Εβίτα ΓοργορίνηΟ έρωτας, η αγάπη, η προσμονή, ο εξαναγκασμός, ο συμβιβασμός, ο ανεκπλήρωτος πόθος, ο πόνος.
Είδα τη νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη, Μικρά Αγγλία. Ο σκηνοθέτης μας μεταφέρει στην Άνδρο του 1930. Τότε που οι γυναίκες ζούσαν μια μόνιμη κατάσταση πικρού αποχωρισμού και απώλειας των ναυτικών ανδρών τους.
Τότε που οι κοινωνίες ήταν ακόμη πιο «μικρές» και τα ήθη υπερίσχυαν της αγάπης και του έρωτα. Η Όρσα ερωτεύεται κάποιον που δε παντρεύεται ποτέ επειδή ήταν ένας απλός ναυτικός. Παντρεύεται κάποιον άλλο και εκείνον που ερωτεύτηκε τον παντρεύεται κάποια άλλη.
Το παρακάτω κείμενο δεν είναι μια κριτική. Δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια απλή αποτύπωση των συναισθημάτων που υπάρχουν στη ταινία και αποτυπώνονται στον ίδιο τον θεατή.
Ο έρωτας, η αγάπη, η προσμονή, ο εξαναγκασμός, ο συμβιβασμός, ο ανεκπλήρωτος πόθος, ο πόνος.
Συναισθήματα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους κι όμως τόσο όμοια,τόσο αλληλένδετα που φαντάζει περίεργο αν και αληθινό. Μια ιστορία αγάπης,ανεκπλήρωτης,όχι λόγω των συγκυριών ή της μοίρας αλλά λόγω της πραγματικότητας.Ένα άπιαστο όνειρο που το έκλεψε η πραγματικότητα και το μετέτρεψε σ’εξαναγκασμό,σ’έναν αναγκαίο συμβιβασμό, γιατί τα ήθη το επέβαλαν.
Η αγάπη όμως όπως διαφαίνεται στη ταινία είναι κάτι τι το αφηρημένο,που βρίσκεται μέσα μας,κυλά στο αίμα μας.
Αγάπη είναι η δύναμη του ανθρώπου να διοχετεύει με μια ηδονική λειτουργία σ’όλο του το σώμα μια παράξενη υφή κάποιου άλλου ανθρώπου.Εκείνου που σε κάνει να δέχεσαι το παράλογο σα λογικό στη ζωή.
Εκείνου που σ’έκανε να νιώσεις αυτό το συναίσθημα που θες αλλά δε μπορείς να περιγράψεις,που τον βλέπεις και αισθάνεσαι ένα ρίγος σ’όλο σου το σώμα.Ακόμη και αν δε κατάφερες ή πρόλαβες να ζήσεις πολλά πράγματα μαζί του εάν αυτά ήταν δυνατά θα είναι εκεί και θα σε ακολουθούν.
Τι γίνεται όμως όταν η πραγματικότητα στον παίρνει μακριά και στον φέρνει πίσω με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο; Όταν τον βλέπεις αλλά δε μπορείς να τον έχεις και όταν τον χάνεις σου αρκεί που απλά μπορούσες να τον βλέπεις.
Τότε χάνεσαι στις σκέψεις,στις αναμνήσεις γιατί αυτές χαράζονται και δε ξεχνιούνται. Ο πόνος σε πνίγει και σε γεμίζει. Μαθαίνεις όμως να ζεις με αυτόν; Προφανώς και όχι. Η σωστή ερώτηση είναι εάν έχεις τη δύναμη να τον ξεπεράσεις.
Η κραυγή της Όρσας όταν μαθαίνει τα κακά μαντάτα αποτυπώνει όλα αυτά. Λίγα δευτερόλεπτα πριν την αλήθεια εκεί που δεν αντέχεις άλλο και ξεσπάς,αυτό είναι, ίσως και πολλά παραπάνω…
Στη ταινία, αυτοί που πίστεψαν στον έρωτα, ηττήθηκαν στη ζωή. Πλήρωσαν με τη ζωή τους τον ηρωισμό ή την καρτερικότητα.
Θα ξανασμίξουν όμως…Στη θάλασσα. Εκεί που χάθηκαν.
Η Όρσα δε κατάφερε να ξεπεράσει τον πόνο. Παραδόθηκε σε αυτόν και την κατέλαβε. Ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη της που χωρίς αυτόν η ύπαρξη της δεν είχε νόημα.
Στην ουσία όμως αφέθηκε στην αγάπη και όχι στον πόνο.Έτσι δε πρέπει να είναι εξάλλου; Ο έρωτας γεμίζει τη ζωή μας και την κάνει ωραία,μ’ένα διεστραμμένο τρόπο πολλές φορές αλλά η ουσία είναι αυτή.
Μπορεί για κάποιους η ταινία να είναι αργή ή ένα μελόδραμα. Στην ουσία όμως ο σκηνοθέτης και το σενάριο σε μεταφέρουν σ’έναν ανεκπλήρωτο έρωτα μ’ένα μοναδικό τρόπο. Η φυσικότητα των διαλόγων, των ανθρώπων σε κάνουν να πιστεύεις ότι τέτοιοι έρωτες μπορούν όντως να υπάρξουν και για μένα αυτή είναι η μαγεία της.
Το trailer της ταινίας:
Ένα τραγούδι από μένα για σας: