Θάνος ΕζίρογλουΗ Γαλλική Αποστολή (2021)
Η ευρηματικότητα του Wes Anderson δεν είναι άγνωστη στους φίλους του κινηματογράφου, πρόσφατα όμως μας συστήθηκε ξανά με την ταινία του The French Dispatch (Η Γαλλική Αποστολή). Πρόκειται για ένα επινοημένο από τον σκηνοθέτη περιοδικό, που κυκλοφορεί στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα σε μια περιοχή της Γαλλίας. Πίσω από αυτό το εύρημα βέβαια κρύβεται η αναφορά του στο The New Yorker και στις στήλες που αυτό έχει.
Η Γαλλική Αποστολή είναι η κινηματογραφική μεταφορά τριών άρθρων του περιοδικού το οποίο μεταξύ άλλων έχει έντονες καλλιτεχνικές και λογοτεχνικές αναζητήσεις. Το πρώτο άρθρο αφορά έναν ισοβίτη καλλιτέχνη και επικεντρώνεται σε ένα εξέχον θέμα σχετικά με την ύπαρξη τέχνης μέσα στις φυλακές. Το δεύτερο έχει αφορμή μια νεανική επανάσταση στη Γαλλία σχετικά με τη δυνατότητα των νέων αγοριών να κοιμούνται στους κοιτώνες των κοριτσιών (μια άμεση αναφορά σε ένα υπαρκτό επεισόδιο του Μάη του ’68), ενώ το τρίτο αποτελεί μια λογοτεχνική μαρτυρία ενός σεφ για την απαγωγή του γιου ενός πλουσίου.
Δίπλα σε αυτήν την περίεργη θεματική ευρηματικότητα, στην οποία μας έχει συνηθίσει ο Anderson, συνυπάρχει η σπουδαία σκηνοθετική του ματιά.
Ο τρόπος με τον οποίον μεταφέρεται στο φιλμ το κάθε ένα άρθρο είναι μοναδικός. Υπάρχει ένα πλέξιμο γύρω στις αφηγηματικές τεχνικές που απαιτεί μια ταινία αλλά και στη ρητορική λογοτεχνικών κειμένων. Αυτό συνδυάζεται αριστοτεχνικά με το κομψό μάτι του σκηνοθέτη που είναι έντονα επηρεασμένος από τη γεωμετρία του Κιούμπρικ και την αποσπασματικότητα του Ζαν Λυκ Γκοντάρ.
Διαποτισμένη με έντονα στοιχεία του χιούμορ αλλά και του σασπένς, η εικόνα συμβάλλει στη πριμοδότηση και μιας άλλης νότας: της τραγικότητας της ανθρώπινης μοίρας.
Αυτό που εντυπωσιάζει είναι σίγουρα το γεγονός των εγκιβωτισμένων αφηγήσεων και της δημιουργίας μιας πεποίθησης πως βλέπουμε διαφορετική ταινία κάθε φορά που αλλάζει το θέμα/άρθρο. Κοινωνός και καθόλου αμέτοχος σε αυτό το θεατρικό περιβάλλον ο θεατής, ο οποίος καλείται να συμμετέχει ενεργά και με σκέψη επάνω στο κινηματογραφικό κείμενο.
*Τα πνευματικά δικαιώματα της κεντρικής-χαρακτηριστικής εικόνας ανήκουν στο περ. The New Yorker.