Ελένη ΚαραβέλατζηΠριν σου πω για το “Μένουμε σπίτι”…
Γενικά, η κρίση και η κριτική σκέψη είναι χαρακτηριστικά που αναζητούμε στους ανθρώπους, με οποιαδήποτε ιδιότητα. Είτε ως εργοδότες, είτε ως άνθρωποι που αναζητούν φίλους, είτε ως εραστές. Από μικρούς μας μαθαίνουν το πόσο σημαντικό είναι να την αναπτύσσουμε και να φροντίζουμε να τη διευρύνουμε, ώστε όταν χρειαστεί να την χρησιμοποιήσουμε, να έχει όλα τα σωστά κριτήρια, αλλά και φίλτρα, για να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε τη πληροφορία με τέτοιο τρόπο, ώστε να σχηματίσουμε την σωστή άποψη.
Θα προσπαθήσω να το κάνω λίγο πιο παραστατικό.
Αυτή λοιπόν είναι η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσεις όταν δέχεσαι πληροφορίες. Βέβαια, αυτό είναι μια διαδικασία χ100 φορές πιο περίπλοκη. Οι πληροφορίες είναι περισσότερες, πολλές φορές αντιφατικές μεταξύ τους, έρχονται σε διαφορετικούς χρόνους, και η επεξεργασία θα πρέπει να γίνει σε πολλά επίπεδα, ώσπου να φτάσεις σε ένα τελικό συμπέρασμα, το οποίο και θα αποθηκεύσεις ως τελική σου κρίση, και η οποία θέλουμε να πιστεύουμε όλοι, πως προσεγγίζει όσο το δυνατόν περισσότερο την αλήθεια.
Πρόσεξε τώρα, πόσο πολύ αλλάζει το σύστημα, όταν υπάρχει μια οδηγία που δεν ορίζεται από σένα, αλλά από την κοινότητα. Η οποία δεν αφορά εσένα -ίσως- συγκεκριμένα, και που πρέπει να ακολουθήσεις.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Και σε αυτή τη περίπτωση, του μηνύματος “μένουμε σπίτι”, ακολουθείς την παραπάνω διαδικασία, πάντα ακολουθείς τη παραπάνω διαδικασία, γιατί όντως οι οδηγίες έρχονται εξίσου από ανθρώπους. Και έχουν δημιουργηθεί πολλές άλλες κρίσεις ανά τα χρόνια, όταν οι άνθρωποι ακολούθησαν πειθήνια οδηγίες/διαταγές.
Στη προκειμένη όμως, και δεδομένου ότι δεν μιλάμε για διαταγή, χωρίς να μας παραβιάζεται κάποια ελευθερία σε σοβαρό επίπεδο, η διαδικασία περιγράφεται από την παρακάτω γραμμή.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;
Ότι η τελική μας στάση, πράξη και άποψη, δεν μετράει και τόσο, γιατί τελικά, θα ακολουθήσουμε την τελική οδηγία, χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία η άποψή μας στην τροπή των πραγμάτων.
Σου θυμίζει κάτι γνώριμο αυτό; # μένουμε σπίτι
Λίγες μέρες πριν, δόθηκε και σε μας στην Ελλάδα μια οδηγία δεδομένης της εξάπλωσης του κορωνοϊού, ακούγοντας στο μικρό, σαφές και τσιτάτο, «Μένουμε σπίτι».
Υπογράφηκε από τους αντίστοιχους φορείς και υπήρξε σαφής. Να βγούμε από το σπίτι μας όσο το δυνατόν λιγότερο. Πρώτες κινήσεις ήταν να κλείσουν τα σχολεία, μετά οι ιδιωτικές σχολές, τα πανεπιστήμια, τα θέατρα, τα νυχτερινά κέντρα κ.ά. Και τελικά, φτάσαμε στο κοσμοϊστορικό γεγονός. Έκλεισαν στην Ελλάδα του 2020, οι καφετέριες και τα εστιατόρια.
