Μάκης ΣερεπίσοςΗ Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου αποτελεί αναμφίβολα μία από τις πιο πετυχημένες ομάδες σε παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία χρόνια. Η θρυλική κατάκτηση του Euro 2004 στην Πορτογαλία, οι συμμετοχές στα Euro 2008 και 2012, η πρόκριση στις 16 καλύτερες ομάδας του κόσμου στο Μουντιάλ της Βραζιλίας αλλά και γενικότερα η σταθερή της απόδοση και πορεία σε προκριματικά κα φιλικούς αγώνες έχει οδηγήσει τις απαιτήσεις και τον πήχη της ομάδας σε πολύ υψηλό επίπεδο. Μετά την απομάκρυνση όμως του πετυχημένου Fernando Santos και την πρόσληψη του Claudio Ranieri τα πράγματα φαίνεται πως έχουν αλλάξει αρκετά, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη μας τα πρώτα 3 ματς υπό την τεχνική ηγεσία του Ιταλού προπονητή.
Ας γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω. Πριν περίπου 3 μήνες, η Εθνική έφτανε μία ανάσα από τα προημιτελικά του Μουντιάλ. Η Κόστα Ρίκα και ο τερματοφύλακας Keylor Navas στερούν την πρόκριση από του παίκτες του Fernando Santos. Αυτός θα ήταν και ο τελευταίος αγώνας του Πορτογάλου προπονητή, με την επιλογή για τον διάδοχο να μην είναι εύκολη. Τελικά, επιλέχθηκε ο Ιταλός Claudio Ranieri, ένας προπονητής με μεγάλη εμπειρία και θητεία σε ομάδες όπως η Fiorentina, η Valencia, η Juventus, η Roma, η Chelsea και η Monaco, αλλά με μηδαμινή γνώση της ιδιαιτερότητας της ηγεσίας μίας εθνικής ομάδας και της ελληνικής ιδιόρρυθμης πραγματικότητας. Αυτό ήταν και το πρώτο «φάουλ» της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, καθώς είναι δεδομένο πως ο Έλληνας ποδοσφαιριστής και προφανώς η Εθνική ομάδα μας είναι αρκετά ιδιαίτερη . Ο Έλληνας δεν έχει την υποδομή ,την ποδοσφαιρική παιδεία, την υπομονή, την διάρκεια και την επιμονή του Γερμανού , Ισπανού ή Γάλλου ποδοσφαιριστή, εκτός βέβαια ελαχίστων εξαιρέσεων. Φυσικά, τα τελευταία χρόνια και με τις μετάγραφες σημαντικών στελεχών της ομάδας σε μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ ( για παράδειγμα Μανωλάς, Τοροσίδης, Χολέβας στην Roma, Κονέ, Καρνέζης στην Udineze, και παλιότερα Καραγκόυνης σε Inter, Benfica, Fulham, Δέλλας στην Roma, Κατσουράνης στην Benfica ) τα πράγματα έχουν βελτιωθεί αρκετά σε σχέση με την νοοτροπία και τον χαρακτήρα της Εθνικής ομάδας. Αποκορύφωμα και το μεγαλύτερο αποδεικτικό στοιχείο αυτής της αλλαγής τα τελευταία χρόνια αποτελεί η εποχή Rehaggel και η κατάκτηση του Euro 2004 αλλά και η εποχή Santos με μεγάλες επιτυχίες.
