Μαίρη ΜαθιουδάκηΓια ακόμα μία φορά λοιπόν σας καλωσορίζω στον δικό μου κόσμο, έναν κόσμο που προσπαθώ να χτίσω γνωρίζοντας κάποιους από εκείνους που μετουσιώνουν το συναίσθημα, την αίσθηση και τη στιγμή σε ήχους, μελωδίες, βιβλία, ζωγραφιές, φωτογραφίες και σε οτιδήποτε άλλο τους υπαγορεύει η φαντασία τους και η επιθυμία τους για δημιουργία και εξέλιξη.
Έτσι, αυτό τον μήνα, καθώς έψαχνα να ακούσω κάποιον νέο μουσικό, με βρήκα να περιπλανιέμαι ανάμεσα στα οπτικο-ακουστικά μονοπάτια του Morasta.
Απρόσκλητη επομένως -για ακόμα μία φορά- αποφάσισα να γίνω και εγώ μέρος των μουσικών του διαδρομών για αρκετές μέρες. Κάθε κομμάτι του με οδηγούσε στην ίδια σκέψη, ότι δυστυχώς άργησα να τον ανακαλύψω…
Η ματιά του φρέσκια, ηχητικά αιχμηρή, ικανή να σε παρασύρει εκεί που τρέχει το μυαλό και η καρδιά. Κάτι σαν ένα roller – coaster συναισθημάτων, στην ταχύτητα και το απρόσμενο όμως του οποίου δε φοβάσαι να χαθείς. Αντίθετα, κάθε τέλος της “κούρσας” σε κάνει να θέλεις να το δοκιμάσεις ξανά και ξανά.
Στον κόσμο του ακόμα o ήχος συνομιλεί με την εικόνα δημιουργώντας αρμονικά σύνολα. Πως θα ήταν επομένως δυνατόν να αντισταθώ στον πειρασμό να εισβάλλω στο σύμπαν του Morasta;
Ευτυχώς εκείνος δεν αρνήθηκε στην επιμονή μου να σας τον συστήσω.
Όσα μοιραστήκαμε ακολουθούν παρακάτω. Εσύ, θα μας ακολουθήσεις ;
Για αρχή θα ήθελα να μας συστήσεις με όσες λέξεις ή προτάσεις επιθυμείς το δικό σου σύμπαν ή αλλιώς όλα εκείνα που θα ήθελες να γνωρίζουμε για τον Morasta.
Όχι ένα σύμπαν. Άπειρα και παράλληλα. Και κάθε φορά που νιώθεις την ανάγκη, πηδάς από το ένα στο άλλο, με εκείνα τα πιστόλια από το Rick and Morty. Και λέω παράλληλα, γιατί μπορείς να είσαι στο ίδιο μέρος αλλά σε άλλο σύμπαν. Μπορείς πχ. να είσαι τέτοια εποχή σε ένα μπαλκόνι, να πίνεις την μπύρα σου, να σε χτυπάει ο ήλιος, να κλείνεις τα μάτια και να νιώθεις πως είσαι στις Μπαχάμες. Στο ίδιο μπαλκόνι, υπό τις ίδιες συνθήκες, μπορεί να σε τσαντίζει η φασαρία από τον κάτω δρόμο και να σε εκνευρίζει ο ήλιος στα μάτια.
Εφόσον τώρα ξέρω, επομένως, κάτι ακόμα για εσένα, θα ήθελα να σου ζητήσω να μου δώσεις τη δική σου απάντηση στο μόνιμο μου ερώτημα περί τέχνης: Τι είναι για εσένα η τέχνη και κατ’ επέκταση γιατί κάνεις μουσική;
Τέχνη για μένα, είναι το μέσο αυτό που σε βοηθάει να περιπλανιέσαι ανάμεσα στα σύμπαντα που προανέφερα. Σε άπειρες συζητήσεις για το τι είναι τέχνη, ταύτιζα την έννοια της τέχνης με την έννοια της δημιουργίας, και τον τεχνίτη με τον δημιουργό. Μετά, όμως, άρχισα να παρατηρώ ότι η τέχνη εμπεριέχει και το στοιχείο της αλληλεπίδρασης.
Όταν πας, ας πούμε, σε μια έκθεση φωτογραφίας, μέσω της ατμόσφαιρας και των ερεθισμάτων που δέχεσαι, γίνεσαι κι εσύ μέρος της δημιουργίας. Ουσιαστικά, παίρνεις την πρώτη ύλη, που είναι η δημιουργία και την μετατρέπεις σε ένα ερέθισμα και ένα συναίσθημα, με το δικό σου μοναδικό τρόπο.
