Μαριάνθη ΔόβρηΠεριπλανηθήκαμε σε μερικά ακόμη project που συμβαίνουν στο κοσμοπολίτικο νησί των Σπετσών!
Κείμενα: Μαριάνθη Δόβρη
Φωτογραφίες: Πολέμαρχος
Emerging Ruins
Τα καρνάγια αποτελούν μεγάλο κομμάτι της Σπετσιώτικης παράδοσης και για αυτό το λόγο επιλέχθηκαν ως τόπος διεξαγωγής 2 project. To πρώτο project που επιλέξαμε για εξερεύνηση είναι το “Emerging ruins”, όπου είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε και με τον μέντορα του συγκεκριμένου project και καραβομαραγκό, τον κύριο Νεκτάριο Κλείσα.
Tι αντικρίσαμε όταν φτάσαμε στο συγκεκριμένο project όμως; Αυτό που είδαμε ήταν μία καταχαρούμενη ομάδα, να ασχολείται με το ξύλο στον παραδοσιακό χώρο εργασίας των καραβομαραγκών -τα καρνάγια- ακούγοντας μουσική και λέγοντας αστεία. Μιλώντας με τoν ένα από τους δύο tutors του προγράμματος -τον Adrian Alfonso- μάθαμε ότι οι συμμετέχοντες έχουν χωριστεί σε 2 ομάδες, η μία εκ των οποίων κόβει, συναρμολογεί και λουστράρει τα κομμάτια του ξύλου, ενώ η άλλη τα τοποθετεί στο σημείο της τελικής εγκατάστασης τους στο μώλο. Εκεί θα τοποθετηθεί ένα εξαιρετικό, ξύλινο δημιούργημα συμβολικής αξίας για τα καρνάγια.
Οι συμμετέχοντες μάλιστα ξετρελάθηκαν με το τοπίο, καθώς τα καρνάγια βρίσκονται δίπλα από την θάλασσα και το μόνο πρόβλημα είναι ο ήλιος. Επειδή όμως για κάθε πρόβλημα υπάρχει πάντα μία λύση, αυτό το πρόβλημα λύνεται πανεύκολα με μία βουτιά στη θάλασσα που τυχαίνει να βρίσκεται και δίπλα τους!
Sea level rise pavilion
Το project που δουλεύει “στα σύνορα” με το Emerging Ruins είναι το Sea level rise pavilion. Το πρώτο πράγμα που είδαμε φτάνοντας εκεί ήταν κάποιους συμμετέχοντες να καίνε με ένα φλόγιστρο κάποια μακρόστενα κομμάτια από ξύλο και η έκφρασή μας θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα γιγάντιο ερωτηματικό. Τι συνέβαινε λοιπόν εκεί πέρα; Απ’ ό,τι φαινόταν οι συμμετέχοντες έκοβαν και έκαιγαν με ένα φλόγιστρο το ξύλο προκειμένου να αποκτήσει μία συγκεκριμένη και επιθυμητή υφή και χρώμα.
Σκοπός του project είναι να δημιουργηθεί ένα ξύλινο κιόσκι με σκοπό την παρακίνηση του ευρύτερου κοινού να δράσει για την κλιματική αλλαγή που υπολογίζεται ότι μέχρι το 2100 θα πλήξει μεγάλο μέρος της ελληνικής ακτογραμμής προκαλώντας πλημμύρες. Αυτή η πρωτότυπη ιδέα ήρθε κατ’ ευθείαν από τον Kieran Donnellan, τον tutor του προγράμματος, ο οποίος έχει δημιουργήσει μία απίστευτη ομάδα.
Η συνεργασία και το ομαδικό πνεύμα είναι κυρίαρχα συστατικά αυτής της ομάδας, αφού ο “αρχηγός” συχνά πρέπει να σχεδιάζει και να ασχολείται με κάποια πράγματα στον υπολογιστή του χωρίζοντας τα άτομα σε υποομάδες που δουλεύουν άψογα σε “βάρδιες”. Όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν και από την ελληνίδα συμμετέχουσα Γιάννα Γκιώνη, η οποία είπε χαρακτηριστικά ότι αυτό που της έκανε τρομερή εντύπωση όσον αφορά τα υπόλοιπα παιδιά του project είναι η πρακτικότητα τους, καθώς βρίσκουν άμεσα πρακτικές λύσεις σε κάθε πρόβλημα που μπορεί να προκύψει.
Breakwater
Ένα από τα πιο ωφέλιμα για το νησί των Σπετσών project είναι το Breakwater. Οι tutors Joanna Wirkus και Natalia Lipczuk μας εξήγησαν ότι πρόκειται για μία ξύλινη εγκατάσταση που θα τοποθετηθεί στην παραλία μπροστά από την Αναργύρειο και Κοργιαλένειο Σχολή, σε ένα σημείο που μέχρι στιγμής είναι μερικώς ανεκμετάλλευτο.
Η έμπνευση προήλθε από το γεγονός ότι αν και το σημείο είναι όμορφο, ο κόσμος συνήθως περπατάει παραπάνω προκειμένου να κάτσει σε ένα σημείο πιο μακριά όπου υπάρχει ένα πεζούλι. Επομένως, η επιλογή σημείου προήλθε από το γεγονός ότι οι δυνατότητες του συγκεκριμένου μέρους δε χρησιμοποιούνται στο έπακρον.
