Αφροδίτη Μαργαρίτη
Συλλογιζόμουν πρόσφατα πράγματα και καταστάσεις, που θα έλεγε κανείς ότι είναι διαχρονικά, ενώ παράλληλα διάβαζα ένα από τα πρώτα βιβλία της Αγίας Γραφής, βλέποντας τον εαυτό μου να προσπαθεί να κατανοήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Το ανάγνωσμα μου δημιούργησε την εξής απορία : Υπάρχει σύγχρονο προπατορικό αμάρτημα;
Εάν κάτι λοιπόν έχει μείνει αναλλοίωτο στο χρόνο, αυτό είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά, η οποία είναι ίδια ανεξάρτητα από την εποχή.
Ο εκάστοτε άνθρωπος έλκεται από αυτό, που του έχει απαγορευτεί. Ήδη από την πρώτη ημέρα που ήλθε στη ζωή προσπαθεί να κατακτήσει ακόμη και πράγματα, που μπορεί να μην του ανήκουν.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων, όταν εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα ή κάνει ένα παράπτωμα, δεν είναι σε θέση να αναλάβει τις όποιες ευθύνες. Συγκεκριμένα, είναι λίγες οι φορές που θα αναγνωρίσει κάποιος το λάθος του ή δε θα επιρρίψει ευθύνες σε κάποιο τρίτο πρόσωπο στο εκάστοτε θέμα.
Τέλος, ο άνθρωπος από τη φύση του παρασύρεται εύκολα από άλλους ανθρώπους, ακριβώς όπως και οι πρωτόπλαστοι. Κ αυτό, διότι ακόμη κι εάν δεν το θέλουμε πολλές φορές παρασυρόμαστε από τα λόγια και τις πράξεις των άλλων, χάνοντας την ουσία των πραγμάτων και ξεχνώντας τι ήταν αυτό που θέλαμε.
της Αφροδίτης Μαργαρίτη