Χρήστος Φαληρέας
……«B.D Foxmoor presents UMICAH»…. «στου χτες την αθωότητα και τη βιάση μας, στου σήμερα τη μαγκιά και τη φρονιμάδα μας, για του αύριο την ομορφιά και τη τελική αφήγηση.»
Όταν είδα την αφίσα πριν λίγους μήνες η αλήθεια είναι πως χάρηκα πολύ παρ’όλο που κατά βάθος το περίμενα με βάσει αυτά που είχαν γίνει μετά το Σεπτέμβρη με αφορμή το τραγικό γεγονός της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από Χρυσαυγίτες. Άνθρωποι μεταξύ των οποίων υπήρχαν σημαντικές ή ασήμαντες προσωπικές διαφορές πρώτη φορά ρίξαν τους εγωισμούς, χαλιναγώγησαν τα κόμπλεξ και τα ανθρώπινα πάθη τους, έστω και με αφορμή ένα πολύ άσχημο γεγονός όπως η δολοφονία ενός συνεργάτη για κάποιους, φίλου για κάποιους άλλους, και αποφάσισαν να κάνουν ένα reunion να θυμηθούνε τα παλιά…
Αν δεν έχεις ζήσει την όλη φάση του χιπ χοπ και του lowbap στην Ελλάδα είναι δύσκολο να καταλάβεις το συναίσθημα που δημιούργησε η ανακοίνωση του ιστορικού αυτού λάιβ καθώς φυσικά και τα ίδιο το διήμερο στους fans. Αν δεν έχεις πάει στο «Ρόδον» ή στον «Αέρα» πρώτη γραμμή στα ιστορικά λάιβ που γίνονταν εκεί από το 1995-2005 είναι λογικό να θεωρείς γραφικό ένα 25άρη σαν εμένα που σκάει χαμόγελο στο άκουσμα της μάζωξης μιας πρώην παρέας rapper. Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι πια μετανάστης, δε ζω στην Ελλάδα, ωστόσο κατάφερα μέσω βίντεο να πάρω μια μικρή γεύση από το διήμερο και ήταν ακριβώς έτσι όπως το φανταζόμουν από παιδί αν και ποτέ δεν πίστευα πως θα γινόταν. Είμαι αρκετά μικρός ώστε να μην έχω προλάβει τους «Βαβυλώνα» με αρχική σύνθεση και αρκετά μεγάλος ώστε να προλάβω Νικήτα έστω και λίγο πριν φύγει από τους active member(μιλώντας χρονικά πάντα, όχι σε λάιβ, μιας και το πρώτο μου λάιβ ήταν το 2003).
Αυτή η συναυλιακή συμφιλίωση πέρα από το γεγονός ότι αποδεικνύει πως μπροστά στο μεγαλείο της ζωής δε χωράνε εγωισμοί και κακία και δυστυχώς μερικές φορές μόνο ένα τραγικό γεγονός μπορεί να φέρει και πάλι κοντά ανθρώπους (συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, πόσο μάλλον σε μουσικές οικογένειες που αποτελούνται από άτομα με πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες και απόψεις), έχει για όλους εμάς τους «χιπχοπάδες» και μεγάλο συναισθηματικό ενδιαφέρον. Μπορεί να μην ήμουν εκεί, θα προσπαθήσω όμως να το περιγράψω όσο πιο σύντομα και περιεκτικά μπορώ.
Πριν αρχίσει το λάιβ ένα σύντομο set από το Δημήτρη Κρητικό (DJ MCD), τον πρώτο DJ των active member το 1992. Εν συνεχεία, τo σημαντικότερο φυσικά, Νικήτας και Μιχάλης στην ίδια σκηνή. «Φύλακας Άγγελος», «Στη Χάση και στη Φέξη» με όλα τα κουπλέ, όπως παλιά, όπως τους λάτρεψε όλη η πιτσιρικαρία των 90s. Απερίγραπτοι και επιβλητικοί όπως τότε. Ήταν κι ο Aνδρέας (Οδυσσέας) των Razastarr εκεί, με πολυετή και αξιοπρεπή παρουσία στο χώρο, πάντοτε χαμηλών τόνων, με τη smooth φωνή και τους πανέμορφους στίχους του που έχει χαρίσει κατά την προσωπική μου γνώμη ένα από τα πιο κλασσικά και υποτιμημένα album της ελληνικής σκηνής (Razastarr – «Τα πιο όμορφα όνειρα είναι ανώνυμα») κι αυτός από τα ιδρυτικά μέλη των active member και αδερφός της Γιολάντας (Sadahzinia). Συγκίνησε κιόλας τους πάντε με το κομμάτι για τον πατέρα τους που δεν είναι πια στη ζωή και αφιέρωσε στη Γιολάντα.
Ήταν και 2 μέλη των πρώην Brigada (που μετά ήταν στις «Ρόδες» με το Νικήτα) εκεί, ο Stab και ο Ατόφιος με τους οποίους τραγούδησε ο Μιχάλης και το «Για την αγάπη αυτή» καθώς και την «Ανταρσία».
