Όταν πίνεις τα βράδια…

Φρεσκοχωρισμένος και νιώθεις εγκαταλελειμμένος. Εκεί είναι που οι φίλοι σου σε παρακινούν να βγεις. Να πιεις, να ξεχάσεις, να κάνεις ένα κεφάλι ‘’καζάνι’’, μπας και ξεχαστείς!

Το αποτέλεσμα; Την θυμάσαι ακόμη περισσότερο μέσα στο μεθύσι σου, τρως ένα σωρό φρίκες μέχρι να κάνεις το πολυαναμενόμενο κεφάλι που επιζητάς και το αποκορύφωμα; Nα γυρνάς σπίτι μόνος, με ένα στομάχι χειρότερο και από τον τελευταίο δίσκο της Κάτι Πέρι και περνώντας όλη την βραδιά με την λεκάνη της τουαλέτας σου, βρίζοντας και παρακαλώντας το Θεό να σε κάνει καλά για να μην ξαναπιείς ποτέ.

Όλο το βράδυ άκουσες από Παντελίδη, Κιάμο και Καρρά ένα σωρό ιστορίες για το ουίσκι και εσύ πήγες και τους ακολούθησες σαν χάπατο αδερφέ! Και δεν φτάνει που λούστηκες με το τζόνι, είχες και τα φιλαράκια σου να τους διήγησε πόσο δύσκολα περνάς, να τους κάνεις και αυτούς συμμέτοχους στον πόνο σου και εκεί που δεν το περίμενες, να τους οδηγείς και αυτούς στην αγκαλιά του Γιάννη του Περιπατητή…

Πάντως αυτές οι εξορμήσεις έχουν τεράστιο εύρος  ρεπερτορίου !Τραγουδάς το ‘’φίλε έλα απόψε που πονάω’’, σαν να μην υπάρχει αύριο. Συνεχίζεις με το ‘’δεν σε χρειάζομαι θέλω μονάχος τα φανάρια να περνώ’’ και καταλήγεις στο ‘’τέσσερις πήγε μου είπαν πάλι φύγε από το μαγαζί’’ και δεν έχεις καταλάβει το πότε πέρασε η νύχτα, πάντα συντροφιά με τους κολλητούς σου αλλά μην μπορώντας να βγάλεις από το μυαλό σου, τη συντροφιά αυτής για την οποία έγινες κουρούμπελο!

Αυτό το Hangover που σκέφτεσαι ότι θα σε κάνει να τα ξεχάσεις όλα, αναβλήθηκε επ’ αόριστον. Διότι δεν αρκεί το να πιεις σαν καταβόθρα αλλά το να περνάς καλά και όπου σε βγάλει η βραδιά.

Μην ψάχνεις άμοιρε χωρισμένε τη λύση στο ποτό, μόνο και μόνο για να κάνεις κεφάλι. Χάνεις τον εαυτό σου, το στομάχι σου και ένα μέρος από το συκώτι σου, που στην τελική δεν σου φταίνε σε τίποτα, επειδή εσύ θα μείνεις για κάποιο διάστημα με την πάρτι σου και μόνο. Την πάρτι που ξέχασες, αλλοίωσες, σε πολλές περιπτώσεις παράτησες, για να δώσεις σημασία σε έναν άλλο άνθρωπό.

Αυτά τα ολίγα σκέψου πριν βγεις για ξενύχτι μετά από χωρισμό! Αξίζουν; Και βέβαια αδερφέ!

του Αλέξανδρου Τουραλιά