FrapressΚαλοκαίρι χωρίς απρόοπτα δεν γίνεται και το επιβεβαιώνουν και οι αρθρογράφοι του Frapress.gr!
Καλοκαίρι, η αγαπημένη εποχή του χρόνου για τους περισσότερους. Περίοδος ανεμελιάς, διακοπών και ηρεμίας που δημιουργεί αναμνήσεις ζωής. Τι γίνεται, όμως, όταν οι καλοκαιρινές διακοπές πηγαίνουν στραβά; Οι αρθρογράφοι του Frapress.gr μοιράζονται εκείνες τις στιγμές που τους «χάλασαν» κάποιες από τις πολύτιμες καλοκαιρινές στιγμές τους!
Ένας «ύμνος» στην κακοτυχία και την αναποδιά των διακοπών μέσα από τη δική μας χιουμοριστική ματιά!
Μαρία Πολυχρονιάδου
Πριν από περίπου 6 χρόνια είχα τελειώσει το σχολείο και πήγα πρώτη φορά διακοπές με τις φίλες μου. Γενικά μέχρι τότε πήγαινα διακοπές με τους γονείς μου όποτε και με πάστωναν με αντηλιακό. Όμως στις πρώτες μου διακοπές είχα βάλει ως στόχο να γίνω κ εγώ μια μαυρισμένη θεά (τρομάρα μου). Το λοιπόν, πήγαινα κάθε μα κάθε μέρα παραλία με τις φίλες μου (ήταν κ αυτές έτσι στον χρωματισμό εκρού του νεκρού σαν κ εμένα) κατά τις 2-3 το μεσημέρι που ο ήλιος καίει ανελέητα.
Καθόμασταν χωρίς καθόλου αντηλιακό μέχρι αργά το μεσημέρι. Αυτές άρχισαν να παίρνουν χρώμα, όμως, εγώ από τη δεύτερη μέρα κιόλας είχα γίνει μια … καμμένη θεά. Ξεφλουδιζόμουν παντού, δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί, προφανώς, τα καψίματα έτσουζαν as fuck και να μην τα πολυλογώ τις υπόλοιπες μέρες των διακοπών τις πέρασα γιαουρτωμένη κάτω από την ομπρέλα χωρίς να μπορώ να μπω στην θάλασσα γιατί το αλάτι ήταν δολοφονικό για τα … εγκαύματα μου. Εν τέλει, όταν τελείωσαν οι διακοπές το κάψιμο είχε φύγει αλλά μαζί και το οποιοδήποτε χρώμα μου κι ήμουν πάλι σαν Αγγλίδα τουρίστρια που προσγειώθηκε χθες στο νησί.
Δέσποινα Μπαράκη
Εγώ το έχω πάρει πλέον απόφαση ότι το καλοκαίρι δεν μου πάει και πολύ ούτε σαν εποχή, ούτε από πλευράς διακοπών, αφού μόνο απρόοπτα μου συμβαίνουν σ’ αυτές (σε αντίθεση με τις χειμερινές διακοπές που πάντα όλα πάνε καλά).
Δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω, αφού τα έχω ζήσει όλα… Έχω κλειδωθεί έξω από το δωμάτιο που έμενα (με τα κλειδιά πίσω από την πόρτα), έχουν ακυρωθεί οι διακοπές μου μόλις μία μέρα πριν φύγω, έπαθα σχεδόν αλλεργικό σοκ (επειδή με ακούμπησε κάποιο θαλάσσιο ον), το χειρότερο που μου έχει τύχει όμως συνέβη πριν από ακριβώς 3 χρόνια.
Το 2015, όπου ξέχασα όχι 1, όχι 2, αλλά 3 κουτιά αμμυγδαλωτά στο πλοίο, ενώ γυρνούσα από την Άνδρο. Δεν ήξερα τι να πρωτοκλάψω… Τον κόπο που έκανα για να πάω σ’ ένα συγκεκριμένο ζαχαροπλαστείο στην χώρα (που ήταν και μακριά από το μέρος που έμενα) ή τα λεφτά που πήγαν χαμένα γιατί γύρισα 5 λεπτά μετά στο σημείο που καθόμουν και αυτά φυσικά είχαν κάνει φτερά;
Ανδριάνα Αργυροπούλου
Το ταξίδι με τη φοιτητική μου παρέα ήταν αυτό που περίμενα εκείνο το καλοκαίρι του πρώτου έτους, μετά από μία εξαντλητική εξεταστική –μέχρι τέλος Ιούλη, δεν υπερβάλλω. Το πήγαινε ήταν άψογο. Το μείνε επίσης. Όλα καλά, όλα ωραία. Κι εκεί που έχω φορέσει καπέλο, γυαλιά, μαντήλια, χαντρολαίμια για ένα απλό, ήσυχο ταξιδάκι επιστροφής στο λιμάνι του Πειραιά, μας ανακοινώνουν πως θα υπάρξει μία μικρή… καθυστέρηση.