Τη στιγμή που βλέπεις τις αισθήσεις του κόσμου να συντονίζονται με το έργο σου δε θα την άλλαζα με τίποτα. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που ασχολούμαι.
Οι μουσικές σου δημιουργίες έχουν μια τάση να με παρασέρνουν, όχι μόνο λόγω του ήχου, αλλά και εξαιτίας του τρόπου που συνδέεις τις νότες με την εικόνα. Είναι σαν να εντοπίζω ηχόχρωμα, χωρίς ωστόσο να υπάρχει φωνή. Μήπως λοιπόν θα μπορούσες να μου αποκαλύψεις το μονοπάτι που σε οδηγεί στη σύνθεση κάποιου κομματιού;
Δεν έχω κάποιο μοτίβο, ό,τι μου βγει στην πορεία συνήθως. Σε κάποια κομμάτια επιλέγω να μη βάλω φωνή, για να κρατήσω το ατμοσφαιρικό της φάσης. Υπάρχουν φορές που έχω αφιερώσει περισσότερο χρόνο στο οπτικό μέρος απ’ ότι στο ακουστικό. Από εκεί και πέρα, το αν βγαίνει “ταξιδιάρικο” ή όχι ένα πρότζεκτ, δε μπορώ να το κρίνω εγώ.
Προσωπικά πιστεύω ότι η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της είναι ό,τι πιο χρήσιμο έχουμε ενάντια στα πολλαπλά πρόσωπα της… φθοράς. Ποιο είναι το δικό σου «όπλο» ενάντια «σε ό,τι σε καίει και ό, τι σου τρώει την ψυχή»;
Όταν λες φθορά, με μια πρώτη σκέψη μου περνάει από το μυαλό το μίσος και η μιζέρια. Οι τέχνες είναι ένα μέσο έκφρασης. Αν ο σκηνοθέτης μιας ταινίας θέλει να προωθήσει την ξενοφοβία ή ένας κωμικός το μισογυνισμό , θα το κάνουν πιθανώς με μεγάλη επιτυχία.
Έχουμε περιστατικά όπου έντονα οπτικοακουστικά ερεθίσματα ανάγκασαν κόσμο να αναθεωρήσει τις απόψεις του προς το καλύτερο.
Σίγουρα έχει ένα ρόλο να παίξει το πως θα τη χρησιμοποιήσεις, αλλά δε νομίζω ότι αρκεί αυτό.
Λίγο πριν κλείσουμε τι θα έλεγες να μου πεις κάτι από τα δικά σου αγαπημένα (π.χ. μουσικοί, κομμάτια, δίσκοι, κοκ). Υπάρχει κάποιο κομμάτι δικό σου που ξεχωρίζεις; Αν ναι, γιατί;
Ζήσαμε πολύ όμορφα χρόνια με τα “αδέρφια” μου σε μια μπάντα που κάναμε κόβερ ελληνικό ροκ (Τρύπες, Σπαθιά, Διάφανα Κρίνα, χάσμα κτλ.) . Όπως καταλαβαίνεις, αυτές οι αναμνήσεις έχουν ποτίσει και νομίζω ότι το στοιχείο υπάρχει.
Από εκεί και πέρα, φαντάζομαι έχω επηρεαστεί από μια γκάμα ακουσμάτων που ξεκινάει από τρύπιο trance και τελειώνει στα γλέντια των Γκιντίκι. Δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι. Τη μια μέρα θα έχω σκαλώσει με LORN και την άλλη με Παντελή Θαλασσινό.
Τέλος, μια και μου αρέσουν οι αισιόδοξοι επίλογοι, θα σου ζητήσω, αν βέβαια και εσύ το θέλεις, να μου πεις κάτι από τη συνέχεια του ονείρου του Morasta.
Έχω στο νου μου κάποιες ιδέες για προσωπικές δουλειές, ενώ από την άλλη έχουν γίνει και κάποιες συζητήσεις για να αναλάβω τη μουσική επένδυση σε κάποιες ταινίες μικρού μήκους. Γενικά υπάρχουν πραγματάκια, θα δούμε στην πορεία πως θα εξελιχθούν.
Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως τον Οδυσσέα Χλωρίδη για τις φωτογραφίες του, οι οποίες έδωσαν πνοή σε μια ιδιόρρυθμη συζήτηση.