean.

5.Το κίτρινο χρώμα είναι κακότυχο. Αυτό πρέπει να ξεκίνησε από τις εποχές των θεατρικών θρησκευτικού χαρακτήρα που το κίτρινο ήταν το χρώμα που αντιπροσώπευε τον διάβολο. Και φυσικά ο λόγος που υπήρχε αυτή η συνήθεια είναι ότι οι ηθοποιοί ήταν ακόμα μόνο άντρες, καθώς είναι γνωστό ότι αν γυναίκα πιστεύει ότι το κίτρινο έγραφε καλά στην Γ’ πράξη, στην δεύτερη σκηνή μπροστά από την γκρι ταπετσαρία, θα το έβαζε ο κόσμος να χαλάσει.

6.Τα δώρα και τα λουλούδια πρέπει να δίνονται στους ηθοποιούς μετά και όχι πριν την παράσταση. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας πω ότι 30 του μηνός έχω πρεμιέρα και μου αρέσουν οι κίτρινες τουλίπες και τα ρολόγια χειρός.

7.Το πράσινο είναι επίσης ένα χρώμα που δεν πρέπει να κάνει την εμφάνιση του επί σκηνής. Αυτό ξεκίνησε από όταν το θέατρο ήταν υπαίθριο και το να φοράει κάποιος πράσινα θα δυσκόλευε το κοινό να ξεχωρίσει τον ηθοποιό από το φυσικό τοπίο. Ωστόσο ζωηρά αμφιβάλλω αν ακόμα και με πουά οι ηθοποιοί δεν συγχέονται με το φυσικό τοπίο, κυρίως όταν ακούω συχνά την φράση «αγγούρι ήταν αυτός». Μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει αυτό;

8.Τα φτερά παγωνιού φέρνουν κακή τύχη. Προκαλώ τους σκηνοθέτες όλου του κόσμου να προσπαθήσουν να πείσουν την Ζωζώ Σαπουντζάκη να μην τα φορέσει σε επόμενη παράσταση.

9.Δώσε στον σκηνοθέτη λουλούδια που έχεις πάρει από κάποιο νεκροταφείο στην τελευταία πρόβα της παράστασης (μιας και τα κανονικά είπαμε ότι είναι γρουσουζιά πριν την παράσταση). Μια παλιά συνήθεια που μπορεί να πάρει ξανά τις δόξες της στην χώρα μας. Με τους μπουζουξίδες να αλωνίζουν στα «μιούζικαλ» ελληνικής παραγωγής σε πρωταγωνιστικούς ρόλους το γαρύφαλλο επιβάλλεται να κάνει δυναμικό comeback στα θέατρα της χώρας.

10.Είναι γρουσουζιά να έχεις καθρέφτη επί σκηνής. Εντάξει. Μπορώ να φανταστώ δεκάδες ηθοποιούς να φτιάχνουν μαλλί, να κατεβάζουν τα t-shirt τους μη φανεί η κωλοχαράδρα στην χορογραφία στην δεύτερη πράξη και να διορθώνουν διακριτικά το μακιγιάζ τους (μτφρ: φτύνω στο μανίκι και κάνω και καλά ότι με τρώνε τα μάτια-χείλια-μάγουλα μου). Ήταν λειτουργικό το ζήτημα.

+1.Μην αναφέρεις την λέξη «Μάκβεθ» στο θέατρο. Όποιος το κάνει πρέπει να αποχωρίσει από το κτήριο, να φτύσει, να ρίξει μια κατάρα, να γυρίσει τρεις φορές γύρω από τον εαυτό του και να παρακαλέσει για να ξαναμπεί στο θέατρο (εντάξει, αυτό δε χρειάζεται να το προσεγγίσω χιουμοριστικά, το πράγμα είναι ολόκληρο μια παρωδία). Αυτό φαίνεται να ξεκίνησε από τις φήμες ότι ο Σαιξπηρ χρησιμοποίησε λόγια από άντρο κανονικών μαγισσών οι οποίες δεν ήταν και πολύ ενθουσιασμένες με την απόδοσή τους στην παράσταση.

Αυτά που λέτε φίλοι μου καλοί και αγαπημένοι. Μακριά από μας λοιπόν οι μαύρες γάτες, τα ανοιχτά ψαλίδια και οι σπασμένοι καθρέφτες, γιατί είμαι και μορφωμένοι άνθρωποι και φυλάμε τα ρούχα μας να έχουμε τα μισά. Να έχετε μια όμορφη μέρα.