Αυτό είναι ένα σενάριο που αν μας το περιέγραφαν λίγους μήνες πριν, μάλλον θα νομίζαμε πως πρόκειται για αστείο. Και πριν προχωρήσω την σκέψη μου, θέλω λίγο να σκεφτούμε αυτό. Αν έγινε κάτι τέτοιο, τόσο αντίθετο στην κουλτούρα και στην ρουτίνα του Έλληνα, μήπως είναι αληθινά πολύ σοβαρό;
Αλλά ούτε αυτή, αλλά και ούτε κάποια άλλη θεώρηση δεν ήταν αρκετή για να μας κάνει να μείνουμε σήμερα, Σάββατο 14 Μαρτίου 2020, μέσα στο σπίτι. Έχοντας μπροστά μας τη πρώτη μέρα «εγκλεισμού» με λιγότερο επίσημους όρους, και ένα μάλλον cute γραφιστικό.
Και τώρα τίθενται κάποια θέματα προς συζήτηση αρκετά σοβαρά, τα οποία κιόλας οδηγούν στη παρανόηση την σημερινή, αλλά και αυτή που πρόκειται να ακολουθήσει τις επόμενες ημέρες (και μακάρι να αποδειχθώ λάθος).
Πρώτο από όλα: Τι τελικά δεν καταλάβαμε;
Η οδηγία ήταν σαφής. Μένουμε σπίτι, αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος για να είμαστε έξω. Δεν υπήρξαν αστερίσκοι, δεν υπήρξαν εξαιρέσεις και περαιτέρω συζήτηση επί του θέματος. Αυτό το ηλιόλουστο Σαββατιάτικο πρωινό με το μισό κόσμο σε «άδεια», γιατί βρήκε τους Σαλονικείς στη παραλία, και τον κάθε ένα σε κάθε παραλία;
Πού παρανοήσαμε;
Εδώ δυστυχώς η απάντηση είναι απλή. Θυμάσαι τι ανέφερα πιο πάνω, την κριτική σκέψη, την κρίση και την άποψη. Όλα αυτά, δημιουργήματα του καθενός μας, σχεδόν αυθαίρετα, και με μεγάλο κίνδυνο να υπάρχουν πολύ μακριά από την αλήθεια. Τα βάλαμε πρώτα, και θεωρήσαμε πως αυτά πρέπει να ακολουθήσουμε, παρά να υπακούσουμε στην οδηγία.
Όλα άχρηστα στην παρούσα φάση.
Δεν ζητήθηκε κανενός η γνώμη, δεν αφήσαμε τον καθένα να θεωρήσει το σωστό και να πράξει ανάλογα. Κι αν το κάναμε σαν κοινωνία, είναι γιατί έχουμε δημοκρατία και θελήσαμε να την υποστηρίξουμε κι αυτή πριν ληφθούν πιο δραστικά μέτρα.
ΑΛΛΑ
Όταν τίθεται σε συζήτηση η δημόσια υγεία, όταν όλο το θέμα ξεπερνάει κατά πολύ την εξώπορτά σου, τότε η προσωπική σου άποψη δεν είναι κάτι το οποίο μπορείς ή θα έπρεπε να βασίζεσαι, ούτε και κανένας άλλος.
# Μένουμε Σπίτι : Τι δεν καταλαβαίνεις;
ΔΕΝ αφορά κανέναν την πιστεύεις ή τι όχι, ΔΕΝ έχει να κάνει με το τι θεωρείς ότι είναι εντάξει για να ακολουθήσεις, ΔΕΝ είναι θέμα αντίληψης, πίστης, ή ο,τι άλλο.
Είναι απλό, σαφές και εύκολο. Μείνε σπίτι!
Νομίζω πως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τη κατάσταση. Και γράφω αυτή τη στιγμή ψύχραιμη, γιατί δεν κινδυνεύω, δεν έχω άτομα κοντά μου που να κινδυνεύουν και γενικά, η μόνη ανάμειξη μου στο θέμα είναι οικονομική. Η κατάσταση όμως, είναι πολύ σοβαρή.
Το θέμα υγείας δεν θα μπω στη διαδικασία να στο αναλύσω, δεν είμαι και ειδικός. Αλλά έχοντας δει στην κατάταξη των χωρών με κρούσματα Κορωνοιού την Ιταλία να έρχεται 2η μετά την Κίνα, την Ισπανία στις πρώτες 5 και την Τουρκία να μην ‘βγάζει κιχ΄, μήπως σαν Ελλάδα να έπρεπε να ανησυχήσουμε λίγο; Δεδομένου και του συστήματος υγείας μας, της οικονομίας μας κλπ κλπ.
