Θάνος ΕζίρογλουΤο αφιερωμένο σε ένα επεισόδιο της σύγχρονης ιστορίας, I Am Not Your Negro.
Σκηνοθεσία: Ραούλ Πεκ
Σενάριο: Ραούλ Πεκ, Τζέιμς Άρθουρ Μπόλντουιν
Χρονιά: 2016
Πως ξεκίνησε το εγχείρημα;
Έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια από τότε που ο Τζέιμς Άρθουρ Μπόλντουιν (μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και ακτιβιστής) είχε δείξει την πρόθεσή του να γράψει ακόμα ένα μυθιστορηματικό έργο για τις φυλετικές διακρίσεις στην Αμερική.
Αυτό το εγχείρημά του ωστόσο δεν ευοδώθηκε, με τον ίδιο να “γεννάει” μονάχα 30 σελίδες από το πολυαναμενόμενο λογοτεχνικό εγχείρημά του.
Τα πάντα γύρω από το ανολοκλήρωτο έργο φαίνεται πως θα κινούνταν γύρω από τη σφαίρα της ζωής, δράσης και δολοφονίας τριών σημαντικών ανδρών της εποχής του.
Ήθελε να μιλήσει για άλλη μια φορά, φωνάζοντας ακόμη πιο δυνατά τώρα, την καταπίεση των Αφροαμερικανών με απτά παραδείγματα.
Σε αυτό θα τον βοηθούσαν και οι “τρεις σωματοφύλακες” που ανέλαβαν δράση ενάντια στο φαινόμενο αυτό. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Μέντγκαρ Ίβερς και Μάλκολμ Χ ήταν τα μέσα για να μιλήσει για τη φυλετική βία που δέσποσε τις προηγούμενες δεκαετίες στην Αμερική.
Αυτό το ανολοκλήρωτο μυθιστόρημα αποτέλεσε το έναυσμα για τη δημιουργία, από μέρους του Ραούλ Πεκ, ενός ντοκιμαντέρ με τίτλο ”I Am Not Your Negro”.
Η δική μου εμπειρία
Το συγκεκριμένο κατέληξα να το παρακολουθήσω σκοντάφτοντας συνέχεια επάνω του (στα social media), ώσπου πήρα την απόφαση να κάνουμε παρέα ο ένας στον άλλον, έχοντας δει τη συγγενική με αυτό ταινία Selma.
Τα τεκμήρια του Πεκ δεν αποτελούν μοναχά οι ανολοκλήρωτες σελίδες του Μπόλντουιν, αλλά και στιγμιότυπα από reality shows, ειδήσεις της εποχής ακόμα κι εικόνες που σε συνταράσσουν.
Μια συγκεκριμένη που χαράχτηκε στη συνείδησή μου είναι πως διαχώριζαν θέσεις μαύρων και λευκών ακόμα και στα λεωφορεία.
Ωστόσο, σκέφτηκα πως δεν είναι κάτι που δεν πρέπει να με ξενίζει, διότι ζούμε σε μια χώρα που γονείς αντιδρούν στη συνύπαρξη των δικών τους παιδιών με προσφυγόπουλα.
Η τελευταία γεύση από το ντοκιμαντέρ
Ο Πεκ με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Μπόλντουιν παρουσιάζει μια από τις πρώτες φέτες επανάστασης του στοιχείου του διαφορετικότητας.
Αυτός ο τόσο αιρετικός και “αμυντικός” τίτλος κουμπώνει εξαίσια σε όλο το πλέγμα των ιδεών που θίγονται.
Τελειώνοντας -και συστήνοντας το ανεπιφύλακτα- η σημαντικότερη διάκρισή του, πέρα από φεστιβάλ ντοκιμαντέρ κλπ αποτελεί το βραβείο του 2017 από το International Film Festival and Forum on Human Rights.