Σάββας ΧρυσικόπουλοςΤο πρώτο μου παιχνίδι στο PS3 (πριν τρία χρόνια δηλαδή) ήταν το “Heavy Rain” της Quantic Dream. Πριν είκοσι μέρες πήρα το “Beyond: Two Souls”, της ίδιας εταιρίας. Αποφάσισα να γράψω, λοιπόν, για αυτήν τη μοναδική εμπειρία που σου προσφέρουν αυτά τα «βιντεοπαιχνίδια», σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε ήδη.
Θα προσέξατε ότι τη λέξη «βιντεοπαιχνίδια» την έβαλα σε εισαγωγικά, κι αυτό για έναν σημαντικό λόγο: εδώ ΔΕΝ μιλάμε για βιντεοπαιχνίδια. Σίγουρα υπάρχουν σημεία που πρέπει να χρησιμοποιείς συχνά το κοντρόλερ σου, μα η ουσία είναι άλλη. Κάθε πράξη που επιλέγετε να κάνετε, κάθε απάντηση που επιλέγετε να δώσετε με τον εκάστοτε χαρακτήρα, επηρεάζει την πορεία της ιστορίας.
Σκεφτείτε ότι το Heavy Rain – ένα ψυχολογικό θρίλερ με πολύ καλύτερη υπόθεση από την κάθε Χολυγουντιανή ταινία που έχετε δει – έχει πάνω από δέκα διαφορετικά, εναλλακτικά τέλη. Σε αυτό το παιχνίδι έχεις τέσσερις χαρακτήρες και ΕΣΥ επιλέγεις την τύχη τους. Ακόμα και να σου πεθάνει κάποιος στη μέση του παιχνιδιού δεν υπάρχει game over. Απλώς η ιστορία συνεχίζεται χωρίς αυτόν!
Από το άγνωστο για πολλούς Omikron: The Nomad Soul, το αξιαγάπητο Fahrenheit στο PS2 και το επιτυχημένο Heavy Rain, η Quantic Dream, υπό την καθοδήγηση του David Cage, μας φέρνει το Beyond: Two Souls, το οποίο σκοπεύει να δώσει τις τελευταίες σημαντικές πινελιές στο PS3 πριν καταφθάσει ο διάδοχός του, το PS4. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στις ερμηνείες των ηθοποιών και ειδικά της Ellen Page, ως Jodie, και του Willem Dafoe, ως Nathan. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχάσουμε να αναφέρουμε πως το “Beyond” έρχεται με ελληνικούς υπότιτλους και ελληνικά μενού.
Λίγα λόγια για τον δημιουργό τώρα. Ο David Cage είναι ένας ιδιαίτερος δημιουργός που έχει το δικό του όραμα και καταφέρνει, κάθε φορά, να ξεχωρίσει. Είναι «ευλογία» για το gaming να υπάρχουν στο ενεργητικό του οραματιστές και άνθρωποι που παθιάζονται με τη δουλειά τους. Πιστεύω πως μόνο έτσι θα συνεχίσει η βιομηχανία να είναι ενδιαφέρουσα. Οι λάτρεις του χρήματος και οι μανατζαρέοι δε μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε το ενδιαφέρον ούτε και την ποιότητα αυτών που παίζουμε.
Του Σάββα Χρυσικόπουλου