Γωγώ ΝταλλήΤα νομίσματα έχουν δυο όψεις. Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε συνεχώς τη μια. Κορόνα. Μήπως τελικά δεν είναι μόνο θέμα τύχης αλλά επιλογής ποια όψη βλέπουμε;
Φέρε μου ένα νόμισμα. Φοβάσαι ε; Και εγώ.
Κορόνα ή γράμματα;
Κορόνα.
Μια ακόμη μέρα. Ημέρα της Μαρμότας. Ο μικρόκοσμος μας απέκτησε κυριολεκτικά υλική υπόσταση. Πήγα σούπερ μάρκετ για τα απαραίτητα. Περπάτησα λίγα μέτρα. Μάσκες, γάντια και μπόλικος φόβος φωλιασμένος στα μάτια. Αιωρούμενα σταγονίδια άγχους και πανικού. Αποστάσεις. Τηρούμε αποστάσεις από γνωστούς και αγνώστους. Δύο μέτρα για να είμαστε ασφαλείς. Για να μην μεταδώσουμε τον κορονοϊό. Για να μην γίνουμε φορείς και συνεπώς κοινωνοί στη διασπορά της παγκόσμιας πανδημίας.
Ο κορονοιός έχει παγώσει την ανθρωπότητα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μερικά αόρατα σωματίδια είναι αρκετά τελικά για να σου ανατρέψουν την ζωή,την καθημερινότητα,την οικονομία; Ένα φτέρνισμα είναι αρκετό.
Πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι σε μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Σε ένα κακοστημένο θρίλερ στα όρια επιστημονικής φαντασίας. Ποιος θα επιβιώσει; Ο πιο αδύναμος ή ο πιο δυνατός;
Τίτλοι. Κρούσμα, θάνατος, καραντίνα. Ανακύκλωση ειδήσεων και υπερπληροφόρηση που ανησυχεί παρά καθησυχάζει. Τρομολαγνεία και πανικός. Τίτλοι που στερεύουν τις ανάσες.
Σοκ! Διάσημοι θετικοί στον κορονοιό. Επιστήμονες επιβεβαιώνουν ότι ο κορονοϊός δεν κάνει διακρίσεις. Προσβάλλει αδιακρίτως ακόμη και τους λαμπερούς αστέρες με τάσεις υπερπροβολής και ματαιοδοξίας.
#Μένουμε σπίτι.
Γι’ αυτούς που έχουν. Ιδέες και λύσεις για την καραντίνα. Αυτοπεριορισμός. Σύγκρουση μεταξύ του αγαθού της δημόσιας υγείας, της οικονομικής ελευθερίας και των προσωπικών ελευθεριών. Σύγκρουση μεταξύ του εγώ και του εμείς. Του ατομικισμού και του πνεύματος συλλογικότητας.
Σύγκρουση ή μήπως ιεράρχηση προτεραιοτήτων; Το εγώ δεν ανήκει στο εμείς; Το όλον δεν προηγείται του μέρους;
Άραγε ανήκουμε σε μια κοινωνία; Όχι στα λόγια αλλά στις πράξεις. Ο κορονοϊός ήρθε να μας ξεμπροστιάσει ή να μας ενώσει;
Κλείσιμο. Λουκέτο. Αναβολή. Ακύρωση. Τέλος. Μαμά,πότε θα τελειώσει όλο αυτό;
Γράμματα.
Μια ακόμη μέρα. Ξύπνησα και βγήκα στον μπαλκόνι. Είδα τον ήλιο. Τον κοίταξα καλά και τον ευχαριστήθηκα. Ανέπνευσα βαθιά. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, ακόμη και αυτή η στιγμή με την αχτίδα φωτός να σε τυφλώνει πίσω από τις κουρτίνες.
Στο γειτονικό μπαλκόνι μια κυρία πότιζε τα κυκλάμινα της. Δεν την είχα ξαναδεί. Ωραία μέρα ε; Της χαμογέλασα και μου χαμογέλασε και εκείνη.
Έχει αρχίσει να μου λείπει αυτό. Η ανθρώπινη επαφή. Αλλά για να την ξαναβρούμε πρέπει να κάνουμε υπομονή και να βλέπουμε τα χαμόγελα μέσα από την οθόνη. Σωστά;
Οργάνωσα τη μέρα διαφορετικά από χθες για να μην βαριέμαι. Έβαλα ταμπέλα έξω από την πόρτα του δωματίου μου «Μην ενοχλείτε». Θράσος, το ξέρω. Αλλά χωρίς χιούμορ δεν βγαίνει ούτε η καραντίνα, ούτε η ζωή.