Πώς είναι στις ταινίες που οι πρωταγωνίστριες γουρλώνουν τα μάτια με το άκουσμα αυτής της λέξης; Ε κάπως έτσι ήμουν κι εγώ, όταν η πρόταση αυτή συμπληρώθηκε με τις δύο μαγικές λέξεις «2 ωρών». Άντε, το προσπερνάμε όμως, συμβαίνουν αυτά. Να σημειώσω πως το καράβι μας υποτίθεται πως ήταν γρήγορο τζετ, οπότε υποθέσαμε πως η αναμονή θα άξιζε τον κόπο.
Ναι, ναι καλά μαντεύεις. Το γρήγορο τζετ μας, εκτός του ότι μας έκανε την τιμή να έρθει μετά από δύο ώρες, ταξίδευε για 6 ώρες στο πέλαγος –ενώ ήταν να κάνει 2. Και άντε το προσπερνάμε και αυτό, γιατί θέλουμε να είμαστε θετικοί άνθρωποι. Το κούνημα και το σπάσιμο των ποτηριών εξαιτίας του, κάπου μας εμπόδισε όμως σε αυτή τη θετικότητα. Ναυτίες, ζαλάδες και άλλα τέτοια όμορφα ακολούθησαν από τους επιβάτες όπως ήταν φυσικό. Το κερασάκι βέβαια, ήταν ο πυρετός μετά από το ταξίδι. Ναι εντάξει, ήμουν άυπνη και μετά από ξενύχτι, δεν θέλει και πολύ ο οργανισμός για να καταρρεύσει. Το αποτέλεσμα ήταν πως έφυγα με ωραίες αναμνήσεις αλλά και φοβία για τα «γρήγορα τζετ».
Δες εδώ: Ψυχολογικό Τεστ: Εσύ τι μαγιό φοράς το καλοκαίρι;
Χρήστος Φερούσης
Ιούνιος 2017: Χρειαζόμουν πολλά λεφτά και γρήγορα. Όχι, η ιστορία δεν θα εξελιχτεί σε κυνηγητό με κάποιο συνδικάτο εγκλήματος. Δεν πρόκειται για blood money, αν και, ομολογουμένως, θα την έκανε πιο ενδιαφέρουσα. Η απογοήτευση ακολουθά κάποια προσδοκία. Η δική μου, ήταν να πάω κάπου που δεν έχω ξανά πάει, να γνωρίσω κόσμο που δεν έχω γνωρίσει και να βγάλω λεφτά που μέχρι τότε ποτέ δεν είχα βγάλει.
Σερβιτόρος σε Café Bar-Restaurant, με Rooms-to-let και ξαπλώστρες στην παραλία. Θα ήμουν ΚΑΙ σερβιτόρος, ανάμεσα σε, καθαριστής, μπουφετζής, καφετζής, κρεπατζής-σαντουιτσάς και σάκος του box για κάθε τι που κατέβαινε στην συνολική κούτρα των αφεντικών. 16 ώρες δουλειά την μέρα, απ’ τις 8 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ, κι αν έλαχε, περισσότερο.
Γενική καθαριότητα το πρωί, που θα ζήλευαν και οι Ένοπλες Δυνάμεις. Στήσιμο πρωινού και επιτήρηση αυτού, για τυχόν ελλείψεις και ζημιές. Θελήματα, κουβαλήματα και ότι –ήματα μπορείς να φανταστείς, μέχρι την μεσημεριανή έφοδο.
Εκεί, γύρω στις 2 με 3 το μεσημέρι, όπου πλάκωναν οι πεινασμένοι από το μπάνιο τους πελάτες. Το μαγαζί γέμιζε εν ριπή οφθαλμού, και οι 2, όλοι κι όλοι, σερβιτόροι, πετάγαμε με δίσκους στα χέρια.
