Ελένη ΜαρόκουI have been her kind. Έχω υπάρξει κι εγώ ον του είδους της.
Είδαμε την παράσταση “Her kind- Η ζωή της μάγισσας” και σας μεταφέρουμε όλα όσα την κάνουν ξεχωριστή.
Ένα ον που ασφυκτιά και συνθλίβεται κάτω απ’ τη ζωή μιας «μάγισσας», τη ζωή μιας μητέρας, τη ζωή μιας τρελής. Κι αν αυτό το είδος μπορεί να σηκώσει την αναφορά μιας λέξης, θα λέγαμε ότι ονομάζεται γυναίκα, και στο εξής θα το αποκαλούμε έτσι.
Η πορεία αυτή του γυναικείου διαγράφεται στην παράσταση μέσα απ’ τη συρραφή ποιημάτων της Anne Sexton. Η Sexton περιγράφει την αβυσσαλέα φύση της γυναίκας, την πορεία μιας ζωής με συμπυκνωτή τον πόνο, που γύρω του μπορούν να αρθρωθούν πολλές λέξεις και πολλές πράξεις χωρίς ποτέ αυτό να είναι απόλυτα αρκετό ή απόλυτα λυτρωτικό.
Η Sexton το εκφράζει με ακρίβεια, μιλά για το καταραμένο αυτό υπόλειμμα, εκείνο που δεν μπορεί να εκφραστεί, να κατανοηθεί, να παραχθεί και παρόλα αυτά συνοδεύεται εντέλει από την εσωτερική επιβολή μιας έκφρασης. Η πιο ειλικρινής απόδειξη αυτού, η ζωή της: η ιστορία το έχει, η Anne να υποφέρει από κατάθλιψη και το τέλος να έρχεται μέσω της αυτοκτονίας.
Στον στίχο ακούγεται: « Εξαναγκασμένη απ’ όλες τις λέξεις που έχω στα χέρια μου και από τη θάλασσα που λυσσομανά μες στο λαιμό μου…»
Εφτά κορίτσια παίρνουν τους στίχους της Anne και τους επιστρέφουν στους θεατές. Εφτά κορίτσια ντυμένες μάγισσες με σκούρα χείλη και ανάκατα μαλλιά. Εφτά γυναίκες μιλούν για εκείνες.
Στήνουν χορό πάνω στη σκηνή, παρασύρονται απ’ τη μουσική και εξομολογούνται. Εξομολογούνται το γυναικείο με όλα τα μέσα που διαθέτουν: το σώμα τους και τη φωνή τους.
Σ’ ένα απ’ τα ποιήματα που αναφέρθηκαν στην παράσταση η Anne λέει: «Το σώμα είναι ένα αναθεματισμένα σκληρό πράγμα για να σκοτώσεις» (The body is a damn hard thing to kill). Όλες οι ηθοποιοί πιστοποιούν τον τελευταίο χορογραφικά: στροβιλίζονται πάνω στη σκηνή, πέφτουν και ξανασηκώνονται, συσπώνται, τσαλακώνονται, παρασύρονται σε ομαδικό χορό ή σαλεύουν μοναχικά.
Στην παράσταση αυτή τα σώματα διαρκώς κινούνται, διαρκώς ξεφεύγουν περίτεχνα απ’ τον «θάνατο».
Όλες μαζί οι ηθοποιοί και καθεμία υποκειμενικά προφέρουν στίχους συνειρμικούς, που αφορούν στον «πηχτό» και βαρύ χρόνο, στη γυναικεία μανία, στη μητρότητα, στην οδύνη, στο όνειρο, στη μνήμη, στην απόλαυση.
Όλες συμβάλλουν σ’ ένα συνεχές λόγων, έτσι που κανείς νομίζει ότι πρόκειται για μία γυναικά, αλλά στην πραγματικότητα η κάθε μία προσωποποιεί τα λόγια και τα στιγματίζει υποκειμενικά. Η ερμηνεία είναι δραματική και εσωτερική.
Απέναντι στους θεατές και οι εφτά ηθοποιοί στέκονται με το όνομά τους. Είναι: η Βρέντα Δήμητρα, η Καυκούλα Κατερίνα, η Μποτοπούλου Μένια, η Μωραΐτου Μαρουσώ, η Ντόβα Έλλη, η Πετροπούλου Έφη και η Σκριάπα Άννα.
Το χορογραφικά σκηνοθετικό κομμάτι αποδόθηκε τόσο περίτεχνα μέσω της προσωπικής επιμέλειας του Αργυρίου-Ευαγγελούδη Κωνσταντίνου.
Η παράσταση «Her kind- Η ζωή της μάγισσας», που παίχτηκε στον τεχνοχώρο Φάμπρικα στο Γκάζι, έφερε σε επαφή τους θεατές με τον ποιητικό κόσμο της Sexton. Και ίσως, πολύ περισσότερο αυτή η θεατρική απόδοση έφερε τους θεατές αντιμέτωπους μ’ αυτόν τον ποιητικό κόσμο, εντέλει.
I have gone out, a possessed witch,
haunting the black air, braver at night;
dreaming evil, I have done my hitch
over the plain houses, light by light:
lonely thing, twelve-fingered, out of mind.
A woman like that is not a woman, quite.
I have been her kind.