Ας επανέλθουμε όμως στο σήμερα. Ο Ranieri δεν ξεκίνησε καλά. Βασικά, δεν ξεκίνησε καθόλου καλά. Τρείς αγώνες, 1 κερδισμένος βαθμός, 2 ήττες σε 2 εντός έδρας παιχνίδια, σε έναν όμιλο που η Ελλάδα θεωρήθηκε φαβορί και οι αντίπαλοι είναι αρκετά βατοί και χαμηλότερου επιπέδου. Ναι, η έλευση ενός νέου προπονητή απαιτεί πάντα χρόνο και υπομονή. Ναι, η ανανέωση είναι πάντα απαραίτητη, ειδικά μετά την απόσυρση της παλιάς φρουράς(Καραγκούνης-Κατσουράνης). Ναι, οι απαιτήσεις είναι μεγάλες γιατί αυτή η ομάδα έχει δείξει μεγάλα δείγματα στο πρόσφατο παρελθόν. Ναι, o Ranieri και ο κάθε Ranieri χρειάζεται αρκετό καιρό να γνωρίσει την ομάδα, τα καλά και τα άσχημά της, ποιοι του κάνουν και ποιοι όχι. Υπάρχει όμως και ένα τεράστιο ΑΛΛΑ. Και ποιο είναι αυτό το «αλλά»? Καλά όλα αυτά ,αλλά η Εθνική ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ . Παίκτες άνευροι, χωρίς εγωισμό, χωρίς διάθεση να παίξουν μπάλα, να κινηθούν στον χώρο, να απειλήσουν τον αντίπαλο. Με εξαίρεση ένα δοκάρι στο εντός 0-1 με την Ρουμανία και το γκολ του πιτσιρικά Καρέλη στο 1-1 με τους Φινλανδούς, οι τελικές προσπάθειες είναι ελάχιστες και οι ευκαιρίες για ένα γκολ ακόμα λιγότερες. Ακόμα και η άμυνά μας, που παραδοσιακά αποτελούσε το δυνατό σημείο της ελληνικής ομάδας, δεν είναι καθόλου σταθερή και δεν προδίδει ασφάλεια στους υπόλοιπους, παρότι αποτελείται από παίκτες μεγάλης κλάσης και εμπειρίας, όπως ο Μανωλάς, ο Παπασταθόπουλος και ο Τοροσίδης. Μία αρκετά άσχημη κατάσταση δηλαδή, που έχει ξενερώσει απίστευτα όπως είναι λογικό τους Έλληνες φιλάθλους.
Βέβαια, υπάρχουν και άλλα που πρέπει να αποσαφηνιστούν ώστε να κατανοήσουμε τι άλλο πήγε στραβά σε αυτά τα παιχνίδια. Αρχικά, η έλλειψη ενός σταθερού συστήματος έπαιξε κομβικό ρόλο στην ανομοιογένεια της ομάδας. Ο Ranieri δεν κράτησε καμία φορά το ίδιο σύστημα, αλλάζοντας από το κλασσικό 4-2-3-1 μέχρι το 4-3-3 και το 4-4-2. Δοκίμασε ακόμα και σύστημα με 3 στόπερ(3-5-2), αλλά προκοπή δεν βρήκε. Επίσης, οι ευκαιρίες σε παίκτες που βρίσκονται ξεκάθαρα σε ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα και δεν προσφέρουν τίποτα στην ομάδα( όπως ο Κώστας Μήτρογλου και ο Γιώργος Σαμαράς) και η αδιαφορία σε παίκτες που βρίσκονται σε πολύ καλή κατάσταση με τις ομάδες τους( όπως ο Φάνης Γκέκας και ο Κλάους Αθανασιάδης) σίγουρα δεν βοήθησε την ομάδα να ρολάρει. Η οποία ομάδα φαίνεται να μην έχει ξεκάθαρο πλάνο, καμία κίνηση, κανένα overlap, καμία επικοινωνία και σύνδεση ανάμεσα στις γραμμές. Οι ακραίοι είναι συνήθως μόνοι τους, χωρίς στηρίγματα και, λογικά, αναγκάζονται να σεντράρουν άσχημα και χωρίς στόχο στους ακίνητους επιθετικούς, ενώ οι κεντρικοί χαφ αναλώνονται σε ένα ανούσιο passing game. Η απουσία ενός παίκτη που θα μπορεί να κρατήσει παραπάνω την μπάλα και να βγάλει μία κάθετη ή διαγώνια μπαλιά , σαν τον Καραγκούνη ή τον Τσιάρτα, ενός παίκτη δηλαδή που θα κάνει το κάτι παραπάνω και θα βοηθήσει στην δημιουργία και την εκτέλεση, είναι παραπάνω από αισθητή. Οι ευθύνες του Claudio Ranieri είναι σημαντικές και σίγουρα το να μιλήσουμε για αυτές δεν σημαίνει πως τον κατακρίνουμε. Όμως, όπως και να το κάνουμε, ένας προπονητής που τα τελευταία δέκα χρόνια έχει απολυθεί 5 φορές από τους συλλόγους που εργάστηκε, ίσως να μην ήταν και η καλύτερη επιλογή για να διαδεχθεί τον Fernando Santos, δεδομένης φυσικά και της κάκιστης εικόνας της ομάδας αλλά και των ποδοσφαιριστών που την αποτελούν ατομικά.
