Κατερίνα ΧλιάραΕίπαμε στους αρθρογράφους να γράψουν μία πρόταση ή μια μικρή παράγραφο για τη μητέρα τους. Αλλά όπως θα δείτε, οι περισσότεροι δεν έγραψαν μόνο ολόκληρες παραγράφους για να μπορέσουν να εκφραστούν. Enjoy!
Μια αγκαλιά της μαμάς λύνει τα πάντα, χωρίς να χρειάζεται να της πω γιατί και πώς, χωρίς να χρειάζεται να απολογηθώ αν έχουμε μαλώσει ένα λεπτό πριν, χωρίς κανένα κόστος ή τύψεις, με μια αγκαλιά ηρεμεί το μέσα μου ή η χαρά μου γίνεται πιο μεγάλη. Μια μαμαδίστικη, ζεστή, πληθωρική αγκαλιά. –
Της Νάνσυς Τζαλαβρά
Θυμάμαι τότε που κάθε φορά που γυρνούσα από το σχολείο
έτρεχα στην αγκαλιά σου σα να έλειπες χρόνια. Είναι πολλές
οι φορές που θέλω να σε αγκαλιάσω, να σου πω δυο λόγια
γλυκά, να σε χτυπήσω στην πλάτη και να σε
ευχαριστήσω για όσα έχεις κάνει. Σε καμαρώνω για όσα μου
δίδαξες και καταλαβαίνω ότι στερείσαι για να μη μας λείψει
τίποτα. Τα εκτιμώ όλα, μη νομίζεις! Απλά είναι που θέλω να
σε παιδεύω μωρέ για να έχει και λίγο ενδιαφέρον!
του Αντώνη Μαντζαβίνου
Η μητέρα μου είναι δυναμική γυναίκα και δε φοβάται να πει τη γνώμη της. Όταν γελάει,
γελάει με την ψυχή της. Άλλες φορές, μπορεί να γίνει πολύ πεισματάρα και φωνάζει όταν κάτι της τη δώσει στα νεύρα. Μετά από λίγο όμως το έχει ξεχάσει και χαμογελάει ξανά. Η ημέρα της είναι πάντα η ίδια: επιστρέφει από τη δουλειά με τη έγνοια αν έχω φάει καλά εγώ κι ο πατέρας μου, αν μας άρεσε το -πάντοτε νόστιμο – φαγητό της. Την υπόλοιπη μέρα στο σπίτι, το τρέξιμο συνεχίζει: μαγειρεύει, καθαρίζει, σιδερώνει (παρότι μισεί το σιδέρωμα), πλένει, κι όλα αυτά δίχως να περιμένει κάποιου είδους αναγνώριση, ένα φιλικό «Ευχαριστώ», ρε παιδί μου. Αν βρει χρόνο, θα κάτσει το βράδυ να δει όλα αυτά τα (κυρίως τούρκικα) σίριαλ που μισώ. Αλλά μετά από τόσο κοπιαστική εργασία, δεν μπορείς να της αρνηθείς λίγη διασκέδαση όπως ακριβώς της αρέσει!Σε ευχαριστώ, μαμά, που ήσουν στις χαρές και στις λύπες κοντά μου, σε ευχαριστώ που
υπάρχεις και μου έδωσες ζωή. Και μην ανησυχείς που μεγάλωσα και δεν περνάμε τον ίδιο χρόνο μαζί.Σε αγαπώ, όπως και τότε που με μάθαινες να περπατάω…
(Βέβαια, για ηρέμησε λίγο με τα νεύρα, μη γίνουμε σμπαράλια… Πλάκα κάνω, φυσικά. Φιλιά.)
Του Σάββα Χρυσικόπουλου
Ήταν εκεί..
