Σάββας ΧρυσικόπουλοςΕτοιμαστείτε να νιώσετε και πάλι παιδιά με άλλη μία όμορφη ταινία της Ντίσνεϊ. Αυτή τη φορά πρωταγωνίστρια δεν είναι κάποια όμορφη πριγκίπισσα, άλλα η κακιά μάγισσα. Ναι, αυτή η γυναίκα που μας μάθαιναν κάποτε οι ιστορίες να φοβόμαστε. Ποτέ δε γνωρίσαμε το παρελθόν της κακιάς και τους λόγους που την οδήγησαν να πράξει με ζηλοφθονία. Ε, στο «Maleficent» τα μαθαίνουμε όλα. Η Ντίσνεϊ πήρε το κλασικό της παραμύθι «Η Ωραία Κοιμωμένη» και κατάφερε να μας το ξαναφηγηθεί από μία διαφορετική οπτική γωνία – πιο ώριμη και τρυφερή. Τα πράγματα ανατρέπονται όταν ο θεατής ταυτίζεται με τη μάγισσα που κάποτε του την παρουσίασαν ως αδιαμφισβήτητα κακιά…
Στην αρχή, θεώρησα κάπως «παιδικό» τον τρόπο που ξεκίνησε η ταινία, αλλά είχα ξεχάσει τα θαύματα που μπορεί να δημιουργήσει η Ντίσνεϊ. Η ταινία δεν άργησε να εξελιχθεί σε κάτι πιο ώριμο, με πολλές εντυπωσιακές, μα και συγκινητικές σκηνές, συνοδευόμενες από επικό soundtrack που μόνο η Ντίσνεϊ θα μπορούσε να έχει επιλέξει. Η ιστορία καταλήγει να εκθειάσει την αξία της δικαιοσύνης και τη δύναμη της αγάπης, η οποία, όταν είναι αληθινή, μπορεί να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο. Και δε μιλάω για την αγάπη του ξανθού πρίγκιπα και της χαζοχαρούμενης πριγκίπισσας…
Τέλος, να σημειώσω ότι με αυτήν την αξιοπρεπή ταινία επιστρέφει η Angelina Jolie, ύστερα από τέσσερα χρόνια κινηματογραφικής απουσίας. Το πρόσωπο της Jolie με τις έντονες γωνίες, τα σαρκώδη χείλη και το μυστηριώδες βλέμμα ταιριάζει απόλυτα στην ενσάρκωση αυτού του νέου τέρατος. Ταυτόχρονα, ο βραβευμένος με δύο Όσκαρ (ως art director για τα «Avatar» και «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων») σκηνογράφος και – για πρώτη φορά – σκηνοθέτης Robert Stromberg στήνει ένα μαγευτικό τρισδιάστατο κόσμο. Δυσκολεύεται όμως να δώσει ενιαίο ύφος στην αφήγησή του, που είναι τη μία στιγμή ρομαντική, την άλλη περιπετειώδης (με a la Lord Of The Rings μάχες), άλλοτε διδακτική και κάποιες φορές κωμική.