Γιάννης ΒανδήςΚάθομαι στην ξαπλώστρα με τον καφέ στο χέρι. Χωρίς παρεό νιώθω γυμνός. Ούτε καν γυαλίζει το κορμάκι μου από το baby oil γιατί δεν έχω βάλει καθόλου. Πάλι καλά που από τη φύση μου έχω μειωμένη τριχοφυΐα οπότε δεν κάνω μπαμ μέσα στο άτριχο πλήθος της παραλίας. Για ξεκάρφωμα μάλιστα έχω φέρει και ρακέτες για να μην είμαι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Τις έχω αφήσει τάχα ανέμελα στα πόδια της ξαπλώστρας, μην τύχει και σκεφτούν ότι είμαι κανένας περίεργος που δεν παίζει ρακέτες. Βγάζω τα τσιγάρα μου με προσοχή από την τσάντα μου, και δήθεν μου πέφτει το βιβλίο “Το εκκρεμές του Φουκώ”, κι ας το έχω μόνο για μόστρα, κι ας έχω στο κομοδίνο μου τις “50 αποχρώσεις του γκρι”. Είμαι χαμαιλέοντας. Όλο μου το σώμα έχει φροντίσει ώστε να ταιριάζω με το περιβάλλον και να μπορώ να αποφεύγω τον κίνδυνο και η προσωπικότητά μου διαμορφώθηκε ώστε να μπορώ να ανήκω κάπου.
Αριστερά μου ακριβώς είναι δύο κοπέλες, σε απόσταση ενός βήματος: απόσταση βασισμένη σε μελετημένες προδιαγραφές από τους καλύτερους κάγκουρες του κόσμου, μειώνοντας τον προσωπικό χώρο του καθενός αλλά μεγιστοποιώντας το κέρδος. Μαγιό τελευταίας τεχνολογίας, νύχια καλαναθρεμμένα στα χρώματα του καλοκαιριού 2014, ένα βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ από τη μία και ένα διάσημο γυναικείο περιοδικό από την άλλη. Συζητάνε για έναν Χρήστο διαβάζοντας παράλληλα τα άρθρα που φιλοξενεί το περιοδικό. 7,000,000 κινήσεις για να τρελάνεις έναν άντρα. Απορίες αναγνωστριών. Ζώδια. Μόδα.
Μετά από λίγο ζεσταίνονται, οπότε βγάζουν τα τακούνια, η μία πιάνει τα μαλλιά ψηλά για να μη βραχούν, και πάνε προς τη θάλασσα. Στα 100 μέτρα άμμου που μεσολαβούν φροντίζουν το μαγιό να αναδεικνύει το ποπουδάκι τους στο περπάτημα, μία διαδικασία πανδύσκολη μιας και δε σταματάνε να προσπαθούν ώσπου να μπουν στη θάλασσα, ισορροπώντας μεταξύ άμμου και παράνοιας.
“Υπερπραγματική Ιστορία: Το παιδί με τον λευκό άντρα μου βγήκε μαύρο.
Ο Κώστας είναι άνθρωπος με πολύ χιούμορ, λίγο τσιριχτή φωνή που πάντα με κάνει να γελώ, γραμμωμένο σώμα και στέλεχος σε μία πολυεθνική. Ο,τι μπορεί να θέλει μία γυναίκα. Ακούγαμε διαφορετική μουσική, μας άρεσαν διαφορετικές ταινίες και αντιδιαμετρικοί τρόποι διασκέδασης, αλλά δεν το βλέπαμε γιατί ήμασταν και παραμένουμε εντελώς ανώριμοι. Λογικά, σε μερικά χρόνια θα αναρωτιόμαστε τί βρήκαμε ο ένας στον άλλον. Ας είναι. Η ζωή μαζί του εξελισσόταν περίφημα. Μου έκανε πρόταση γάμου μία βραδιά του Αυγούστου στο πανηγύρι του χωριού του, την οποία ΦΥΣΙΚΑ και δέχτηκα.
Μετά από δύο μέρες ήρθε και η εγκυμοσύνη, κάτι που κι οι δύο θέλαμε πολύ, γιατί το ήθελαν οι γονείς μας. Περνούσαμε τα βράδια σχεδιάζοντας τους τρόπους που θα κακομάθουμε το παιδί μας, πώς το φανταζόμαστε, πώς θα θέλαμε να είναι.. όλες αυτές τις συζητήσεις δηλαδή που κάνουν οι άνθρωποι που δεν είναι έτοιμοι να γίνουν γονείς. Μετακομίσαμε σε ένα μεγαλύτερο σπίτι κι η ζωή μου ήταν σαν ταινία, ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου. Είχαμε συμφωνήσει ότι στη γέννα θα ήταν κι αυτός μέσα στο χειρουργείο. Το ήθελα κι εγώ, χρειαζόμουν έναν άνθρωπο για υποστήριξη των ηλίθιων επιλογών μου. 30 Φεβρουαρίου γεννήθηκε ο γιος μας, ο Ρόμπιν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή, τις εκφράσεις των σοκαρισμένων γιατρών, τα ουρλιαχτά τρόμου των ειδικευόμενων και των νοσοκόμων, την ψυχραιμία που έδειξε ο Κώστας.
Ο Ρόμπιν βγήκε μαύρος. Ήταν ένα ιατρικό ανεξήγητο, το πώς βγήκε ένα μωράκι μαύρο από δύο γονείς λευκούς. Ο Κώστας περίμενε να ακούσουμε από τους γιατρούς τις πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο, και μόλις τον επιβεβαίωσαν απαξιωτικά ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα, ότι δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ιατρικό ανεξήγητο και μετά από πολλά υποννοούμενα για την ηθική μου και για την ευφυία του, αυτός πείστηκε ότι πρόκειται για ιατρικό θαύμα.
Γυρίσαμε όλοι σπίτι και συνεχίσαμε να ζούμε την ευτυχισμένη μας ζωή. Είμαστε τόσο επηρεασμένοι από αυτά που διαβάζουμε και βλέπουμε, που πλέον το μυαλό μας έχει αποβλακωθεί, δεν βλέπουμε τί συμβαίνει γύρω μας και νιώθουμε υπέροχα όλη την ώρα. Ο Κώστας δεν θέλησε ποτέ να ψάξει παραπάνω τί ακριβώς συνέβη. Με ρώτησε μόνο μία φορά, όταν είχε πιει πάρα πολύ και δεν ήξερε τί έλεγε, αν τον έχω κερατώσει και εγώ του απάντησα με ξεδιάντροπα ψέμματα ότι του ήμουν πάντα πιστή.
Ο Ρόμπιν σήμερα είναι 9 ετών και είναι ένα χαρούμενο παιδί. Με έχει ρωτήσει περίπου 400 φορές γιατί είναι μαυρούλης ενώ όλοι του οι συμμαθητές είναι λευκοί κι εγώ του απαντάω: “επειδή είσαι ξεχωριστός, όπως ο πατέρας σου”. Δεν του λέω ψέμματα, αλλά δεν του λέω και την αλήθεια, if you know what i mean. Ο Ρόμπιν παραμένει το μεγαλύτερο κατόρθωμά μου, η μεγαλύτερη πηγή ευτυχίας μου, και δεν πρόκειται να το ρισκάρω με το να πω την αλήθεια: πως υπήρξα καραπουτανάρα.