Βασιλική ΚοκμοτούΜπορεί το life coaching να αλλάξει τη ζωή σου; Ώρα να μάθεις πως όχι μόνο δεν υπάρχει «δε γίνεται», αλλά μάλιστα «καλύτερα γίνεται» με τη Δρ. Νάνσυ Μαλλέρου!
Η Δρ. Νάνσυ Μαλλέρου, μία από τις πρωτοπόρους του life coaching στην Ελλάδα, είναι εμπνεύστρια και ιδρύτρια της Life Clinic Group, ομιλήτρια και συγγραφέας. Ως εισηγήτρια του σεμιναρίου Life Coaching «ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ», που αποτελεί πλέον θεσμό, στόχο έχει να υποστηρίζει, να εμπνέει και να βοηθάει τους ανθρώπους να ξεπερνούν τον εαυτό τους και να γίνονται η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους σε όλα τα επίπεδα! Μιλήσαμε μαζί της και μάθαμε ότι καλύτερα γίνεται και… πολλά ακόμα!
Πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε το life coaching στην Ελλάδα;
Είχε κλείσει ένας κύκλος για ‘μένα στο Corporate περιβάλλον στις πολυεθνικές και είχα πάθει ένα σοβαρό burn out. Έτσι αποφάσισα ότι έχει κλείσει αυτός ο κύκλος για ‘μένα και ότι θέλω να προχωρήσω με κάτι άλλο.
Ψάχνοντας να βρω με τι μπορώ να ασχοληθώ, αντιλήφθηκα ότι υπάρχει το coaching, και μου άρεσε πάρα πολύ, επειδή και στις αρχικές μου σπουδές όλες μου οι διαλέξεις αφορούσαν κυρίως την ψυχολογία. Όμως, δεν με εξέφραζε ακριβώς ο τρόπος που ασκούνταν η ψυχολογία ως επάγγελμα, οπότε δεν είχα πάει προς τα εκεί.
Άρχισα λοιπόν να ψάχνω για το coaching, και είδα ότι είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ. Μου άρεσε ο τρόπος που γινόταν, καθώς και το γεγονός ότι ήταν αφενός μία επιστήμη που βρισκόταν σε εξέλιξη, και αφετέρου σκεφτόμουν ότι θα είχε πολύ μέλλον στην Ελλάδα. Είδα πολλά στελέχη στην Ελλάδα που δεν είχαν κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, δεν είχαν υποστεί κάτι απαραίτητα, αλλά ζορίζονταν. Είχαν κουραστεί πάρα πολύ, είχαν μπερδευτεί, είχαν χάσει την κινητοποίησή τους.
Και επειδή αυτό ακριβώς είναι που απασχολεί το coaching, αποφάσισα πως είναι καλή ιδέα να το φέρω στην Ελλάδα, και… εδώ είμαστε! 16 χρόνια μετά!
Από πού αντλείτε έμπνευση μέχρι σήμερα;
Έμπνευση αντλώ από οτιδήποτε βλέπουν οι άλλοι σαν εμπόδιο.
Για εμένα κάθε εμπόδιο είναι μία πρόκληση για να δω πώς μπορώ να το χρησιμοποιήσω προκειμένου να μάθω κάτι και να προχωρήσω.
Η έμπνευσή μου έρχεται κυρίως από το δικό μου όραμα που είναι ότι θέλω να αφυπνίσω όσο γίνεται περισσότερους Έλληνες στο να πάνε στην επόμενη πίστα της ζωής τους, είτε είναι στα προσωπικά, είτε στα επαγγελματικά.
Για να είναι πιο καλά, να είναι πιο ευχαριστημένοι, να μπορούν να είναι πιο οικονομικά ανεξάρτητοι, να έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, να έχουν μία πιο καλή σχέση. Αυτό είναι η αποστολή μου.
Οπότε, με εμπνέει οτιδήποτε στέκεται εμπόδιο σε όλα αυτά και σε κάποιον άνθρωπο.
Συνεπώς, πιστεύετε ότι έχει δύναμη αυτό στη ζωή ενός ανθρώπου. Έχετε δει ανθρώπους να μεταμορφώνονται μέσα από το life coaching;
Ναι, πάρα πολύ! Έχω δει ανθρώπους να αφήνουν χρόνια θεραπείας αντικαταθλιπτικών χαπιών, έχω δει ανθρώπους να ξεπερνούν κρίσεις πανικού. Έχω δει ανθρώπους να διεκδικούν στη δουλειά τους πράγματα που δεν σκέφτονταν ότι θα τολμούσαν ποτέ να διεκδικήσουν. Έχω δει ανθρώπους να δημιουργούν δικές τους δουλειές, έχω δει ανθρώπους να ανακάμπτουν μετά από σοβαρές απώλειες.
