Σταύρος ΓεννίτσαρηςΟι σπηλιές στα Μάταλα είναι το χαρακτηριστικό της περιοχής. Σε αυτές βρήκαν καταφύγιο από τους ανθρώπους της νεολιθικής εποχής έως τους χίπις. Οι τελευταίοι άφησαν εκεί στο Νότο, την αύρα τους για πάντα. Αυτή η αύρα φτάνει στο απόγειο της, τις μέρες του Matala Beach Festival.
Τα σύννεφα σιγά σιγά μαζεύονται. Οι πρώτες σταγόνες της βροχής χτυπάνε στα τζάμια. Ο καφές αρχίζει να πίνεται ζεστός. Με λίγα λόγια, μύρισε φθινόπωρο. Ε λοιπόν, λέω να πάω κόντρα στον καιρό και να αναπολήσω λίγο το καλοκαίρι.
Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα το εναρκτήριο λάκτισμα του καλοκαιριού δίνεται κάπου στο Νότο. Και συγκεκριμένα στα μαγευτικά Μάταλα, με το Matala Beach Festival.
Τα Μάταλα είναι ένα μικρό παραλιακό χωριό με μοναδική αύρα στα νότια της Κρήτης. Χαρακτηριστικό της περιοχής οι σπηλιές πάνω από την παραλία.
Γυρνώντας το χρόνο πίσω, θα δούμε τους ανθρώπους της νεολιθικής εποχής να δημιουργούν τις σπηλιές αυτές, τους Ρωμαίους να τις χρησιμοποιούν σαν νεκροταφείο και τα παιδιά των λουλουδιών τη δεκαετία του ’60 να κατοικούν σε αυτές…
Οι γνωστοί ως χίπις ή φρικιά για τους ντόπιους με το ατημέλητο μακρύ μαλλί, τα πολύχρωμα φουλάρια, τα φαρδιά ρούχα και τα μικρά στρογγυλά γυαλιά αναζητούσαν την κοινωνική και ηθική ελευθερία και κάτι διαφορετικό από τον συμβατικό αστικό τρόπο ζωής.
Στην συνέχεια, οι χίπις αυξάνονται προκαλώντας τις αντιδράσεις του συντηρητικού τμήματος της τοπικής κοινωνίας και της τοπικής εκκλησίας και ξεκινάει μια εκστρατεία δυσφήμισης των χίπις και του αντισυμβατικού τρόπου ζωής τους.
Την εκστρατεία αυτή αναλαμβάνει ο τύπος του νησιού, ενώ στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνει ο αθηναϊκός τύπος κριτικάροντας έντονα την εισαγόμενη κουλτούρα των χίπις.
Γύρω στο 1968, στο παιχνίδι μπαίνει το αμερικάνικο περιοδικό Life κάνοντας εκτενές αφιέρωμα στα Μάταλα και στους νέους, που αψήφησαν σπουδές, καριέρα και οικογένεια για να ζήσουν πέρα από κοινωνικές συμβάσεις και όρια.
Όλη αυτή η δυσφήμιση αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση γι’ αυτό που συμβαίνει σε αυτή τη γωνιά της Κρήτης. Έτσι, το 1969, μερικές χιλιάδες ακόμη καταφθάνουν στα Μάταλα.
Χιλιάδες νέοι άνθρωποι από όλο τον κόσμο κάνουν τα Μάταλα σύμβολο διαφορετικότητας και αντίδρασης. Τα Μάταλα συνδέονται με τα κινήματα της εποχής, όπως ο Μάης του ’68, το κίνημα κατά του πολέμου του Βιετνάμ και το Woodstock.
Μεταξύ όσων καταφθάνουν στα Μάταλα υπήρχαν και αυτοί που είχαν αρνηθεί την στρατολόγηση τους στον άδικο πόλεμο του Βιετνάμ, κάτι που βάζει τον μικρό αυτό παράδεισο στο στόχαστρο της αμερικανικής κυβέρνησης Νίξον. Ακολουθεί η σαφέστατη εντολή προς τη χουντική κυβέρνηση της Ελλάδας: τα Μάταλα πρέπει να κλείσουν.
Κάπως έτσι, το Μάιο του ’70, αστυνομικές δυνάμεις εισβάλλουν στην περιοχή και κάνουν προσαγωγές και συλλήψεις. Οι χίπηδες απομακρύνονται και όλα επανέρχονται σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Μερικά χρόνια αργότερα απαγορεύεται και η είσοδος στις θρυλικές σπηλιές…
Κάνοντας ένα άλμα στο 2011, ο Arn Strohmeyer επιλέγει τα Μάταλα για την παρουσίαση του βιβλίου του «The Myth of Matala». Η παρουσίαση συνοδεύτηκε από events και μουσικά live και ένα μεγάλο προσκλητήριο στους απανταχού νοσταλγούς των Ματάλων και της ελευθεριότητας της εποχής για μία επανένωση των παιδιών των λουλουδιών.
Από τότε, κάθε καλοκαίρι το Matala Beach Festival, πάντα με σύνθημα «Today is life. Tomorrow never comes», συγκεντρώνει περισσότερο κόσμο και διάσημους καλλιτέχνες, διοργανώνει όλο και περισσότερες εξω-συναυλιακές δραστηριότητες και μας μεταφέρει τη μαγεία από τις θρυλικές σπηλιές του Λιβυκού, έχοντας πια καθιερωθεί ως το μεγαλύτερο, διεθνές, με ελεύθερη είσοδο φεστιβάλ στην Ελλάδα από το οποίο δεν πρέπει να λείπει κανείς!
Ένα φεστιβάλ που μπορεί να σου εγγυηθεί μόνο χαλάρωση, κέφι, διασκέδαση και ξεγνοιασιά! Δεν τα λες και λίγα!
Πέρα από την άποψη που έχει κάποιος για το κίνημα του χιπισμού, κάνεις δε μπορεί να αρνηθεί ότι στην ουσία του αποτελούνταν από νέους που έστω και προσωρινά αψήφησαν τόσο τον συμβατικό τρόπο ζωής, όσο και μία κοινωνία που οδηγούνταν από το χρήμα, προσπαθώντας να βρουν το νόημα της ζωής κάπου αλλού.
Όσο κι αν στη συνέχεια ο καπιταλισμός από το κίνημα του χιπισμού δημιούργησε μια καινούρια αγορά με λουλουδάτα και πολύχρωμα προϊόντα, το κατόρθωμα αυτών των νέων ανθρώπων ήταν να δημιουργήσουν μια μικρή αταξική κοινωνία, χωρίς ιεραρχίες και με πραγματική ελευθερία σε μια κουκκίδα στο χάρτη, στα νότια της Κρήτης, όπου όλοι κάθονταν γύρω από την ίδια φωτιά, με το ίδιο ποτό και το ίδιο τσιγάρο, αφήνοντας για πάντα την αύρα της ελευθερίας στην περιοχή…