Επίσης, την οικονομία στις επόμενες δυο εβδομάδες μπορεί να τη σκεφτεί κάποιος; Προφανώς υπάρχουν σενάρια, και προφανώς πρέπει να προβλέψουμε για το χειρότερο. Ζούμε μια παγκόσμια κρίση, και είμαστε σε μια χώρα που δεν μπορεί να το αντέξει. Γιατί δεν βοηθάμε μήπως γίνει λίγο λιγότερο το κακό;
Και δυστυχώς αυτό δεν είναι ένα ρητορικό ερώτημα που δεν σηκώνει απάντηση.
Το ‘γιατί’ σε όλη αυτή την ανυπακοή έχει ουσία και είναι εύκολη να περιγραφεί. Είναι αυτή η μόνιμη άγνοιά μας για το κοινό καλό και την επιρροή των πράξεων μας σε απόσταση λίγων μέτρων μακριά από εμάς. Δεν ξέρουμε να δρούμε σκεπτόμενοι για τους άλλους, δεν ξέρουμε να βλέπουμε μπροστά, ούτε να μας νοιάζει «η κατσίκα του γείτονα». Είναι η κουλτούρα μας ως Ελλάδα, και δεν αλλάζει. Και αν θελήσεις να το εξετάσεις λίγο πιο αντικειμενικά, θα δεις πως εφαρμόζεται σε κάθετι που περιγράφει την ζωή σου σαν μέρος αυτής της κοινότητας. Αν όχι, χαίρομαι πολύ που είσαι κι εσύ εδώ. Αλλά δυστυχώς πρέπει να μιλήσουμε για τον κανόνα.
Και ξέρεις ποιο είναι το πιο επικίνδυνο στην υπόθεση; Το ότι χρειαζόμαστε κατασταλτικά μέτρα που θα περιλαμβάνουν ένστολους για να κάνουμε αυτό που πρέπει.
Άξιοι της μοίρας μας κύριοι, σε όλα!
Συνοψίζοντας, # Μένουμε σπίτι σημαίνει πως σπάμε την αλυσίδα μετάδοσης. Μεταδίδουμε τον ιό σε λιγότερα άτομα, κι αυτά σε ακόμα λιγότερα κοκ. Οπότε, ακόμα κι αν όντως νοσήσουμε όλοι, να μπορεί το ανθρώπινο δυναμικό των νοσοκομείων να το υποστηρίξει ανάλογα. Απλά κι εύκολα. Ακολουθούμε την οδηγία, γιατί δεν χωράει κάπου εδώ η προσωπική μας άποψη.
Το twist!
Αλλά για να είμαι ειλικρινής ως προς την αποτύπωση των σκέψεών μου, κι αφού θέλω να υποστηρίζω πως τα λέω όλα, ας ειπωθούν κι αυτά. Αυτά, λοιπόν, τα σκεφτόμουν ενώ διάβαζα για τα νέα κρούσματα, κι ενώ περίμενα το άρθρο μου για να εγκριθεί. Διαβάζω, λοιπόν, τα τελευταία εικοσιτετράωρα για τα μέτρα που δεν έχουν λάβει οι βόρειες χώρες, και που σε αναλογία με την οργάνωση που επιδεικνύουν σε άλλες περιπτώσεις, κλάσεων ανώτερης από εμάς, τώρα φαίνονται να μην κάνουν τα δέοντα. Οπότε με βάζει σε σκέψεις. Μήπως τελικά οι νότιες χώρες ακολουθούμε λάθος πολιτική, μήπως ερμηνεύθηκαν τόσο λάθος τα στοιχεία, που τελικά θα έχουμε τις ίδιες απώλειες, μόνο που τώρα θα έχουμε και το οικονομικό πλήγμα μεγαλύτερο; Κι έπειτα, τι μπορεί να μας διαφύγει σχετικά με το Eurogroup και τα θέματα στον Έβρο. Δεν έχω απάντηση, αλλά θεωρώ σωστό να τα παραθέσω κι αυτά.
Κι ώσπου να έχουμε όντως απάντηση σε όλα αυτά… Μένουμε σπίτι!
Αν θέλεις να διαβάσεις κι άλλα άρθρα μου, μπορείς να τα βρεις όλα εδώ.
Αν θέλεις να δεις πώς περνάω εγώ τον “εγκλεισμό” και τους τρόπους που βρίσκω να το κάνω πιο fun, τότε βρες με στο Instagram (@mogli_inthecity).