Έχω δει ανθρώπους να είναι πιο χαρούμενοι, να μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα τον εαυτό τους, να έχουν περισσότερη αυτοηγεσία, περισσότερη ανθεκτικότητα.
Ανθρώπους να χαμογελούν περισσότερο, να είναι πιο έτοιμοι να πιάσουν «τη ζωή από τα κέρατα». Το έχω δει, και το βλέπω καθημερινά. Ίσως αυτό να είναι και η ενέργειά μου.
Αντλώ ενέργεια όταν βλέπω ανθρώπους να είναι καλύτερα, να κάνουν κάτι καλύτερο για τον εαυτό τους.
Πιστεύετε ότι υπάρχει «κατάλληλη» ηλικία για life coaching; Υπάρχει «κατάλληλη» ηλικία για να αλλάξει κάποιος τις πεποιθήσεις, τον τρόπο σκέψης του, τον τρόπο ζωής του;
Πιστεύω ότι υπάρχει κατάλληλη ηλικία για να μην κάνεις coaching. Και αυτή είναι η παιδική ηλικία. Στα παιδιά μπορείς μόνο να χρησιμοποιήσεις μία προσέγγιση coaching, αλλά πρέπει να τους αφήσεις περιθώριο να δημιουργήσουν. Να τα βοηθήσεις να έχουν ανοιχτό μυαλό να δημιουργήσουν τον δικό τους κόσμο, τις δικές τους πεποιθήσεις και την αυτοπεποίθηση που να προκύπτει από τα ίδια και όχι από το μπράβο του γονέα.
Πέρα από αυτό πιστεύω ότι δεν υπάρχει ηλικία κατάλληλη ή ακατάλληλη.
Θεωρώ ότι η μόνη ακατάλληλη στιγμή για κάποιον να κάνει coaching είναι όταν δεν το θέλει. Αν κάποιος δεν το θέλει, δεν μπορείς να τον πας με το ζόρι. Δεν πιστεύω ότι η ηλικία μπορεί να εμποδίσει κάποιον, καθώς το life coaching μπορεί πάντα να φέρει αποτέλεσμα όταν υπάρχει θέληση.
Πόσο χρόνο χρειάζεται κάποιος για να έχει αποτέλεσμα μέσα από το coaching;
Εξαρτάται πολύ από τον άνθρωπο. Εξαρτάται πολύ από τα βιώματά του, από το τί θέλει να πετύχει. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη διάρκεια. Σίγουρα όμως δεν διαρκεί 12 χρόνια, όσο ένας κύκλος ψυχανάλυσης.
Με το life coaching δεν σου δίνονται οι λύσεις. Το life coaching σε βοηθά να βρεις πράγματα μέσα σου. Διευρύνεται η συνειδητότητά σου, ώστε να έχεις καλύτερη επίγνωση των πραγμάτων και να δεις ότι υπάρχουν κι άλλες πιθανές αποφάσεις πέρα από εκείνες που είχες πάρει και πιθανόν να ήταν κακές. Βλέπεις ότι δεν έρχεται το τέλος του κόσμου με μια αποτυχία.
Έρχεσαι σε επαφή με το «πηγάδι της δύναμης» που έχεις μέσα σου.
Όποτε υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος έρχεται και με μία συνεδρία λέει «μου έκανες ένα κλικ, φεύγω, δεν θέλω άλλο». Μου έχει τύχει να με παίρνουν τηλέφωνο δύο χρόνια μετά από μία συνεδρία και να μου λένε «μου άλλαξες τη ζωή, σε ευχαριστώ!».
Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις που θέλεις να είσαι δίπλα στον πελάτη, να τον βοηθήσεις να κάνει δοκιμές. Να δοκιμαστεί σε καινούριο τρόπο σκέψης, σε καινούριες συμπεριφορές, να είσαι δίπλα του να τον στηρίξεις. Κι αυτό μπορεί να πάρει τρεις μήνες ή και έξι. Δεν ξεκινάμε λέγοντας πάμε για ένα χρόνο. Ξεκινάμε μαζί και μετά χρειάζεται να βγει κάποιος έξω μόνος του, χρησιμοποιώντας όσα έχει μάθει. Μπορεί μετά από τρεις μήνες να επιστρέψει για το ίδιο, ή για κάτι άλλο που τον απασχολεί, αλλά δεν πιστεύω στο να δημιουργούμε στον άλλο δεκανοίκια.