Όταν αδημονούσαμε να βγούμε στον έξω κόσμο,
Στο πρώτο μας κλάμα και στην πρώτη μας αγκαλιά,
Ήταν εκεί …
Όταν τα βράδια ‘απαιτούσαμε’ το ζεστό μας γάλα,
Όταν ήμασταν άρρωστοι και είχαμε ανάγκη την φροντίδα της,
Όταν χρειαζόμασταν ένα παραμύθι για να κοιμηθούμε,
Ήταν εκεί,
Και μας έδινε χέρι βοηθείας για τα πρώτα μας βήματα,
Την πρώτη μας λέξη , την πρώτη μας ζωγραφιά
Στο πρώτο μας στραβοπάτημα,
Στην πρώτη μας ζημιά και την πρώτη μας τιμωρία,
Ήταν εκεί,
Όταν γιορτάζαμε τα πρώτα μας γενέθλια και για χρόνια μετά αγχώνονταν για τα
πάρτυ μας,
Όταν πήγαμε για πρώτη φορά σχολείο , όταν πήραμε τους καλούς βαθμούς και
όταν έβρισκε κρυμμένους τους χαμηλούς βαθμούς,
Ήταν εκεί,
Στην πρώτη σου ερωτική απογοήτευση, στο πρώτο τσακωμό με την κολλητή σου,
Στην πρώτη σου αποτυχία,
Στην αποφοίτηση σου ,
Όταν έφτιαχνες το σπίτι σου , βάζοντας την δική της πινελιά!
Στο καθημερινό σου τηλεφώνημα για να δει αν έφαγες.
Ήταν και θα είναι πάντα ,
Όταν την έχεις ανάγκη, στις καλές και στις κακές σου στιγμές.
Πάντα το στήριγμα σου στις αποφάσεις σου, το άλλο σου ‘’εγώ’’, η συνείδησή σου
Καθώς όπως λέει και η ίδια ‘’ Η μαμά θέλει μόνο το καλό σου’’ .
Σήμερα είναι η ευκαιρία να την ευχαριστήσουμε για όλα όσα μας έχει προσφέρει,
τα μαθήματα ζωής που μας έδωσε, τις αξίες και τα ιδανικά που υιοθετήσαμε, είναι
η μέρα που πρέπει να συγχωρήσουμε τυχόν λάθη που έκανε σε αυτόν τον δύσκολο
ρόλο που ανέλαβε και να της υπενθυμίσουμε πόσο την αγαπάμε!
Χρόνια Πολλά μαμά!!”
Της Μαιρηλίνας Φρέρη
Μαμά σε λατρεύω γιατί είσαι μοναδική σε αυτό που κάνεις˙ και διαθέτεις πολλαπλά ταλέντα:
1ον μιλάς ασταμάτητα για τα πάντα, επαναλαμβάνοντας συχνά τα ίδια και τα ίδια με αμείωτη πάντα θέρμη ( η επανάληψη δεν είναι πάντα μήτηρ πάσης μαθήσεως!!!!!)
2ον φέρνεις την καταστροφή εκεί που δεν υπάρχει προφανής λόγος για να ανησυχείς.Πέραν όλων των παραπάνω παραπόνων/ παρατηρήσεων θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, που με ανέχεσαι πόσα χρόνια!!!!!!!
Της Κατερίνας Αδαμοπούλου
Τι να πω για τη μητέρα; Η μαμά είναι πάντα εκεί και είναι πάντα όμορφη. Εννοείται πως το Οιδιπόδειο καλά κρατεί. Άλλωστε ο λαός το είπε πρώτος: “Η νύφη στην πεθερά θα μοιάσει”.
Του Γιάννη Βανδουλάκη
Βλέπω απ’ το παράθυρο μια γυναίκα να κρατά το χεράκι της μικρής της κόρης. Σκέφτομαι την ασφάλεια που το κοριτσάκι μπορεί να νιώθει. Λίγο πιο κάτω μια γυναίκα σπρώχνει ένα καρότσι μ’ ένα μωρό κι έχει δίπλα της το γιο της που περπατά άτακτα. Φαίνεται χαρούμενος. Πώς να μην είναι όταν έχει πάντα δίπλα του έναν άνθρωπο να τον προσέχει, να του διώχνει τους φόβους, να χαίρεται με τη χαρά του και να τον φροντίζει με όλη τη δύναμή του; Το μωράκι αρχίζει να κλαίει. Σταματούν και οι δύο και έρχονται μπροστά στο άνοιγμα του καροτσιού. Η μαμά χαϊδεύει το μωρό, του μιλάει γλυκά και το παρηγορεί. Και μετά γίνεται αυτό που μ’ έκανε να βουρκώσω: ο γιος την την αγκαλιάζει και τη φιλάει στο μάγουλο.