Απογευματινή καθαριότητα, ελεγχόμενο χάος και η βραδινή σειρά παρακαλώ να περάσει. Και επανάληψη των παραπάνω, κάθε μέρα, χωρίς ρεπό και με, μη θέλοντας να ΜΗΝ προσβάλλω κάποιον, μια εργασιακή ατμόσφαιρα, σκατά.
Εσύ, μετά απ αυτό, μην γίνεις κυνικός και μίζερος.
Φωτεινή Καρέτση
Καλοκαίρι 2014, διακοπές με τις κολλητές μου στα Σύβοτα, λίγο πριν γυρίσουμε για να ξεκινήσουμε πάλι διάβασμα για την 3η Λυκείου. Μέναμε λίγο έξω από το χωριό στο σπίτι μιας φίλης μου και κατηφορίσαμε το πρωί για να πάρουμε το τρενάκι που θα μας πήγαινε με ευκολία στις παραλίες που ήταν από την άλλη μεριά από εκεί που μέναμε.
Καθώς περνούσε η ώρα και εμείς περιμέναμε δίπλα στο τρενάκι, δεν εμφανιζόταν κανένας υπεύθυνος για να ξεκινήσουμε, αντ’ αυτού ήρθαν κάτι τουρίστες που μας ρώτησαν τι ώρα φεύγει το τρένο. Καταλήξαμε να παίρνουμε τηλέφωνο και να μας λένε ότι εκείνη την μέρα δεν είχε δρομολόγια και κακώς περιμέναμε πάνω από 1 ώρα για να πάρουμε το τρενάκι.
Μετά την αρχική απογοήτευση, αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια στην πρώτη παραλία που θα συναντούσαμε. Κάναμε μια βουτιά εκεί αλλά δεν μας άρεσε ιδιαίτερα και συνεχίσαμε να περπατάμε ακόμη πιο μακριά κάτω από τον καυτό Αυγουστιάτικο ήλιο. Φτάσαμε στην παραλία της ΔΕΗ, μια όμορφη παραλία που θέλαμε να καθίσουμε με κάτι γνωστούς μας, αλλά η ώρα είχε ήδη περάσει και μας είχε κυριεύσει η πείνα (νηστικές από το πρωί) και ο πόνος από το κάψιμο στους ώμους μετά από τόση ώρα περπατήματος στον ήλιο. Η επιστροφή είχε ακόμη περισσότερο περπάτημα και αρκετή γκρίνια μέχρι να φτάσουμε σπίτι. Τουλάχιστον, είχαμε μακαρόνια -σκέτα- για να φάμε εκείνο το απόγευμα…
Σπύρος Κοντοσώρος
13 Αυγούστου 2016, ώρα περίπου 4μ.μ. Έχει φτάσει η μέρα που δίνει νόημα στο καλοκαίρι μας στην Κέρκυρα. Η μέρα που γίνεται το πιο επικό μπιτσόπαρτο του νησιού (για να μην πω της Ελλάδας και γίνω υπερβολικός).
Μαζευόμαστε λοιπόν στο σπίτι ενός φίλου για να ετοιμαστούμε και να ξεκινήσουμε το road trip μας μέχρι την παραλία όπου θα περνούσαμε τη νύχτα μας.
Έτσι λοιπόν, εκτός των άλλων, αποφασίζουμε να ξεπακετάρουμε διάφορα πράγματα (πυρσούς, φουσκωτά για τη θάλασσα κλπ.) που είχαμε αγοράσει από γνωστή αλυσίδα καταστημάτων με προϊόντα παντός τύπου.
Και εκείνη την ώρα συμβαίνει το μοιραίο: εκεί που βάζω όλη μου τη δύναμη να ανοίξω μία συσκευασία ενός φουσκωτού, αφού δεν άνοιγε με τίποτα, μου γλιστράνε τα δάχτυλα από τη μεμβράνη.
Αμέσως μετά πετυχαίνω με το χέρι μου ένα ποτήρι από το οποίο λίγο πιο πριν είχα πιει νερό και το είχα αφήσει λίγο πιο δίπλα.
Το ποτήρι σπάει, κοιτάω τους υπόλοιπους οι οποίοι με κορόιδευαν και στη συνέχεια κοιτάω το χέρι μου. Αυτό είχε γίνει κόκκινο από το αίμα. Και τότε συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να φάω 2 ράμματα στο δάχτυλο για να ισιώσω.