Και τώρα τι γίνεται? Η εθνική βρίσκεται στον πάτο του ομίλου της μαζί με τα νησιά Φερόε. Οι 2 εντός έδρας ήττες από την Ρουμανία και την Βόρεια Ιρλανδία μας γύρισαν πολλά χρόνια πίσω, πολύ πριν αναλάβει ο – για πολλούς αναμορφωτής της Εθνικής ομάδας- Otto Rehaggel. Συγκεκριμένα, 13 χρόνια είχε η Εθνική Ελλάδος να χάσει δυο ματς συνεχόμενα στην έδρα της! Δεν είναι λίγοι αυτοί που φοβούνται πως η πρόκριση στα τελικά του Euro 2016 δεν είναι πλέον εφικτή ή έστω στα χέρια μας. Βέβαια, το χειρότερο δεν είναι αυτό, αλλά οι εμφανίσεις της ομάδας που προκαλούν θλίψη και απορίες , αφού η ίδια περίπου ομάδα εντυπωσίαζε πριν λίγους μήνες στα γήπεδα της Βραζιλίας. Σίγουρα, ο Ranieri χρειάζεται χρόνο για να βρει τα πατήματά του και να διορθώσει πολλά πράγματα. Μέχρι τότε, το καλύτερο για όλους εμάς τους φιλάθλους θα ήταν να είμαστε ψύχραιμοι. Δεν έχουμε υπογράψει συμβόλαιο πως θα προκρινόμαστε σε κάθε μεγάλο τουρνουά, παρότι τα τελευταία χρόνια αυτό έχει γίνει δεδομένο και σίγουρο για την εθνική μας ομάδα. Στα της ομάδας, σίγουρα πρέπει ο Ιταλός προπονητής να δεθεί με τους παίκτες όπως οι προκάτοχοί του ώστε αυτοί να δώσουν το 100% της ενέργειάς τους αλλά και να έχει δίπλα του έναν Έλληνα συνεργάτη, ο οποίος να μπορεί να τον βοηθήσει σχετικά με την ελληνική νοοτροπία και την ελληνική αντιμετώπιση του παιχνιδιού. Τέλος, θεωρώ πως πρέπει να σταθούμε στις δηλώσεις του αρχηγού –πλέον- Βασίλη Τοροσίδη, ο οποίος τόνισε πως η ομάδα έχει χάσει την ταυτότητά της, ενώ οι παίκτες παίζουν χωρίς νεύρο και χωρίς ψυχή. Αυτό λοιπόν είναι και αυτό που λείπει και έχει αλλάξει τα πράγματα σε τόσο μεγάλο βαθμό- Η ΨΥΧΗ. Η εθνική Ελλάδος έχει καταφέρει τόσα πολλά , όχι γιατί είχε τους παικταράδες ή την οργάνωση και τις υποδομές, αλλά γιατί αυτοί που φορούσαν την γαλανόλευκη φανέλα έδιναν τα πάντα στον αγωνιστικό χώρο και υπερπηδούσαν όλα τα εμπόδια και τους σπουδαίους αντιπάλους με γενναιότητα και αποφασιστικότητα. Σίγουρα, φταίνε πολλά για αυτά τα τρία ματς, ο Ranieri, οι τραυματισμοί, η ανομοιογένεια . Όμως πιστεύω πως αν οι παίκτες έπαιζαν δυνατά και βάσει των δυνατοτήτων τους δεν θα υπήρχαν αυτά τα αποτελέσματα.
Ποια είναι η λύση λοιπόν? Ψυχραιμία, πίστωση χρόνου στον Ranieri, πρόσληψη Έλληνα συνεργάτη δίπλα στον Ιταλό ώστε το τεχνικό επιτελείο να δεθεί με τους ποδοσφαιριστές, αλλαγή νοοτροπίας και περισσότερος ποδοσφαιρικός τσαμπουκάς και ψυχή στους παίκτες της Εθνικής. Όσο για εμάς τους φιλάθλους, το καλύτερο θα ήταν η υπομονή και η ηρεμία, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε πως ίσως το Euro 2016 δεν αποτελεί στόχο, όσο η δημιουργία μίας νέας ομάδας που θα έχει όλο το μέλλον μπροστά της. Έτσι και αλλιώς θα είμαστε πάντα δίπλα στην Εθνική μας ομάδα, που μας έχει δώσει τόσες χαρές στο παρελθόν και σίγουρα θα μας δώσει και άλλες τόσες στο μέλλον.