Αλέξανδρος ΤουραλιάςΜέσα στο καλοκαίρι, με τη θερμοκρασία στα ύψη και το ένστικτο των διακοπών να βαράει κόκκινα, είναι κάπως πικρό να σε κάνω φίλε αναγνώστη να μελαγχολήσεις. Να σε κάνω να ενδιαφερθείς για το πιο ατιμώρητο έγκλημα στην ιστορία του σύγχρονου ελληνισμού. Για το τι έγινε τέτοιες μέρες, πριν 40 χρόνια, στην Κύπρο.
Όμως επιβάλλεται. Μιλάω σε σένα που θες να έχεις άποψη για τα πολιτικά και δεν έψαξες να μάθεις πως έφτασε η δημοκρατία ξανά στον τόπο σου…
Πιο συγκεκριμένα ήταν 15 Ιουλίου 1974 όταν ξεκίνησε η μεγαλύτερη πολιτική βλακεία από καταβολής του ελληνικού έθνους. Πραξικόπημα κατά του δημοκρατικά εκλεγμένου Μακάριου της Κύπρου, από Έλληνες αξιωματικούς που υπηρετούσαν στο νησί και μέλη της παρακρατικής ΕΟΚΑ Β’ που δρούσε για λογαριασμό του Καθεστώτος των Αθηνών.
Εδώ, ζούμε τα έργα και τις μέρες του δικτάτορα Δημήτριου Ιωαννίδη, γνωστού και με το παρατσούκλι ‘‘Αφανής δικτάτωρ’’. Βλέπετε του άρεσε να υποκινεί την πολιτική σκακιέρα από τα… μετόπισθεν, με ‘‘μαριονέτες’’ πολιτικούς και στρατιωτικούς να χορεύουν στον ρυθμό που χτύπαγε το ντέφι του.
Στην Κύπρο, ηγέτης και λαοφιλέστερος πολιτικά ακόμη και στην Ελλάδα, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ’, είχε κάνει από χρόνια φανερές τις προθέσεις του σε όλη την Υφήλιο. Κρατούσε σε αμυντική και ουδέτερη στάση -στα χρόνια της Δικτατορίας- την Ελλάδα, ενώ στο εξωτερικό ανήκε στους αδεσμεύτους, κατηγορία πολιτικών άκρως αντιπαθητική στο ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και τους εταίρους της. Παρατσούκλι του Μακάριου, το RedPriest, που του κότσαρε ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρι Κίσινγκερ για να χαρακτηρίσει τον παπά, που έκλεινε κατά την γνώμη του, το μάτι στον Κομμουνισμό, αρνούμενος να εντάξει την Κύπρο στην ‘‘οικογένεια’’ του ΝΑΤΟ.
Ελλάδα και Τουρκία ήδη από το 1952, ανήκουν στη στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ, που στόχο έχει τη διασφάλιση της κυριαρχίας των κρατών της Γης, από την τότε Κομμουνιστική λαίλαπα και καθετί που τολμά να αμφισβητεί τον Δυτικό τρόπο σκέψης.
Σε αυτή την συγκυρία η Κύπρος, ένα κομμάτι γης σε μια από τις κομβικότερες γωνιές του πλανήτη, αποτελούσε ένα ιδανικό ‘‘σκαλοπάτι’’ στη Μέση Ανατολή. Για την Αμερική και τους συμμάχους της, η Μεγαλόνησος δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα τεράστιο αεροπλανοφόρο στο ανατολικότερο άκρο της μεσογειακής Ευρώπης. Μια ανάσα από Ασία και Αφρική, πάνω σε πλουτοπαραγωγικούς παραδείσους, που εξασφαλίζουν αιώνια ευημερία!
Οι ΗΠΑ αναζητούσαν χείρα βοηθείας από τον Μακάριο. Έλαβαν ηχηρό χαστούκι και στράφηκαν στην Αθήνα του δικτάτορα Ιωαννίδη, που για να εδραιώσει τη θέση της Χούντας του, έψαχνε το μεγάλο κόλπο! Το παραμύθι μιας Κύπρου ενωμένης με την Ελλάδα, του πλασαρίστηκε τέλεια από τους Αμερικάνους, εκείνος έχαψε το σχέδιο του Πραξικοπήματος και φτάσαμε στην τρέλα!
