Μαρία ΤσαουσίδουΠοτέ μου δεν πίστεψα όσους περήφανα δηλώνουν πως δεν φοβούνται τα αεροπλάνα. Ακόμα λιγότερο πιστεύω εκείνους που λένε πως δεν φοβούνται τα ταξίδια. Τα μεγάλα και αυθόρμητα, τα δίχως σκέψη και προετοιμασία. Αυτόν το γλυκό πανικό της τελευταίας στιγμής, εκείνη τη σιγανή ερώτηση στον εαυτό σου «..και τώρα που πάω;», να κάνουν τον άνθρωπο να αγαπάει τα ταξίδια ακόμα περισσότερο μέσα στον φόβο του.
Ίσως το σημαντικότερο πράγμα που μας έχει στερήσει η σύγχρονη ζωή είναι ή δυνατότητα να χαθούμε. Να περιπλανηθούμε ψάχνοντας. Να κάνουμε δικό μας έναν τόπο μέσα στην αγωνία μας να τον καταλάβουμε. Να περπατήσουμε για μία φορά ελεύθεροι, χωρίς μηχανήματα να μας δείχνουν το δρόμο, gpsνα χαρτογραφούν το έδαφος που πατάμε. Ίσως όμως και να μην θέλουμε να χαθούμε, να μην θέλουμε να ταξιδέψουμε. Δεν ξέρω πότε ακριβώς ήταν η στιγμή που οι δύο αυτές έννοιες, «χάνομαι» και «ταξιδεύω» έγιναν μία στο μυαλό μου. Γιατί «ταξιδεύω» σημαίνει «χάνομαι» και όταν χάνεσαι μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος, μπορεί να συναντήσεις τυχαία την ευτυχία σου στην επόμενη γωνία. Λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν αφήνουν τον εαυτό τους να χαθεί. Να χαθεί και να χάσει τον έλεγχο. Δεν θα μάθουν ποτέ τους να ταξιδεύουν.
Και φτάνει η μεγάλη στιγμή, να κλείσεις εισιτήριο χωρίς επιστροφή… «Απλή μετάβαση» όπως αναγράφει και πάνω του, χωρίς επιστροφή. Με συγγενείς και φίλους να σε παρακαλούν να γυρίσεις γρήγορα και τον εαυτό σου να ουρλιάζει βουβά «θέλω να φύγω!». Θέλω να φύγω κι ας μην ξέρω που πάω, να φύγω κι ας μην καταλαβαίνετε εσείς το γιατί. Να ταξιδέψω, να γνωρίσω, να χαθώ. Και μην με κρίνετε όσοι ποτέ δεν βγήκατε από το χωριό σας, όσοι πεθάνατε στο σπίτι που γεννηθήκατε, γιατί εμείς τουλάχιστον τολμάμε, παρά τον φόβο μας, να ταξιδέψουμε, σε μια εποχή που μας χαρακτήρισαν ελαφρόμυαλους και ονειροπόλους.
Στο κάτω κάτω τι θα έχουμε να θυμόμαστε; Τις φορές που παρεκτραπήκαμε. Κι αυτό μια παρεκτροπή είναι. Ένα έντονο κούνημα στην βαρετή καθημερινότητα που ξυπνάει τα βασικότερα υπαρξιακά και φιλοσοφικά ερωτήματα, για να σβήσουν πάλι και να ξεχαστούν με την επιστροφή στη ρουτίνα. Εισιτήριο απλής μετάβασης, λοιπόν. Η επιστροφή είναι ανοιχτή, συζητήσιμη και διαπραγματεύσιμη…Εξάλλου κάποια στιγμή θα σου λείψουν οι γνώριμοι δρόμοι, ακόμα κι εκείνοι που ποτέ δεν σου άρεσαν, θα σου λείψουν τα γνώριμα πρόσωπα και θα επιστρέψεις, μα πάντα θα θυμάσαι το ταξίδι, πάντα κοιτάς νοσταλγικά το ταβάνι μονολογώντας «θυμάσαι τότε που…»
Αεροδρόμιο, σταθμός, λιμάνι, ό,τι προτιμάτε. Η στιγμή του αποχωρισμού, η στιγμή πριν την χαρά και την απελπισία της ελευθερίας. Ακούω διάφορα λόγια. Κάτι τέτοιες στιγμές ο καθένας αμπελοφιλοσοφεί και συμβουλεύει δίχως όριο. «Να τελειώσεις τις σπουδές σου» είπαν κάποιοι. «Να προσέχεις εκεί που θα πας, δεν είναι σαν εμάς» είπαν άλλοι. Αλλά την πιο ιδιαίτερη συμβουλή την άκουσα από εκείνους που χρόνια πριν είχαν χαθεί, όπως ετοιμάζομαι να κάνω κι εγώ: «Να ταξιδεύεις.»