Χρήστος ΦερούσηςΣάββατο 20 Οκτωβρίου 2018. 01:05 πμ. Κολωνός, Αθήνα.
Επιστρέφοντας από το Piraeus Academy, τα πόδια μου πονάνε, η φωνή μου έχει κλείσει και πρακτικά, κοιμάμαι όρθιος. Η progressive αυτή βραδιά που είχαν ετοιμάσει οι Mother of Millions, Need και φυσικά, οι Pain of Salvation, θα τριγυρνάει για καιρό στο μυαλό μου. Σίγουρα, το καλύτερο live που έχω δει εδώ και χρόνια.
Η ουρά έξω από το Piraeus Academy, είχε αρχίσει να σχηματίζεται από νωρίς. Ήδη, στις 18:30, μια ώρα πριν ανοίξουν οι πόρτες, μετρούσε περί τα 100 άτομα. Σε μερικές ώρες δεν θα έπεφτε καρφίτσα στο venue.
Στις 19:10, αρκετά πιο νωρίς απ’ ό,τι έλεγε το πρόγραμμα, ο κόσμος άρχισε να κινείται. Οι πόρτες είχαν ανοίξει πιο νωρίς και προς έκπληξή μου οι Mother of Millions ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως, δίνοντας σήμα για να ξεκινήσει αυτό που μας περίμενε για τις επόμενες 5 ώρες.
Mother of Millions
Ανοίγοντας με ένα instrumental-post rock jam, οι Mother of Millions έκαναν την παρουσία τους αισθητή και τα κεφάλια αυτών στο πίσω μέρος να γυρίσουν. Από την αρχή φάνηκε με τι είχαμε να κάνουμε. Μια πολύ προσεγμένη και καλά στημένη μπάντα, η οποία ήξερε τι ήθελε να κάνει και πως να το κάνει.
Το 5μελές σχήμα των Γιώργου Προκοπίου (φωνητικά), Κώστα Κωνσταντινίδη (κιθάρες), Πάνου Πρίφτη (μπάσο), Μάκη Τσαμκοσόγλου (πλήκτρα) και Γιώργου Μπουκαούρη (drums) κατάφεραν αμέσως να σε βάλουν στην ατμόσφαιρα.
Κυρίως ο Γιώργος, με τα άριστα φωνητικά του, τραβούσε τα βλέμματα. Από απαλά instrumental μέρη, σε βαριά riff γεμάτα δίκασα, η φωνή του κούμπωνε απόλυτα. Το πρόσωπό του έλεγε την ιστορία, ακόμα κι αν δεν ήξερα τι έλεγαν οι στίχοι, πιστεύω πως ένιωθα όπως έπρεπε να νιώσω.
Όλοι ήταν υπέροχοι, αν και, πρέπει να ομολογήσω, την παράσταση την έκλεψε ο Μπακαούρης. Αυτό που γύρισα και είπα στην παρέα μου αυτολεξεί ήταν: “Ο drummer παίζει σε άλλη μπάντα.”
Και το εννοούσα με τον καλύτερο τρόπο. Είναι βαρετό το 4/4. Είναι βαρετό και να ακούς, και κυρίως, να παίζεις τον ίδιο ρυθμό.
Και κρίνοντας απ’ αυτό που είδα και άκουσα, ο Γιώργος δεν βαρέθηκε καθόλου. Έπαιζε με συναίσθημα, έπαιζε με μανία και γέμιζε τα μέρη με fills που θα ζήλευε κάθε Portnoy και κάθε Gavin.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να χάσεις την παρθενιά σου σε μια μπάντα
Aπό το να τους ακούσεις live. Το ίδιο που έπαθα με τους Mastodon το ’09, έπαθα και με τους Mother. Με κέρδισαν και κέρδισαν έναν νέο φαν. Great job guys!
Need
Στην συνέχεια, στην σκηνή του Academy ήρθαν οι Need.
Ήδη στον τρίτο τους δίσκο, δεν μπορεί κανείς να τους αποκαλέσει πρωτάρηδες. Για την ακρίβεια, ένας ψηλός τύπος πίσω μου, δεν σταματούσε να φωνάζει “Έλα μωρή μπαντάρα!” και να τραγουδάει έξω φωνή όλους τους στίχους των κομματιών. Νομίζω έφυγε κιόλας όταν τελείωσαν.
Οι επιρροές των Jon V. (φωνητικά), Ravaya (κιθάρες), Anthony (πλήκτρα), Victor (πλήκτρα) και Stelios (drums) δεν κρύβονται, αλλά και δεν μονοπωλούν. Ακούς Dream Theater, ακούς Queensryche ίσως και λίγο Nevermore. Αλλά κυρίως ακούς Need.