Οι tutors μάλιστα φαίνεται ότι έδωσαν αρκετή ελευθερία στους συμμετέχοντες ως προς το design και έτσι μέσω brainstorming έγιναν κάποιες προτεινόμενες από τους participants αλλαγές. Φυσικά προκειμένου να υλοποιηθεί η συγκεκριμένη κατασκευή συγκεντρώθηκε μία μεγάλη σχετικά ομάδα αποτελούμενη από 19 άτομα, η οποία έχει δέσει πολύ καλά και περνάει ευχάριστα το χρόνο της μαζί και εκτός project πηγαίνοντας θάλασσα, κάνοντας lunch breaks και άλλες δραστηριότητες.
Και αν αναρωτιέστε πώς μπορεί να το βλέπει ένας φοιτητής που συμμετέχει στο Breakwater, ο Γιώργος Αθανασιάδης μας μίλησε για την εμπειρία του τονίζοντας πως είναι ένα πολύ πρακτικό project και αρκετά βοηθητικό για ένα νέο αρχιτέκτονα.
Spetses final_final V2
Το Spetses final_final V2 είναι ένα project αισθητικής απόλαυσης -όπως θα το αποκαλούσα-, αφού ασχολείται με μία ιδιαίτερη τεχνική- αυτήν της μεταξοτυπίας! Μπαίνοντας στην αίθουσα της Αναργύρειου και Κοργιαλένειου Σχολής που φιλοξενεί το project υπήρχε μία χαλαρή ατμόσφαιρα, όπου σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι συνοδεύεται από γέλια, πολλή μουσική και πολλά inside jokes, τα οποία έκαναν και εμάς να γίνουμε ένα με το κλίμα της ομάδας.
Εκτός από τους tutors – Marwan Zgheib και Jelena Jelačić – και την υπέροχη ομάδα πετύχαμε και τον κύριο Κώστα Ζησιμόπουλο από την PIY Seminars. Ο κ. Ζησιμόπουλος έχει σπουδάσει γραφιστική και έκανε μεταπτυχιακό πάνω στην οπτική επικοινωνία. Με την μεταξοτυπία ασχολείται τα τελευταία 5 χρόνια, αλλά είναι επαγγελματίας γραφίστας 25 χρόνια. Όταν τον ρωτήσαμε τι τον τράβηξε στο κομμάτι της μεταξοτυπίας μας είπε ότι ασχολήθηκε λόγω της αγάπης του για τη ροκ μουσική που συνδέεται με αυτή την τέχνη, η οποία αναβίωσε έντονα κατά τη διάρκεια των 90s που ήταν φοιτητής.
Tι κάνει όμως εδώ πέρα η PIY Seminars και ο “απεσταλμένος” της κ. Κώστας; Μα φυσικά βοηθάει τα παιδιά να μάθουν την τέχνη της μεταξοτυπίας. Και τι θα δημιουργηθεί μόλις τη μάθουν; Η αλήθεια είναι πως θα δημιουργηθεί κάτι πολύ όμορφο. Θα δημιουργήσουν 9 μικρές μικρές σημαίες με σχέδια δημιουργημένα από τους συμμετέχοντες. Η θεματική τους είναι εμπνευσμένη από πράγματα που είδαν κατά τη διάρκεια των περιηγήσεων τους στο νησί και τους θυμίζει πολύ… Σπέτσες! Κάτι τέτοιο για παράδειγμα είναι οι γάτες, επειδή παρατήρησαν ότι υπάρχουν πολλές σε κάθε σημείο του νησιού.
Εκτός από αυτές τις σημαιούλες (που ενδέχεται να είναι και περισσότερες αν οι συμμετέχοντες είναι fast learners), θα δημιουργηθεί και μία μεγαλύτερη σημαία βασισμένη στην ίδια λογική.
Πριν την άφιξη του κ. Κώστα οι participants ξεκίνησαν με μία εισαγωγική συζήτηση με τον κ. Γιάννη Καρλόπουλο -graphic designer και μέντορα του project Letters of Spetses– και έπειτα εξερεύνησαν το νησί με σκοπό την ανακάλυψη κρυμμένων πτυχών που θα τους ενέπνεαν. Επίσης, δημιούργησαν κάποια frames για να τοποθετήσουν αργότερα παρέα με τον κ. Κώστα τα χρώματα και το ύφασμα και να τα “πατήσουν” προκειμένου να περαστεί το σχέδιο στο ύφασμα.
Σύμφωνα με τον κ. Κώστα το ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο project είναι πως οι συμμετέχοντες δημιούργησαν τα πάντα από την αρχή –πρόκειται δηλαδή για ένα καθαρά diy project– χωρίς να βρίσκονται σε ένα studio.
Κλείνοντας θα θέλαμε να πούμε ότι εκτός από την απίστευτη ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ της ομάδας, υπήρχε εξαιρετική χημεία μεταξύ της ομάδας και του κ. Κώστα, ο οποίος ήταν αρκετά σαφής, καθοδηγητικός και παράλληλα χαλαρός κάνοντας πολλά αστεία με τα παιδιά ενισχύοντας καθ’ αυτό τον τρόπο την ήδη υπάρχουσα φιλική διάθεση.