Σάββας ΧρυσικόπουλοςΜια φιλοσοφική και επιστημονική προσέγγιση γύρω από τη σωστή αφόδευση, ένα θέμα καθημερινό και πανανθρώπινο, που μας αφορά όλους.
Σήμερα θα φιλοσοφήσουμε. Κοιτάτε βέβαια την εικόνα και σκέφτεστε: «Για πέταμα στη χέστρα θα είναι το άρθρο». Κάντε λίγο υπομονή και θα δείτε ότι μιλάμε για συλλογισμούς άλλου επιπέδου γύρω από την αφόδευση…
Ο καθένας μας μπαίνει στην τουαλέτα για το χοντρό του μόνος του (εκτός αν έχει κάνα περίεργο βίτσιο και θέλει να είναι και οι φίλοι του μαζί). Έτσι, λοιπόν, κανείς δε βλέπει τι και πώς το κάνεις εκεί μέσα. Εγώ από μικρός – όντας δυσκοίλιο και βλαμμένο παιδάκι – ξεκίνησα το μαγικό ταξίδι της αφόδευσης με «ΛΑΘΟΣ» τρόπο.
Σκαρφάλωνα στο στεφάνι της λεκάνης σαν επίδοξο μαϊμουδάκι και έριχνα τις βόμβες μου. Με τις πατούσες μου ΠΑΝΩ στο πλαστικό, τα πόδια λυγισμένα, και τον ποπουδάκο να κρέμεται ψηλά στον αέρα (βλέπε παραπάνω εικόνα). Μπορεί ακόμα να μη σας φαίνεται αστείο… φανταστείτε τώρα έναν εικοσάχρονο πια χιμπατζή να κάνει το ίδιο. Ω, ναι. Τα έκανα έτσι ως το δεύτερο έτος στο Πανεπιστήμιο.
Πού και πού άκουγα φίλους: «Πω, ρε μάγκα, μία ώρα ήμουν στη λεκάνη, τι απόλαυση!». Αναρωτιόμουν γιατί να βγαίνω εγώ στο πεντάλεπτο κουρασμένος, με τους τετρακέφαλούς μου να καίνε και να φουσκώνουν λες και είχα πάρει πρωτεΐνες;
Μία ηλιόλουστη μέρα, λοιπόν, σε μία συζήτηση περί χεσίματος έγινε η μεγάλη αποκάλυψη. Το μεγαλύτερο σοκ δεν το υπέστησαν οι φίλοι μου, αλλά εγώ ο ίδιος: είκοσι χρόνια έκανα αυτό που νόμιζα ότι έκαναν όλοι, δεν έκανα το «ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ». Και τόσα χρόνια όλοι θεωρούσαν δεδομένο ότι κι εγώ καθόμουν αναπαυτικά στη λεκάνη. Μα πώς μου ξέφυγε τόσον καιρό; Το ίδιο απόγευμα κιόλας, έτρεξα στην τουαλέτα, πήρα την εφημεριδούλα μου και άραξα. «Ααα, αυτό είναι πολύ ωραίο» σκέφτηκα.
Όμως… μου άρεσε πραγματικά ή το έκανα γιατί αυτό ήταν το «ΣΩΣΤΟ»; Επειδή το έκανε όλος ο κόσμος το όριζε αυτομάτως και «ΣΩΣΤΟ»;
Για παρατηρήστε την παραπάνω εικόνα καλά. Την πόσταρε στον τοίχο μου ένας φίλος που βρισκόταν σε εκείνη τη μοιραία συζήτηση, όταν δηλαδή αποκάλυψα (και ανακάλυψα) τον περίεργο τρόπο που στεκόμουν στη λεκάνη. Οι επιστήμονες το λένε καθαρά: όσον αφορά στην ευκολότερη λειτουργία του εντέρου, έχεζα με τον «ΣΩΣΤΟ» τρόπο!
Οι άνθρωποι μεγαλώνοντας δεχόμαστε συγκεκριμένες συμπεριφορές ως αδιαμφισβήτητα σωστές. Δεν πρέπει να ρευόμαστε όταν μας έχουν καλέσει να φάμε, ενώ σε άλλες χώρες πάλι είναι αγένεια να ΜΗ ρευτείς μετά το φαγητό. Το ευγενικό είναι να σηκωθείς να κάτσει η γιαγιά˙ μια γριά που σπρώχνει τους πάντες στο λεωφορείο επίτηδες και θα κατέβει σε ΜΙΑ στάση. Πρέπει να σηκωθείς ακόμα κι αν είχες μία εξαντλητική μέρα, ακόμα και αν έχεις στραμπουλίξει το πόδι σου. Σε διαφορετική περίπτωση κάποιος θα βρεθεί στο λεωφορείο που θα σε πει αναίσθητο.
Για να πάμε και στα πιο βαριά: σαν κορίτσι πρέπει να σου αρέσουν τα αγόρια και αν είσαι αγόρι το σωστό είναι να σου αρέσουν τα κορίτσια. Είσαι χριστιανός; Πρέπει να πηγαίνεις στην εκκλησία. Ο μουσουλμάνος πάλι θα πάει στο τζαμί. Επομένως, οι χριστιανοί θα τιμωρηθούν μετά θάνατον, σύμφωνα με τους μουσουλμάνους, και οι μουσουλμάνοι θα καούν στην κόλαση, λένε οι χριστιανοί. Λογικότατο.
Στην τελική, γεννήθηκες ή σε έκαναν οι γονείς, η κοινωνία και η χώρα σου αυτό που (νομίζεις ότι) είσαι;
Ψιτ! Πρόβατα – και συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου φυσικά στο κοπάδι – παρατηρήστε ξανά την παραπάνω εικόνα. Διαβάστε τι λένε οι επιστήμονες. Θα αρχίσουμε τώρα να ανεβαίνουμε όλοι μαζί στις λεκάνες; Μμμ; Δεν ξέρω για εσάς, εγώ θα συνεχίζω να κάθομαι. Μου αρέσει…
Ή μήπως όχι;