Για κάτι περισσότερο από μια ώρα, οι Έλληνες prog-άδες απέδειξαν ότι η προοδευτική μουσική στη χώρα μας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα μεγάλα ονόματα του εξωτερικού. Τα κομμάτια ήταν περίπλοκα, με πολλές αλλαγές σε ρυθμό, μέτρα και μέρη, χωρίς όμως να σε κάνουν να βαριέσαι.
Συνήθως, οι μπάντες που εμφανίζονται πριν από την headliner μπάντα, υποφέρουν από αυτό.
Συνήθως, ειδικά αν η πλειοψηφία δεν γνωρίζει το υλικό, βλέπεις τον κόσμο να περιμένει με σταυρωμένα χέρια το “μεγάλο όνομα”.
Το θέμα είναι πως, οι Need, ΕΙΝΑΙ μεγάλο όνομα!
Υπήρξαν κάποια τεχνικά προβλήματα, με τα πλήκτρα του Anthony να μην ακούγονται και κόσμο να τρέχει να διορθώσει το θέμα. Για το μισό της εμφάνισής τους, δεν είχαμε τη χαρά να ακούμε την, όπως φάνηκε αργότερα, όταν αποκαταστάθηκε το πρόβλημα, άριστη τεχνική του.
Όλα αυτά, μέχρι να κλείσουν με το A Song for Freedom.
Γύρω στα 15 λεπτά καθαρής progressive καύλας! Τι κομματάρα. Με ντροπή δηλώνω πως, πριν απ’ αυτό το Live δεν γνώριζα τους Need. Τα τελευταία, όμως, λεπτά του Hegaiamas, με όλο το κοινό, μαζί τους κι εγώ, να φωνάζουμε “A SOOONG FOOOR FREEEEDOOOM” με έπεισαν να αγοράσω ότι έχουν κάνει δισκογραφικά.
Pain of Salvation
Και φτάνουμε στο pièce de résistance της βραδιάς…
Η μεγάλη επιστροφή του Danny και των αγοριών του στην Αθήνα δεν απογοήτευσε. Ξυπόλυτος και φορώντας ένα ραντάκι Steven Wilson (!) η επιβλητική παρουσία του Σουηδού front man κερδίζει την προσοχή σου. Ναι, έχω ένα τεράστιο man-crush με τον Daniel. Deal with it.
2 ώρες δεν είναι αρκετές. Οι Pain φαίνονται να είναι στα καλύτερά τους. Προωθώντας το τελευταίο τους album, In the Passing Light of Day, πήραν στην πλάτη τους το κοινό και μαζί του πέταξαν πάνω απ’ όλες τις φάσεις της καριέρας τους.
Η σκηνή ήταν μαγική.
Κάτι που ίσως παρέλειψα να αναφέρω μέχρι τώρα, είναι πως ο φωτισμός του venue ήταν άριστος. Όποιος τα προγραμμάτισε αυτά τα φώτα, έκανε πολύ καλή δουλειά. Μερικοί καθρέπτες αντανακλούσαν ένα λευκό φως προς όλες τις κατευθύνσεις του Piraeus Academy και σε υπνώτιζαν, ενώ τα strobe light που ακολουθούσαν τον ρυθμό, σε τραβούσαν ακόμα πιο βαθιά.
Με το Disco Queen μας έκαναν να χορέψουμε… Με το In the Flesh μας ξάφνιασαν και όταν έκλεισαν με το In the Passing Light of Day, μας έκαναν να κλάψουμε. Ναι, ήταν ένα prog roller coaster.
Είμαι τόσο χαρούμενος που επέστρεψε στην μπάντα ο Johan!
Η παρουσία του στα live της μπάντας, είναι το υλικό το οποίο δένει όλα τα υπόλοιπα. Τόση ενέργεια, τόσο συναίσθημα στο πρόσωπό του. Κάποια στιγμή, ο Danny είχε κάποιο πρόβλημα με το καλώδιο της κιθάρας του, και έστρεψε το βλέμμα του προς τον Johan για καθησύχαση. Ακόμα κι ο ίδιος νιώθει πιο άνετα με τον για πολλά χρόνια συνοδοιπόρο του στο πλάι του.
Φεύγοντας, όλοι ήταν χαρούμενοι. Σίγουρα, βιώσαμε κάτι που θα το εξιστορούμε καιρό…
Θέλω να ευχαριστήσω τα παιδιά εδώ στο Frapress.gr και κυρίως, τον Θανάση Παπαδόπουλο, που τα κανόνισε όλα και μου έδωσε την ευκαιρία να τα μοιραστώ μαζί σας.