Πιστεύω ότι ο καθένας μας πρέπει να βγαίνει εκεί έξω μόνος του, γιατί τελικά είμαστε όλοι μόνοι μας με τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε να έχουμε συνεχώς μαζί μας κάποιον coach, κάποιον ψυχολόγο, κάποιον θεραπευτή. Διαφωνώ με αυτό.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να μου μιλήσετε για τη λέξη «Εσωκεντρισμός©» που έχετε εφεύρει και αναφέρετε συχνά.
Για εμένα «Εσωκεντρισμός©» είναι το να κοιτάξεις μέσα σου (από το «εσω») και να βρεις το κέντρο σου, τον πυρήνα σου. Πιστεύω ότι εκεί βρίσκεται όλη η δύναμη που έχουμε για αξιοσημείωτα πράγματα. Τη δύναμη για να υπερβούμε τον εαυτό μας, την βρίσκουμε εκεί μέσα. Εκεί βρίσκεται η αυτοπειθαρχία μας, η δύναμη της ψυχής μας, τα θέλω μας. Τα θέλω μας συνδέονται πάρα πολύ με το τι κάνουμε για αυτά. Πιστεύω ότι γεννιόμαστε όλοι με αυτό.
Αν ασχοληθούμε σοβαρά με το να φροντίσουμε τον εαυτό μας και σώματι και πνεύματι, δηλαδή αν φροντίσουμε να αναπτύξουμε, να ησυχάσουμε, και να θρέψουμε το πνεύμα μας, τότε πιστεύω ότι μπορούμε να βρούμε δύναμη για τρομερά πράγματα.
Επίσης, εκεί βρίσκεται ο αυτοέλεγχός μας, η αυτοηγεσία μας. Οπότε, ο «Εσωκεντρισμός©» στην ουσία είναι ένας τρόπος να υπάρχεις, ο οποίος είναι πολύ συνδεδεμένος με τον πυρήνα του ποιος είσαι πραγματικά. Τι πρεσβεύεις, τι θέλεις, τι έχει πραγματική αξία για ‘σένα.
Επομένως, χωράνε «πρέπει» και «δε γίνεται» μέσα σε όλα αυτά; Θα ήθελα να μου μιλήσετε λίγο για την σχέση σας με αυτές τις λέξεις.
Η αλήθεια είναι πως έχω δύο τρεις λέξεις, ειδικά το «δε γίνεται» που μπορεί να ανεβάσει την κλίμακα του θυμού από το 0 στο 100 σε 1 δευτερόλεπτο!
Δεν μου αρέσει τίποτα που με βάζει σε θέση θύματος. Δεν δέχομαι να με μετακινήσει τίποτα από την θέση της δύναμης και του αυτοελέγχου για κανένα λόγο. Και σίγουρα δεν δέχομαι να μετακινηθώ εγώ μόνη μου από εκεί.
Οπότε, το «δε γίνεται» σημαίνει ότι παραδίδω τη ζωή μου στα χέρια κάποιου άλλου, που δεν ξέρω ποιος είναι, και έχει αποφασίσει αν γίνεται ή αν δε γίνεται, κι εγώ δεν έχω καμία ισχύ.
