FrapressΣτην έκτρωση, η επιλογή είναι μια πράξη αγάπης
Ένα από τα ζητήματα που προκύπτει κάθε τόσο σε σύγχρονους κοινωνικούς διαλόγους είναι η έκτρωση/άμβλωση. Ξανά και ξανά αναλύεται το κατά πόσο η εθελούσια διακοπή της κύησης είναι κάτι το ηθικό και θεμιτό, υπό ποιές συνθήκες θα πρέπει να γίνεται και τι σημαίνει μακροπρόθεσμα.
Δυστυχώς, έχουμε μάθει να συζητάμε αυτό και παρόμοια σημαντικά ζητήματα πίσω από κλειστές πόρτες, με γνώσεις που δεν μας παρείχε το σχολείο. Στο άρθρο αυτό θα μπορούσα να εκθέσω και εγώ τη γνώμη μου σχετικά με το αμφιλεγόμενο ζήτημα αυτό, αναλύοντας ένα-ένα τα υπέρ και τα κατά, αντικρούοντας επιχειρήματα και υποστηρίζοντας μια θέση, Pro Life vs Pro Choice που λένε και στο εξωτερικό.
Αντί για αυτό θα προτιμήσω να πάρω ένα από τα πολλά επιχειρήματα που υπάρχουν στον διάλογο αυτό, από το οποίο θα προσπαθήσω να αναγάγω μια αντικειμενική αλήθεια.
Συγκεκριμένα: Το σώμα σου ανήκει σε εσένα.
Απλό. Είναι όμως;
Καθημερινά καλούμαστε να πάρουμε χιλιάδες αποφάσεις που αφορούν τόσο εμάς, όσο και τους άλλους. Οι αποφάσεις αυτές μπορεί να είναι σημαντικές, άλλες λιγότερο σημαντικές, άλλες συνειδητές, άλλες υποσυνείδητες, εύκολες και δύσκολες.
Και αφού τις πάρουμε, μαθαίνουμε είτε να ζούμε με αυτές, είτε αναθεωρούμε και προσπαθούμε να τις αλλάξουμε. Μέσα σε όλο αυτό το χάος είναι εύκολο να παρασυρθούμε και να ξεχάσουμε τι τελικά είναι αυτό που θέλουμε εμείς οι ίδιοι, τι είναι το ιδανικό για εμάς.
Συχνά νομίζουμε ότι αυτό που πραγματικά θέλουμε είναι αυτό που θα τους κάνει όλους ευτυχισμένους. Όμως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Και κάπως έτσι οι άνθρωποι γίνονται δυστυχισμένοι. Διότι πήραν αποφάσεις που μετά μετάνιωσαν.
Συχνά ακούμε ότι είναι
«Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες ποτέ». Το μαγικό σε αυτή τη φράση είναι ότι μπορεί κανείς να την διαβάσει όπως ταιριάζει σε εκείνον.
Πχ:
Μετανιώνω που έκανα παιδι(α), όμως θα είχα μετανιώσει περισσότερο αν δεν το είχα κάνει.
ή
Μετανιώνω που δεν έκανα παιδι(α), όμως θα είχα μετανιώσει περισσότερο αν το είχα κάνει.
Τι είναι αυτό που έκανες ή που δεν έκανες; Ποια είναι η πράξη; Η πράξη είναι το να κάνεις παιδιά, το να μην κάνεις παιδιά, το να κάνεις έκτρωση, το να μην κάνεις έκτρωση;
Η ερμηνεία είναι πάντα διαφορετική, ανάλογα με το πως ορίζουμε την πράξη, το «κάτι» που κάναμε ή όχι.
Μιλώντας όμως λίγο πιο πρακτικά, θέλω να καταλήξω στο ότι οι πιο προσωπικές αποφάσεις που μπορεί να πάρει κανείς είναι αυτές που αφορούν το σώμα και την ψυχή του, καθώς και αυτά τα δύο πάνε χέρι-χέρι. Συνεπώς, αυτό που θα πρέπει να έχουμε κατά νού, είναι το τι σημαίνουν για την ψυχοσωματική μας υγεία οι αποφάσεις που παίρνουμε.
Κι όμως συχνά δεν μένουμε σε αυτά, και σκεφτόμαστε επιπλέον τι σημαίνουν οι αποφάσεις μας για τους άλλους.
Αποφάσεις όπως το τι ρούχα θα φοράς, αν θα βάφεσαι, αν θα φοράς γυαλιά, πως θα έχεις το μαλλί σου, αν θα ξυρίζεσαι, αν θα σπουδάσεις, τι θα τρως, τι θα πίνεις, αν θα καπνίζεις, αν θα κάνεις piercing, αν θα κάνεις τατουάζ, αν θα φιληθείς, αν θα κάνεις σεξ, αν θα παντρευτείς, αν θα κάνεις παιδιά, αν θα υιοθετήσεις, αν θα κάνεις έκτρωση, αν θα πεις ναι, αν θα πεις όχι, αν δεν θα πεις τίποτα είναι δικές μας.
Ήταν, είναι, και θα είναι πάντα δικές μας.
Ούτε των γονιών μας, ούτε των φίλων μας, ούτε της θρησκείας μας, ούτε αγνώστων.
Διότι τελικά, αυτός που καλείται να ζει με τις αποφάσεις αυτές είμαστε εμείς οι ίδιοι και όχι το πλήθος ατόμων που θα σπεύσει να μας «ελαφρύνει» από το βάρος του να τις πάρουμε.
Φυσικά, υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που δεν είμαστε σε θέση να πάρουμε 100% δίκαιες αποφάσεις.
Αν είσαι λιπόθυμος δεν θα κάτσουν να σε ρωτήσουν αν θες βοήθεια.
Αν σου ζητήσει ο μεθυσμένος σου φίλος ή ο γονιός σου (του οποίου η ηλικία πια δεν το επιτρέπει) να οδηγήσει, δεν μπορείς να του δώσεις τα κλειδιά.
Αν το 2χρονο παιδί σου σου ζητήσει να του τρυπήσεις τα αυτιά, οφείλεις να το προστατεύσεις μέχρι να είναι αρκετά ώριμο να πάρει την απόφαση αυτή (άσχετα με το αν μερικοί γονείς νιώθουν την ανάγκη να τρυπήσουν σκουλαρίκια μέχρι και σε νεογέννητα).
Το αν όμως ένας άνθρωπος επιθυμεί (η δεν επιθυμεί) να βάλει (ή να μη βάλει) το σώμα του και τον εαυτό του σε μια κάποια διαδικασία, αυτό αποτελεί ιερή επιλογή, την οποία δεν μπορεί να του στερήσει κανείς σε καμία περίπτωση.
Το μόνο που θα αφορά κάποιον άλλο, είναι το πως θα διαχειριστεί ο ίδιος την ξένη αυτή επιλογή, αν δηλαδή θα την υποστηρίξει ή όχι.
Και εκεί φαίνονται οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μας, από το τι επιλέγουν να υποστηρίξουν και τι όχι.
Διότι η επιλογή είναι μια πράξη αγάπης.