Εύη Υψηλάντου ΞουΞημέρωμα κυριακής, μετά από καιρό πιάνω ένα χαμηλό ποτήρι από το ντουλάπι της κουζίνας, βάζω λίγο ουίσκι, προσθέτω και δύο παγάκια και περιφέρομαι στο σαλόνι.
Βουλιάζω στον καναπέ και αρχίζει αυτός ο περίεργος νυχτερινός χείμαρρος σκέψεων στο μυαλό σαν πονοκέφαλος! Και ξαφνικά η σκέψη παγώνει σε μια πολυακουσμένη και περίεργη συνάμα αμπελοφιλοσοφία…”ζήσε την κάθε στιγμή, σαν να ‘ναι η τελευταία”. Έτσι, πιάνω το laptop και αρχίζω να συνομιλώ με τα ζευγάρια μάτια που διαβάζουν τώρα το άρθρο.
“Ζήσε την κάθε στιγμή σαν να ‘ναι η τελευταία”
Τι λε ρε παιδί; Φράση και αυτή.
Πως φύγανε άραγε μερικοί; Και πως θα φύγουμε εμείς οι ίδιοι;!
Μακάβρια σκέψη, I know. Ίσως να φταίει το ποτό, ίσως και η πανσέληνος που μας πέρασε…ίσως και η απώλεια ατόμων που αγαπούσα και αγαπώ και που και που τους ανακαλώ στην μνήμη μου.
Το θέμα όμως δεν είναι το τι γράφω, αλλά το τι κρύβεται πίσω από αυτό!
“Ζήσε την καθε στιγμή σαν να ‘ναι η τελευταία”
Πιστεύω θα άλλαζαν πολλά πράγματα, ακόμα και εμείς οι ίδιοι, αν το σκεφτομασταν αυτό λίγο πιο συχνά.
Πως θα “φεύγατε” αν η τελευταία στιγμή ήταν τώρα;
Αν η τελευταία στιγμή της ζωής μου ήταν τότε που έχασα την γιαγιά μου, θα εφευγα κενή…
Αν η τελευταία στιγμή της ζωής μου ήταν τότε που έβρεχε στο δρόμο και μαζί με τον κολλητό μου τρέξαμε κάτω από ένα υπόστεγο για να μη βραχούμε και γελάγαμε ασταμάτητα, τότε θα έφευγα ανέμελη…
Αν η τελευταία στιγμή της ζωής μου ήταν τότε που η αδερφή μου έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί, τότε θα έφευγα έχοντας κράτησει στα χέρια μου τον πιο όμορφο και πολύτιμο θησαυρό…
Αν η τελευταία στιγμή της ζωής μου ήταν η πρώτη φορά που έφαγα παγωτό, τότε θα έφευγα τρισευτυχισμένη…
Αν η τελευταία στιγμή της ζωής μου ήταν η μέρα που σε πρωτοείδα, τότε θα έφευγα πλημμυρισμένη από έρωτα…
Αν η τελευταία στιγμή της ζωής μου ήταν τώρα, τότε θα έφευγα περίεργα…
Η ουσία της φράσης είναι, πόσες πιθανότητες έχει ο καθένας μας να φύγει ευτυχισμένος και πόσες στεναχωρημένος, κενός και άδειος!
Η πικρή αλήθεια είναι πως η ζωή είναι πολύ μικρή, τίποτα δεν είναι δεδομένο και εμείς είμαστε μια φιγούρα στον χρόνο!
Κάντε ό,τι μπορείτε καλύτερο. Μην τα παρατάτε, να μάχεστε για τα θέλω τα πιστεύω και τα όνειρά σας. Να χαμογελάτε και να βλέπετε την απλή όμορφια της ζωής και όχι αυτήν που γυαλίζει!
Να δοξάζετε το Θεό για όσα σας προσφέρει και να αγαπάτε με όσα αποθέματα αγάπης έχετε μέσα σας. Να τα έχετε καλά με τον άνθρωπο μέσα σας και να στηρίζετε και να φροντίζετε τον άνθρωπο έξω από εσας.
Μη σταματάτε να σκάτε όσα περισσότερα χαμόγελα μπορείτε (εκτός αν έχετε άσχημα δόντια) μπας και διπλασιαστεί η ευτυχία…
Και μην ξεχνάτε: “ζήσε την κάθε στιγμή σαν να ‘ναι η τελευταία…γιατί κάποια μέρα όντως θα ‘ναι”.
Με αγάπη strangers!