Εκεί ζορίζομαι. Δεν πιστεύω στο «δε γίνεται», δεν ξέρω τι είναι αυτό που δε γίνεται, γιατί αρχικά δεν ορίζω τη νομοτέλεια της φύσης, δεν ξέρω τι υπάρχει, είναι κάτι τόσο μεγαλύτερο από εμάς. Αυτό που είναι εφικτό και αυτό που δεν είναι εφικτό είναι κάτι τόσο μεγαλύτερο από εμάς που νομίζω ότι είμαστε απλά μυρμήγκια που αποφασίζουμε αν γίνεται ο κόσμος να γυρίζει. Γιατί να το αποφασίζουμε;
Από την άλλη θεωρώ ότι η ελεύθερη βούληση είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Θεωρώ λοιπόν ότι όλα τα πράγματα που έχουμε καταφέρει ως είδος δεν γίνονταν. Δεν γινόταν να πετάξεις, δε γινόταν να βγεις από τις σπηλιές, δε γινόταν να υπάρχει ίντερνετ. Δεν έχουμε δει ακόμα τι γίνεται, οπότε γιατί να δεχτώ ότι κάποιος θα μου πει «δε γίνεται Νάνσυ να αλλάξει ο άνθρωπος». Αλήθεια; Από πού πηγάζει η τόση βεβαιότητα;
Είμαι fan του Ιουλίου Βερν από μικρό παιδί. Όταν λοιπόν ο Ιούλιος Βερν έγραφε για υποβρύχια, για ιπτάμενα αντικείμενα που δεν υπήρχαν, και για ταξίδια στο κέντρο της γης, όλα αυτά αποτελούσαν επιστημονική φαντασία. Από αυτά, τα περισσότερα έχουν πραγματοποιηθεί, άρα τί είναι αυτό που δε γίνεται; Μπορώ να πω ότι δε γίνεται να γίνω η Βασίλισσα της Αγγλίας. Ok, και η Meghan όμως το πίστεψε, οπότε;
Από την άλλη δεν θέλω να παραμυθιάζεται ο κόσμος πως ό,τι θέλεις μπορεί να γίνει. Ναι, να γίνει, αλλά σημαίνει κάτι.
Σημαίνει πολλή δουλειά, σημαίνει αφοσίωση, κάποιες φορές σημαίνει μονομανία, σημαίνει τόσο πάθος που βλέπεις μόνο αυτό.
Όσα πράγματα έχουμε πει ότι δε γίνονται αντικειμενικά, ακόμα κι επειδή δεν είναι στην φύση μας, έχουν επιτευχθεί. Για παράδειγμα στο 4 minute mile, έλεγαν και οι γιατροί και οι αθλίατροι κ.λπ. ότι δε γίνεται, δεν είναι εφικτό ένας άνθρωπος να τρέξει ένα μίλι σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά. Ο Roger Bannister το έτρεξε. Και όταν κατάφερε να καταρρίψει αυτό το ρεκόρ, την ίδια χρονιά το κατάφεραν πολλοί. Άρα, ακόμα και αυτό που λέμε «από την φύση μας, δε γίνεται», πού το ξέρεις; Η φύση έχει εξελίξει εμάς από σαύρες, οπότε πού ξέρεις τί γίνεται και τί δε γίνεται; Νομίζω ότι είναι πολύ εγωκεντρικό και υπεροπτικό να λέμε δε γίνεται.
Είναι πολύ βολικό να λέμε «δε γίνεται». Μη μου πεις αν γίνεται ή όχι, γιατί δεν το ξέρεις. Πες μου πώς μπορεί να γίνει. Μπορεί να μην φτάσω στο 100%, αλλά σίγουρα θα φτάσω πιο μακριά από αυτόν που λέει ότι δε γίνεται και δεν κάνει τίποτα.
Όσον αφορά το «πρέπει», η μόνη νομοτέλεια που γνωρίζουμε είναι ότι πρέπει να πεθάνουμε, τίποτε άλλο, δεν υπάρχει άλλο αξίωμα σε αυτόν τον κόσμο. Όλα τα άλλα είναι στο κενό. Είναι στο χέρι μας; Είναι στον Θεό; Είναι στην φύση; Είναι στο σύμπαν; Όπου θέλει ο καθένας. Αλλά πρέπει δεν υπάρχει.
Το πρέπει σχετίζεται με τις επιλογές μας.
Δηλαδή, αν εγώ θέλω να ζω σε αυτή τη χώρα, πρέπει να πληρώνω τους φόρους αυτής της χώρας. Που και πάλι έχω την επιλογή να μην τους πληρώνω. Όμως, έχει ένα τίμημα, μπορεί να μπω φυλακή. Η ηθική είναι εντελώς υποκειμενικό πράγμα. Ανά τις εποχές, ανά τις χώρες, ανά τους καιρούς αλλάζει. Άρα το πρέπει ποιος το καθόρισε;
Τα πρέπει για εμένα σχετίζονται με τις υποχρεώσεις που έχεις όταν κάνεις την επιλογή να είσαι μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο. Μέχρι εκεί. Τη νομική υποχρέωση όμως. Δηλαδή το ότι πρέπει να παντρευτείς μέχρι τα 30, δεν το θεωρώ νομική υποχρέωση. Οπότε το διαγράφω εντελώς. Δεν πρέπει τίποτα. Πρέπει μόνο να πεθάνουμε. Όλα τα υπόλοιπα είναι θέλω. Θέλω να είμαι εδώ, οπότε πληρώνω το τίμημα, θέλω να είμαι παντρεμένη, οπότε πληρώνω το τίμημα, θέλω να είμαι μόνη μου, οπότε πληρώνω το τίμημα.