Την αγαπάει.
Πιο κάτω βλέπω και τη δική μου μαμά να έρχεται στο σπίτι. Σήμερα θα της πω πόσο την αγαπώ γι’ αυτά που έκανε και συνεχίζει να κάνει για εμένα. Γιατί δεν της αξίζει τίποτα λιγότερο από την αγάπη των παιδιών της.
Της Κατερίνας Χλιάρα
Από μικρή έμαθα να αναγνωρίζω τα βήματά σου στο διάδρομο. Μέσα σε χίλια φαγητά, μπορώ να ξεχωρίσω το δικό σου και με κλειστά τα μάτια να σε φανταστώ. Να ξέρεις πως μου αρέσει που έρχεσαι και με σκεπάζεις τα βράδια, ακόμα κι αν σου φωνάζω πως δεν είμαι μωρό. Χρόνια πολλά, μαμά.
Της Μαρίας Τσαουσίδου
Μητέρα μου σ’ ευχαριστώ, για όσα μου έχεις δώσει
που όμορφο με έκανες και με ζηλεύουν τόσοι
μου φώναζες από μικρό, να παίρνω την ζακέτα
και πως ποτέ δεν τρώγονται, τα μακαρόνια σκέτα
Με δίδαξες φιλότιμο, να ‘χω αρχές και αξίες
από μωρό μου έλεγες, όμορφες ιστορίες
Τι και αν τα χρόνια πέρασαν και έχω μεγαλώσει
Όπως εσένα μάνα μου, κανείς δεν θα με νιώσει!
‘’o Πολέμαρχος’’
Δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα για τη μητέρα μου. Το σημαντικότερο είναι πως δεν με αφήνει ποτέ μόνη μου και είναι πάντα εκεί, ό,τι κι αν συμβεί. Κοινότυπο, το ξέρω, αλλά είναι η αλήθεια! Σ’αγαπώ πολύ μαμά!
Της Πετρινούλας Διονυσίου
Ένα παράπονο που θεωρώ ότι ίσως έχει η δική μου μαμά είναι ότι δεν κατάφερε να μας (σε εμένα και τα αδέρφια μου) αφιερώνει πολύ χρόνο, κυρίως στον τομέα της διασκέδασης/οικογενειακές εξόδους. Ο λόγος; Η αδιάκοπη εργασία της (και του πατέρα μου φυσικά) για να μην μας λείψει τίποτα. Μέσα από αυτή την ευκαιρία, λοιπόν, δράττομαι να πω ότι όχι μόνο μας αφιέρωνε όλο της τον χρόνο, ακόμα κι αν αυτός ήταν λίγος, αλλά και η πολύωρη εργασία δεν αποσκοπούσε σε τίποτα άλλο εκτός από το να μας προσφέρει όλα όσα χρειαζόμαστε κι ακόμα περισσότερα. Το ευχαριστώ είναι λίγο, το να περνάω όλα τα μαθήματα είναι λίγο και γενικά ό,τι κι αν κάνω στην ζωή μου δεν θα μπορέσω ποτέ να θεωρήσω ότι είναι αρκετό για την ευγνωμοσύνη σου. Σ’ αγαπώ μαμά.
Της Ζωής Κρητικού
Μάνα σ´ευχαριστώ που με έμαθες να σέβομαι, να εκτιμώ και να έχω πάντα το κεφάλι ψηλά.
Του Παύλου Addimando