Βέβαια, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχανε κοιτάξει και αλλού. Συγκεκριμένα έδωσαν την πληροφορία στην Τουρκία, περί εισβολής ελληνικού δάκτυλου στην Κύπρο και έχοντας ως εγγυήτρια δύναμη της ανεξαρτησίας του Νησιού, δικαιοδοσία να εισβάλλει για να σώσει τον τουρκικό πληθυσμό της χώρας, ετοίμαζε από καιρό την εισβολή της.
Το Πραξικόπημα απέτυχε. Η κυβέρνηση Μακάριου έπεσε, στην θέση του ανήλθε ο Νικόλαος Σαμψών, στέλεχος της ΕΟΚΑ και ΕΟΚΑ Β’ και φιλικό πρόσωπο του Ιωαννίδη, αλλά μια βασική λεπτομέρεια στο σχέδιο Αφροδίτη όπως ονομάστηκε, είχε παραληφθεί! Ο Μακάριος ήταν ζωντανός.
Με ραδιοφωνικό διάγγελμα ζήτησε από τον κυπριακό Λαό να μην σταματήσει ο αγώνας για να φύγει η Χούντα από το Νησί και ουσιαστικά με ομιλία του στις 19/07/1974 στο συμβούλιο ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, παρακάλεσε από Μ. Βρετανία και Τουρκία ως εγγυήτριες δυνάμεις, να επέμβουν για να έρθει ξανά ηρεμία και ομαλότητα. Δυστυχώς για εκείνον, η μία είχε πάει διακοπές εκείνο το διάστημα και οι Τούρκοι, που δούλευαν διπλοβάρδιες για την στιγμή αυτή, πήραν το μήνυμα που ήθελαν…
Το πούλημα του σχεδίου Αφροδίτη στους Τούρκους από τις ΗΠΑ, είχε πολλά παρακλάδια. Το σημαντικότερο; O Μπουλέντ Ετσεβίτ, πρωθυπουργός της Τουρκίας το 1974, είχε σπουδάσει πολιτικές επιστήμες στο Χάρβαρντ τη δεκαετία του 50’. Αμερικανοθρεμμένος, πανέξυπνος και από τους καλύτερους φοιτητές της γενιάς του στο διάσημο πανεπιστήμιο. Αγαπημένο παιδί του καθηγητή της σχολής, Χένρι Κίσινγκερ. Ουπς! Του Κίσινγκερ; Ναι αγαπητοί μου, του τότε υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ…
Το πραξικόπημα φίλοι μου έφερε τους Τούρκους στην Κύπρο. Εισβολή στις 20 Ιουλίου (Αττίλας 1). Πόλεμος με χιλιάδες νεκρούς απ’ τις δύο πλευρές. 23 Ιουλίου καταρρέει η Χούντα στην Αθήνα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αναλαμβάνει την Κυβέρνηση. Εκεχειρία για λίγες μέρες. Οι διαπραγματεύσεις σπάνε. Στις 14 Αυγούστου, δεύτερη εισβολή των Τούρκων (Αττίλας 2) σε μια εκεχειρία που ποτέ δεν υπήρξε και τέλος η διχοτόμηση της Κύπρου. Το 36% στους γείτονες. Ανταλλαγές πληθυσμών και εσωτερική προσφυγιά.
Από το στόμα του εθνάρχη μπαίνει και η οριστική ταφόπλακα στο θέμα της Κύπρου. «Η Κύπρος κείται μακράν» είπε ο Καραμανλής και ο φάκελος κλείνει προσωρινά για να έρθουν οι δίκες των Χουντικών. Το ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, για την Κύπρο παίρνει σάρκα και οστά.
Σαράντα χρόνια και κανείς δεν έχει εξηγήσει αν όντως πουλήθηκε η Κύπρος από την μεγαλομανία του Ιωαννίδη. Τέσσερις δεκαετίες χωρισμένο το νησί και την διαμάχη να κρατεί αμείωτη σε διπλωματικό επίπεδο. Διαμάχη κυρίως μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν οι προσταγές του Κυπριακού λαού. Ελληνοκύπριου ή Τουρκοκύπριου, Αρμένιου και Μαρωνίτη (οι κυριότεροι φυλετικοί πληθυσμοί της Μεγαλονήσου). Αυτού που έτυχε να ζει σε ένα μέρος που ποτέ δεν βρήκε ησυχία. Γιατί η κατάρα της Κύπρου ήταν η γεωγραφική της θέση…