Πάντα υπάρχει δράση και αντίδραση. Επιλέγεις μια δράση, υπάρχει μια αντίδραση. Οπότε πάντα υπάρχουν κάποιες συνέπειες, άλλες είναι θετικές, άλλες αρνητικές. Απλά όλες όσες είναι αρνητικές συνέπειες, τις βάζουμε ότι και καλά «πρέπει», όσες είναι θετικές τις βαφτίζουμε με «το θέλω». Για εμένα είναι όλα θέλω.
Η άλλη λέξη που με εκνευρίζει είναι το «αλλά». Μη μου πεις τίποτα που να έχει τη λέξη «αλλά» μέσα. Γιατί η αλήθεια υπάρχει μετά τη λέξη «αλλά». Αυτό είναι κανόνας. Οποιαδήποτε πρόταση περιέχει τη λέξη «αλλά», δεν ισχύει το πρώτο μέρος. «Σ’ αγαπάω αλλά», άστο δεν σε αγαπάει. «Θα προσπαθήσω περισσότερο, αλλά αυτή την περίοδο…», δεν θα προσπαθήσω περισσότερο, τελείωσε. «Θέλω πάρα πολύ να πετύχω στις εξετάσεις, αλλά…», δεν θέλω αρκετά να πετύχω στις εξετάσεις. Η μετάφραση είναι ξεκάθαρη. Η αλήθεια αρχίζει μετά τη λέξη «αλλά». Οπότε είναι προτιμότερο να βάλεις την αλήθεια σου μετά τη λέξη «αλλά». Δηλαδή καλύτερα να πεις «σε χτύπησα αλλά σ’ αγαπάω», ίσως το σώσεις έτσι.
Σε βίντεό σας έχετε επισημάνει την αξία του να ανήκει κανείς σε μία «φυλή» με τα ίδια πιστεύω, τις ίδιες πεποιθήσεις κ.λπ. Θα θέλατε να μου μιλήσετε λίγο γι’ αυτό;
Οι έρευνες δείχνουν ότι η συμπεριφορά μας, οι επιλογές μας, καθορίζονται από τον μέσο όρο των έξι ανθρώπων που είναι πιο κοντά μας. Ο Νικόλας Χρηστάκης μάλιστα το απέδειξε επιστημονικά αυτό, κάνοντας μία μακροχρόνια έρευνα, και το είχε γράψει και στο βιβλίο του «Συνδεδεμένοι».
Εγώ πιστεύω ότι, εφόσον έχει αποδειχθεί και επιστημονικά, (πάντα το πίστευα, αλλά μου αρέσει να υπάρχει και η επιστημονική απόδειξη), εάν συναλλάσσεσαι και συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει η πρόοδος και η εξέλιξη, προφανώς δεν θα προοδέψεις και δεν θα εξελιχθείς και ο ίδιος. Αν οι άνθρωποι γύρω σου κουτσομπολεύουν, τότε προφανώς θα σκοτώνεις κι εσύ τον χρόνο σου κουτσομπολεύοντας. Αν είσαι με ανθρώπους που θέλουν να ανυψώνουν ο ένας τον άλλον και να βοηθάνε, τότε προφανώς θα βοηθήσεις.
Άρα, το να βρεις ή να δημιουργήσεις την φυλή σου, για εμένα είναι ζωτικής σημασίας. Γιατί έτσι αρχίζεις να βάζεις τα δικά σου στάνταρ στον κόσμο, και δεν αποδέχεσαι τα στάνταρ του κόσμου για εσένα. Κι αυτά τα στάνταρ μπορεί να είναι ότι «είμαι όπως είμαι», ότι «μπορώ να γίνω καλύτερος», ότι «μπορώ να παράγω περισσότερα», «μπορώ να βγάλω περισσότερα χρήματα», «μπορώ να κάνω την επιχείρησή μου μεγαλύτερη».
Αν είμαι σε ένα περιβάλλον που πιστεύουν ότι «δεν μπορώ», «δε γίνεται» κ.λπ., τότε δεν θα φτάσω ποτέ εκεί που θέλω, γιατί θα πειστώ κι εγώ ότι δεν μπορώ.
Υπάρχει μια γνωστή φράση που λέει ότι «αν το αυτοκίνητό σου είναι το καλύτερο μέσα στο πάρκινγκ, πρέπει να αλλάξεις πάρκινγκ».