Βιβλία, playlist, ταινίες, σειρές. Η τέχνη είναι καταφύγιο τις εύκολες και τις δύσκολες μέρες. Ή αλλιώς το καλύτερο φάρμακο για τον εγκλεισμό. Ο καθένας έχει τα δικά του φάρμακα. Ξεχυθείτε στα ντουλάπια σας, κάτι θα βρείτε.
Έκανα γυμναστική για πρώτη φορά στη μωβ μοκέτα μου. Ξεπιάστηκα λίγο. Ανακάλυψα γωνίες που δεν είχα ξαναδεί στο σπίτι. Έβαλα σε μια σειρά τα πράγματα στο γραφείο μου για να μπει σε μια σειρά το μυαλό μου.
Η τηλεόραση κλειστή. Καραντίνα από τον τρόμο.Επιλεκτική ανάγνωση άρθρων για να μην βρίσκουν έδαφος το άγχος και τα fake news. Βόλτα μικρή το απόγευμα για τρέξιμο και οξυγόνο. Για να τρέξει μαζί με τον ιδρώτα το άγχος και η αρνητική ενέργεια.
Μίλησα με ανθρώπους που αγαπώ. Πήρα δύναμη.
Ο καλύτερος μου φίλος πια είναι η οθόνη. Το παράθυρο στον κόσμο μας. Ευτυχώς οι δυνατότητες τους παραμένουν άπειρες και ωφέλιμες αν τις αξιοποιήσουμε εποικοδομητικά.
Βλέπω τους ανθρώπους να τραγουδούν και να παίζουν μουσική στα μπαλκόνια της τραυματισμένης Ιταλίας. Βλέπω το Φρέντ και την Τζίντερ να χορεύουν το «cheek to cheek» στον τοίχο ενός σπιτιού στη Ρώμη.
Ένα αγοράκι να σβήνει 6 κεράκια στο μπαλκόνι του σπιτιού του και όλη η γειτονιά να το χειροκροτεί από το δικός της σπίτι. Βλέπω τα καραντίνα lives των γνωστών τραγουδιστών και χαίρομαι. Μήπως παίζουμε σε μιούζικαλ και όχι σε θρίλερ τελικά;
Βλέπω τα καθαρά νερά της Βενετίας. Τον πιο διαυγή ουρανό της Αθήνας. Το γκρίζο πέπλο του καυσαερίου πέφτει σιγά σιγά. Το περιβάλλον ξεκουράζεται από την ανθρώπινη παρέμβαση. Αναπνέει και μας δίνει ένα καλό μάθημα για τις αλόγιστες συχνά ενέργειες μας.
Βλέπω αλληλεγγύη και ανθρωπιά. Και θέλω να συνεχίσω να το βλέπω. Δεν είμαι μόνη. Δεν είμαστε μόνοι ακόμη και αν δεν είμαστε κοντά.
Μέλη μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται αλλά θα τα καταφέρει αν αντιδράσει ενωμένη στην αόρατη απειλή ενός ιού. Του «βασιλικού» ιού με την κορόνα. Κορονοϊός, κοροναϊός ή μήπως κορονογιός που λέει και ένας μικρός μου φίλος; Δεν έχει σημασία πώς τον λένε αλλά πώς πρέπει να τον εκθρονίσουμε από τις ζωές μας.
Η φαρέτρα αυτού του ιδιότυπου πολέμου απαιτεί απομόνωση, υπευθυνότητα, σύνεση και ψυχραιμία.Και μπόλικο αντισηπτικό, μην ξεχνιόμαστε.
Τα όπλα τα έχουμε εν δυνάμει όλοι, αρκεί να τα επιστρατεύσουμε στην πρώτη γραμμή και να μην ακολουθήσουμε ως μότο τη στρουθοκαμηλιστική φράση «Δεν θα συμβεί σε εμένα.
Γιατί θα συμβεί και τότε θα σπάσουν όλο και περισσότεροι κρίκοι της αλυσίδας. Γιατί ανήκουμε σε ένα όλον και πρέπει κάποια στιγμή να το αντιληφθούμε χωρίς ιούς και απειλές.
Η δοκιμασία κάποια στιγμή θα τελειώσει και πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότεροι στο τέρμα του αγώνα.Έτοιμοι να βγούμε από το Pause ή να πατήσουμε restart. Πιθανότατα δεν θα είμαστε ίδιοι αλλά θα είμαστε τουλάχιστον μαζί για να αντιμετωπίσουμε τη νέα πραγματικότητα.
Κορόνα ή γράμματα, λοιπόν;