Σάββας ΧρυσικόπουλοςΟι πέντε ταινίες που ακολουθούν είναι κατά τη γνώμη μου οι καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών. Αν δεν τις έχετε ήδη δει… ε, τι να σας πω, ντροπή και αίσχος! Για πάμε να τις δούμε μία-μία:
Shutter Island (2010)
Ο DiCaprio στα καλύτερά του. Μία ταινία γεμάτη μυστήριο, αγωνία και συνεχείς ανατροπές. Ένας αστυνομικός ντεντέκτιβ (ο Leonardo) πρέπει να ερευνήσει μία παράξενη υπόθεση σε ένα απομονωμένο νησί-τρελάδικο. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται και τελικά φαίνεται πως κρύβονται κι άλλα μυστικά που ίσως τον αφορούν, μάλιστα, σε προσωπικό επίπεδο… Όταν τελειώσει η ταινία, θα έχετε μείνει με το στόμα ανοιχτό και θα είναι αναπόφευκτη η συζήτηση με τους φίλους σας, σχετικά με το έπος που μόλις παρακολουθήσατε.
The Shawshank Redemption (1994)
Τι να πω για αυτήν την ταινία; Δεν είναι περίεργο που κατέχει την πρώτη θέση στο imdb με βαθμολογία 9.2 από 1.095.000 θεατές. Είμαι φαν των βιβλίων του Stephen King, μα όχι των ταινιών που βασίζονται σε αυτά. Το “The Shawshank Redemption” αποτελεί την εξαίρεση: μιλάμε για μία εκπληκτική μεταφορά βιβλίου, με τις ερμηνείες των Tim Robbins και Morgan Freeman να εντυπωσιάζουν. Εδώ έχουμε να κάνουμε για μία εντελώς διαφορετική ιστορία που εκτιλίσσεται σε φυλακές, σε σχέση με ό,τι έχουμε συνηθίσει από αμερικανιές. Το σημαντικότερο όλων: ο Stephen King, ο βασιλιάς του υπερφυσικού, δε χρησιμοποιεί στο Shawshank Redemption το στοιχείο του τρόμου. Παρόλα αυτά, κατάφερε να γράψει μία από τις πιο καλές ιστορίες του και, κατ’ επέκταση, μία από τις πιο απολαυστικές ταινίες που υπάρχουν.
Se7en (1995)
Ο Brand Pitt και ο Morgan Freeman (φήμες λένε πως δεν υπάρχει κάποια ταινία στην οποία ΔΕΝ παίζει) είναι δύο αστυνομικοί, οι οποίοι ερευνούν μία σειρά φόνων που γίνονται βάσει των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων. Η υπόθεση απλή, σε μία εκπληκτική παρόλα αυτά ταινία με προσεγμένη σκηνοθεσία και πολλή αγωνία. Υπάρχει και μία αξιοσημείωτη ιδιαιτερότητα: στο Se7en υπάρχει μία «έκπληξη-ηθοποιός», ο οποίος συμφώνησε να μη βάλει το όνομά του στους τίτλους αρχής, ούτε να μπει στο trailer της ταινίας, καθαρά για σκηνοθετικούς λόγους.
Memento (2000)
Ποιος είπε ότι οι ταινίες δεν έχουν πια κάτι πρωτότυπο να προσφέρουν; Το Memento θα σας τρελάνει, μιας και παίζει… ανάποδα! (Κυριολεκτικά!) Ο πρωταγωνιστής, ο πάντοτε αδύνατος Guy Pearce, πάσχει από βραχυπρόθεσμη απώλεια μνήμης και χρησιμοποιεί σημειώσεις και τατουάζ για να κυνηγήσει τον άνθρωπο που θεωρεί ότι σκότωσε τη γυναίκα του. Όλα αυτά τα βλέπουμε προς τα πίσω, ξεκινώντας δηλαδή από το τέλος της ιστορίας… Θα μου πείτε τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει μία ταινία όταν ξέρεις το τέλος της; Κι όμως… Πρέπει να δείτε αυτήν την πρωτοποριακή ταινία για να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάμε. Time travel και κουραφέξαλα. Backwards storytelling for the win!
The Fountain (2006)
Ακούτε Aronofsky και σας έρχεται στο νου είτε το Requiem for a Dream είτε το Black Swan; Μάλλον τότε δεν έχετε δει το Fountain… Πριν τέσσερα χρόνια, ένα βροχερό απόγευμα, αποφάσισα να πάρω μία τυχαία ταινιούλα από το βιντεοκλάμπ. Ήταν το Fountain. Είδα τον Hugh Jackman απ’ έξω και λέω καλή περιπετειούλα θα είναι. Πόσο ανίδεος και μικρούλης ήμουν… Όταν τελείωσε η ταινία ήμουν συγκινημένος, δίχως να ξέρω το γιατί. Ένιωθα από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό σα να μελετούσα τον πιο όμορφο πίνακα ζωγραφικής ενώ άκουγα ταυτόχρονα για πρώτη φορά την πέμπτη συμφωνία του Μπετόβεν. Ακούγομαι υπερβολικός; Δείτε τη και θα καταλάβετε ότι μιλάμε για κάτι πολύ περισσότερο από μία ταινία… Μιας και ο καθένας δίνει διαφορετική ερμηνεία στα γεγονότα αυτού του αριστουργήματος, δε τη συνιστώ σε όσους θέλουν μία συνηθισμένη ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Το Fountain μιλάει για το ταξίδι μίας ψυχής στην αιωνιότητα, ενώ ψάχνει την αγάπη μέσα από πολλές ζωές… Αυτό ήταν το Fountain για μένα τουλάχιστον.