Δεν θεωρώ ότι πρέπει να είσαι ο καλύτερος εκεί που βρίσκεσαι. Εμένα με προχωράει όταν η φυλή μου έχει ανθρώπους που είναι σε πράγματα καλύτεροι από εμένα.
Να τους βλέπω και να τους θαυμάζω, να τους βλέπω και να εμπνέομαι, να λέω «ωραία, κι εγώ θέλω να γίνω έτσι», «κι εγώ θέλω να το μάθω αυτό», «κι εγώ θέλω να το κάνω αυτό, με αυτόν τον τρόπο». Έχει μεγάλη σημασία για εμένα να είμαι σε ένα τέτοιο περιβάλλον, γιατί ξέρω ότι αυτό θα με τραβήξει προς τα πάνω, θα με πάει εκεί που θέλω, αλλάζοντας συνεχώς πίστα. Και υλικά, αλλά και πνευματικά. Και στις σχέσεις μου, και ψυχολογικά. Οπότε, αυτό είναι για εμένα η φυλή.
Η φυλή είναι οι άνθρωποι που καθορίζουν τελικά τον τρόπο που σκέφτεσαι. Και έχει σημασία να διαλέξεις εκείνους που θα σε βοηθήσουν να αναπτυχθείς. Εκείνους που θα σε υποστηρίζουν και θα σε ανυψώνουν.
Όταν ανήκεις σε μία φυλή, δεν υπάρχει πεδίο για κάποιον να πει κακία για κάποιον άλλον. Εάν δεν μπορούμε να έχουμε μια τέτοια φυλή, γιατί «όλοι γκρινιάζουν», «έχω τοξικούς ανθρώπους γύρω μου», τότε κουνήσου, δεν είσαι δέντρο. Πήγαινε να βρεις άλλους που δεν είναι τοξικοί. Κι αυτό ισχύει και στο διάβασμά σου, και στο σκρολάρισμά σου στο ίντερνετ, και παντού. Μία φορά τον μήνα σταματάω να ακολουθώ 100 λογαριασμούς που ακολουθώ. Κι αυτό γιατί σκέφτομαι πως αν δεν μου έχουν δώσει κάτι φανταστικό μέσα σε έναν μήνα, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν αξίζει να βρίσκομαι εκεί. Άρα, γιατί να ξοδεύω τον χρόνο μου γι’ αυτό;
Είναι η αυτοπεποίθηση και η αισιοδοξία το κλειδί για την επιτυχία σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο; Πόσο μάλλον σε μια περίοδο που κυριαρχούν κακές ειδήσεις και απαισιοδοξία;
Το να εκθέτουμε τον εαυτό μας σε κακές ειδήσεις, γίνεται κατ’ επιλογή. Δεν πρόκειται για αδιαφορία. Όπως για παράδειγμα επιλέγω τί θα φάω, επιλέγοντας να βάζω καλές τροφές στο σώμα μου, ακόμα περισσότερο επιλέγω τι θα βάλω μέσα στο κεφάλι μου, μέσα στην ψυχή μου. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Και δεν είναι αδιαφορία, είναι επιλογή. Είναι επιλογή μου να μην παρακολουθώ το πολιτικό γίγνεσθαι, πέρα από πέντε λεπτά που αφιερώνω έτσι ώστε να γνωρίζω τα βασικά γεγονότα της χώρας. Αλλά η γνώμη του καθενός δεν με αφορά. Μπράβο τους που το κάνουν, πρόκειται για επάγγελμα, απλά εγώ δε νιώθω ότι έχει να μου προσφέρει κάτι.
Αν δεν με κάνεις χαρούμενο, αν δεν με κάνεις καλύτερο, αν δεν με κάνεις πιο πλούσιο, δεν είμαι διαθέσιμος. Και θέλω να έχω πάντα δύο από αυτά τα τρία, οπωσδήποτε. Γιατί δεν μου αρκεί να με κάνεις μόνο πλούσιο, αν δεν μπορείς να με κάνεις παράλληλα χαρούμενο ή καλύτερο. Άρα θέλω τουλάχιστον δύο στα τρία, για να είμαι διαθέσιμη σε εσένα. Είτε εσύ είσαι μια εικόνα, μια είδηση, κ.λπ. Όταν λοιπόν από επιλογή βλέπουμε κακές ειδήσεις, είναι λογικό να μην έχουμε κέφια, να πέφτει η διάθεσή μας, η αυτοπεποίθησή μας.