«1000 ομάδες 1000 κλίκες κι αρχηγοί
μια μουσική μια γαμάτη στιγμή
1000 ζωές να ζούσαν όλοι από την αρχή
δε θα μετάνιωνε κανείς για την αγάπη αυτή»
Και φυσικά οι «Βαβυλώνα». Που τελικά ήταν όλοι εκεί (όσοι ήταν στο σχήμα μεταξύ 1997-2000). Το πιο θεατρικό εγχώριο σχήμα, με το χαρακτηριστικό 90s east coast ήχο τους, τον καυστικό στίχο και με μέλη που έχουν πάρει πολύ διαφορετικούς δρόμους στη ζωή και στην καριέρα τους. Όπως ο Μιχάλης (Μέθυσος) των Stavento και του “Voice” και το Θηρίο. Ήταν όμως εκεί και οι δύο για να ξαναθυμηθούν τη «Βαβυλώνα» και τη «Φυλή της Φωτιάς». Δικαίωμα του κάθενός να κρίνει επιλογές άλλων, αλλά όταν πληρώνεις εισιτήριο για να δεις κάποιον δεν έχεις δικαίωμα να τον βρίζεις και να του πετάς μπουκάλια όπως έγινε με το Μέθυσο, η όλη ατμόσφαιρα δε σήκωνε ούτως ή άλλως ταλιμπανιές και κανείς δε μπορούσε να τη χαλάσει. Ήταν και ο Παράφρων εκεί αγνώριστος πια (όπως και το Θηρίο), ο Πρίγκηπας, ο Κύρος (DJ Marble), το Φάντασμα και ο Βέβηλος. Του οποίου τελευταίου, η χαρακτηριστική χροιά της φωνής είναι αναλλοίωτη 16 χρόνια μετά τους «Μύθους του Βάλτου.» και ο οποίος ξεσήκωσε τα πλήθη στο ομώνυμο κομμάτι κι όχι μόνο. Μπαίνει η «Πολισμανία» και σχεδόν όλο το μαγαζί να γκρεμίζεται και να τραγουδάει τους στίχους δυνατά. «Δωμάτιο με θέα», «Φυλή της Φωτιάς» και άλλα πολλά από τα παλιά. Έτσι όπως τους είχαν ζήσει κάποιοι παλιότεροι και όπως δεν τους είχανε ζήσει κάποιοι μικρότεροι όπως εγώ, καθώς και η τωρινή πιτσιρικαρία που ήξερε ωστόσο όλα τα στιχάκια απ’έξω !
Ήταν κι άλλοι εκεί, φυσικά ο γιος του Μιχάλη, Ramon κι η Γιολάντα, o DJ K, ο Καραντάιν από τους 843 και αν δεν κάνω λάθος ένα παλικάρι από τους πρώτους ΝΕΒΜΑ. Μόνο ο Μεντζέλος έλειπε από όσους ήταν να παίξουν αρχικά στο διήμερο κι αυτός λόγω όρου συμβολαίου με την εταιρεία του. Εορταστική, όμορφη ατμόσφαιρα με λίγα λόγια και μόνο χαρούμενες φάτσες παντού. Ελπίζω να επαναληφθεί κάποια στιγμή που θα είμαι Ελλάδα γιατί πολύ ζήλεψα είναι η αλήθεια όσους ήταν εκεί. Ακόμα και μέσα από τα βίντεο στο youtube (κι ενός πανέμορφου 40λεπτου mix βίντεο του Νίκου Παπαϊωάννου) γύρισα 13 χρόνια πίσω, όταν αγόραζα το “Live/Remix”, την «Ασημένια Άκρη», «Τα πιο όμορφα όνειρα είναι ανώνυμα» και τον «Αλλόκοτο Φόβο» που μόλις έιχε πρωτοκυκλοφορήσει και τα είχα όλα λιώσει στην πρώτη μου CDιέρα ταξιδεύοντας με ήχους και στίχους. Ένα εφηβικό όνειρο είχε πάρει πια σάρκα και οστά κι ας μην ήμουνα εκεί.
Ένα τελευταίο σχόλιο επίσης επειδή ακούστηκαν πολλά περί απλά εμπορικής κίνησης και αρπαχτής. Διαφωνώ κάθετα, όχι γιατί μου αρέσει να κάνω αγιογραφίες ανθρώπων που δε γνωρίζω προσωπικά, αλλά πολύ απλά γιατί μιλάμε για ένα διήμερο λάιβ με 3000 εισιτήρια συνολικά των 10 ευρώ που θα κόβονταν ούτως ή άλλως σε live active member ή Ρόδες, καθώς επίσης και για συμμετοχή ατόμων που τα έσοδά τους από αυτό το λάιβ θα ήταν αστεία συγκριτικά με τις κανονικές ασχολίες τους (πχ Μέθυσος και Θηρίο). Χώρια που αποτελεί μεγάλη χοντράδα για να μην πω χυδαιότητα το να κατηγορείς με τέτοια ευκολία ομάδα 15-20 ατόμων πως εκμεταλλεύονται τη δολοφονία ενός συνεργάτη/φίλου τους για να κόψουν παραπάνω εισιτηρία, επειδή απλά μπορεί να μη συμφωνείς με αυτή την κίνηση.
Να ευχηθώ να έρθουν λοιπόν κι άλλες όμορφες μουσικές και ανθρώπινες στιγμές από αυτή την παλιοπαρέα που μας άντρωσε μουσικά και τα καλύτερα να μην έχουν έρθει ακόμα ! Κι επειδή καλομάθαμε, ελπίζω την επόμενη φορά να παραβρεθούν και οι δύο καλύτεροι για εμένα DJs που πέρασαν από το γκρουπ (DJ Booker, DJ Smartie Al), καθώς και η παλιοπαρέα του Πετσούκη και του Κουρμένταλα, οι FF.C.
«Ρίμες φωτιά και δυο μεγάλα φτερά
Μια ζωή lowbapένα φευγιό
Στο ταξίδι αυτό βρήκα χαμένο αδερφό»
Του Χρήστου Φαληρέα