Πιστεύω λοιπόν ότι το κλειδί δεν είναι η αυτοπεποίθηση για να τα κάνεις όλα αυτά. Το κλειδί είναι οι επιλογές σου. Την αυτοπεποίθηση την χτίζεις από επιλογή. Τα θετικά ακούσματα και ερεθίσματα τα επιλέγεις να τα φέρεις στη ζωή σου. Αν περιμένεις παθητικά σε έναν καναπέ να στα σερβίρει η τηλεόραση, της οποίας η δουλειά είναι να βγάλει χρήματα, εσύ κολλάς.
Οπότε λοιπόν θεωρώ ότι το κλειδί για όλα, ακόμα και για την ευτυχία, είναι οι αποφάσεις που εσύ παίρνεις.
Αποφάσεις που συνάδουν με εκείνα που εσύ θεωρείς σημαντικά, ή δεν συνάδουν. Και από εκεί και πέρα, ναι, θεωρώ ότι είναι πολύ χρήσιμο να έχεις αυτοπεποίθηση. Είναι πολύ χρήσιμο να έχεις συνέπεια, να έχεις θέληση και όρεξη για δουλειά. Να σηκώσεις τα μανίκια, να βάλεις τα χέρια εκεί που κανένας δεν θέλει να τα βάλει.
Όσον αφορά τις επιλογές, σε βίντεό σας έχετε μιλήσει για το Τ.Ε.Ν.Κ. (Τι Έχω Να Κερδίσω). Θεωρείτε ότι αποτελεί ένα εργαλείο που μας βοηθά με τις επιλογές μας;
Ναι, όπως είπα, θεωρώ πως οτιδήποτε δεν με κάνει καλύτερο, δεν με κάνει ευτυχισμένο, δεν με κάνει πλούσιο, δεν θέλω να εμπλακώ. Για εμένα στο Τι Έχω Να Κερδίσω, περιλαμβάνονται αυτά τα τρία πράγματα. Γιατί μου αρέσει, και το λέω πάντα, μου αρέσουν τα υλικά αγαθά, η οικονομική ανεξαρτησία. Οπότε δεν θέλω να τα βάλουμε όλα στην σφαίρα του ροζ σύννεφου, γιατί υπάρχει και η πραγματική ζωή. Μου αρέσει να μπορώ να ταξιδέψω, κι αυτό θέλει χρήματα, μου αρέσει να μπορώ να εξασφαλίσω στους γονείς μου και στο παιδί μου ό,τι θέλουν σε όλα τα επίπεδα, από την ιατρική περίθαλψη, μέχρι τα ταξίδια και τις σπουδές.
Το λέω αυτό γιατί θεωρώ πως έχεις το δικαίωμα να τα θέλεις όλα σε αυτή τη ζωή. Τα υλικά είναι πάρα πολύ αφορισμένα, τα έχουμε καταδικάσει, «ή είσαι υλικός άνθρωπος ή είσαι πνευματικός». Όχι. Θεωρώ ότι είμαστε και τα δύο, οπότε το «Τι Έχω Να Κερδίσω», για εμένα, είναι να παίρνω τουλάχιστον δύο από αυτά που επεσήμανα. Αυτά έχω να κερδίσω κάθε φορά.
Θα ήθελα να μου μιλήσετε για το Self Confidence Bootcamp, όπου ουσιαστικά επενδύετε στο να μπορέσει κάποιος να βρει την αυτοπεποίθησή του. Τι έχει να κερδίσει κάποιος συμμετέχοντας σε αυτό;
Η αυτοπεποίθηση είναι μια δεξιότητα η οποία χτίζεται. Σε αυτό είμαι κάθετη, το πιστεύω 100%. Πιστεύω πως οτιδήποτε αποφασίζουμε ως άνθρωποι να χτίσουμε στον εαυτό μας σαν δεξιότητα, εάν το κάνουμε με μεράκι και προσήλωση, μπορούμε να το καταφέρουμε. Στο Bootcamp έξι εβδομάδες παίρνεις γνώση, εργαλεία, και προκαλούμε ο ένας τον άλλον σε οτιδήποτε μπορεί να δημιουργεί φόβο, όπως είναι η δημόσια ομιλία, το να μιλήσεις για τα θετικά και τα αρνητικά σου, το να βγεις από τη ζώνη ασφαλείας σου και να κάνεις κάτι παραπάνω.
Κάνοντας όλα αυτά σε έξι εβδομάδες, ο καθένας συνειδητοποιεί ότι μπορεί να καταφέρει πράγματα που πριν πίστευε ότι δε γίνονται, αντιμετωπίζει τους φόβους του και προχωράει. Ο καθένας έχει έναν ή δύο buddies, που ουσιαστικά είναι άνθρωποι που σε έχουν υπόλογο, που σε υποστηρίζουν, έχοντας παράλληλα όλη την ομάδα από πίσω που ζητοκραυγάζει κανονικά σε κάθε επίτευγμα και αγώνα σου.
Έχει πραγματική αξία, γιατί δημιουργείς σχέσεις που κρατάνε, παίρνεις γνώσεις που κρατάνε, και οτιδήποτε βάζεις σε εφαρμογή γίνεται βίωμα, και το βίωμα είναι αυτό που σε πάει μπροστά, όχι σκέτη η γνώση.
Business Bootcamp. Τι έχει να κερδίσει κάποιος για τη δουλειά του, για την επιχείρησή του;
Το Business Bootcamp είναι οκτώ εβδομάδες κατά τη διάρκεια των οποίων ο καθένας παίρνει πίσω στην εργασία του την επένδυση που έκανε ως συμμετέχοντας σε αυτό. Άνθρωποι που το παρακολουθούν γυρίζουν πίσω και λένε «Νάνσυ τα βγάλαμε από τον πρώτο μήνα»!
Λειτουργεί όπως και το Self Confidence Bootcamp, ο καθένας έχει τον buddy του, την ομάδα του που τον υποστηρίζει. Επίσης, έχουμε και surprise guests από διάφορους κλάδους, για παράδειγμα τα Χρηματοοικονομικά, τα Λογιστικά, το Μάρκετινγκ, κ.λπ., έτσι ώστε κάθε συμμετέχοντας να πάρει πραγματικά εργαλεία.
Μέρος της αποστολής μου είναι οι άνθρωποι να γίνουν καλύτεροι ακόμα και στη δουλειά τους. Αν σκεφτείτε μάλιστα πόσο χρόνο ξοδεύουμε στη δουλειά μας, το να τρέχεις με τόση ενέργεια που τρέχουμε σαν άνθρωποι κάθε μέρα, και να είμαστε στο ίδιο σημείο οικονομικά, με στενοχωρεί. Θέλω οι άνθρωποι να μπορούν να είναι σε καλύτερο σημείο οικονομικά, είναι πολύ σημαντικό.
Γιατί η οικονομική ανάπτυξη αυτής χώρας, όταν μιλάμε για την Ελλάδα, από αυτούς τους ανθρώπους έρχεται. Από αυτόν που έκανε τζίρο 5.000 και σήμερα κάνει 10.000, από αυτόν που έκανε 20 και τώρα κάνει 100. Αυτό είναι η οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας. Έρχεται από εκείνους που είναι εκεί έξω και παλεύουν. Από εκείνους θα ζήσει αυτή η χώρα, και όχι από τις ξένες επενδύσεις. Θα ζήσει από τους Έλληνες που δουλεύουν και παράγουν σε αυτή τη χώρα. Γι’ αυτό έχω τόσο πάθος για το Business Bootcamp.
Δωρεάν Σεμινάριο «Καλύτερα Γίνεται», διαδικτυακά φέτος, στις 5 Δεκεμβρίου. Τι έχουμε να κερδίσουμε;
Η πρόθεσή μου πάντα, επειδή το κάνω χρόνια, είναι οι άνθρωποι να φύγουν από αυτό έχοντας παρακινηθεί, έχοντας εμπνευστεί, έχοντας μετακινηθεί από οποιαδήποτε θέση θύματος βρίσκονται, και να μπουν σε θέση δύναμης. Να δουν ότι δεν είναι μόνοι τους και να πάρουν συγκεκριμένα εργαλεία, τα οποία θα τους βοηθήσουν να πάνε ένα βήμα παρακάτω.
Όλο αυτό έχει να κάνει με τη νοοτροπία. Θέλω εκείνη την ημέρα να κουνήσουμε τη βελόνα στη νοοτροπία μας. Να φύγουμε από εκείνη που δεν μας ωφελεί και να πάμε στη νοοτροπία ανάπτυξης, στη νοοτροπία που μπορεί να μας πάει γρήγορα προς τα εκεί που θέλουμε.
Σας περιμένω όλους!
Επισκεφτείτε το mallerou.com και το lifeclinicgroup.com και μάθετε περισσότερα!