Ίσως η ξενέρα που ένιωσα να μην περιγράφεται με λέξεις. Η αντίδρασή μου ήταν σαν αντίδραση 6χρονου κοριτσιού όταν του λέει ο πατέρας του να πάει στο γιατρό. Ωστόσο αυτή η κατάσταση δεν κράτησε για πολύ. Πήγα νοσοκομείο, έκανα ράμματα, έκανα αντιτετανικό, αγόρασα αντιβίωση και πήγαμε ντουγρού για μπιτσόπαρτο. Αντρίκια. Κάπου εδώ να ευχαριστήσω τους κολλητούς μου που με στήριξαν σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Εβίτα Γοργορίνη
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καλοκαιρινές απογοητεύσεις μάλλον επειδή το καλοκαίρι είναι η εποχή που περιμένω με ανυπομονησία για να καταφέρω να πάω σε όσο πιο πολλά νησιά μπορώ. Το πρώτο καλοκαίρι που θα έκανα ταξίδι μόνη μου είχαμε επιλέξει με την κολλητή μου να πάμε στην Πάρο. Ήταν εξάλλου το νησί που θα πήγαινε όλη η τάξη μας και ένας από τους κλασικούς προορισμούς για μετά τις πανελλήνιες. Φτάνουμε λοιπόν στο νησί, βγαίνουμε έξω το βράδυ αλλά η αλήθεια είναι ότι κάτι δεν μας πήγαινε καλά.
Δεν μας άρεσε καθόλου η φάση και στην πραγματικότητα απλά δεν μας ταίριαζε. Τυχαία λοιπόν μας πήραν τηλέφωνο κάτι φίλοι που ήταν στην Αντίπαρο και αποφασίσαμε να πάμε να τους δούμε. Ε αυτό ήταν. Τις επόμενες ημέρες ο λόγος που πηγαίναμε στην Πάρο ήταν απλά για να βγάλω εγώ τους φακούς επαφής και να ξεκουράσω λίγο τα μάτια μου. Προτιμούσαμε να κοιμόμαστε σε παγκάκια, παραλίες, άκυρες σκηνές πάρα να είμαστε στην Πάρο. Από μια παραλίγο καλοκαιρινή απογοήτευση τελικά καταφέραμε να περάσουμε απλά τέλεια.
Βασιλική Κοκμοτού
Φοιτήτρια στο δεύτερο έτος. Καλοκαιρινές διακοπές σε νησί. Έξι κοπέλες. Δεν είχαμε ποτέ συνυπάρξει για πέντε μέρες όλες μαζί. Κάναμε το «λάθος» να το τολμήσουμε πρώτη φορά σε διακοπές. Διαφορετικοί χαρακτήρες, γνωριστήκαμε όλες στο πανεπιστήμιο. Δεν ταιριάζαμε προφανώς σε όλα μεταξύ μας. Άλλες συμφωνούσαμε περισσότερο και είχαμε περισσότερα κοινά, και άλλες λιγότερο. Μικροπαρεξηγήσεις, πείσματα, και λογομαχίες σε διακοπές.
Μην σας τύχει. Σίγουρα δεν το μετανιώσαμε που το τολμήσαμε. Προσωπικά δε νομίζω ότι θα δοκίμαζα ξανά να πάω διακοπές με άτομα που θα αισθάνομαι ότι δεν ταιριάζω και πόσο μάλλον όταν δεν έχω περάσει ουσιαστικό χρόνο μαζί τους για να τα γνωρίσω καλύτερα.
Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω, τέσσερα χρόνια μετά, είναι ότι οι διακοπές (και η ζωή γενικότερα) θέλουν ποιότητα και όχι ποσότητα. Λίγοι και καλοί. Σίγουρα οτιδήποτε ζούμε είναι εμπειρίες για τις οποίες δεν πρέπει να μετανιώνουμε! Ευτυχώς παίρνουμε μαθήματα!
Διάβασε εδώ: Οι 20 καλύτεροι καλοκαιρινοί προορισμοί στην Ελλάδα
Αθανάσιος – Δανιήλ Αλεξανδρίδης
Μάιος του 2013, η τότε κοπέλα μου, με έπρηζε να κανονίσουμε διακοπές στην Αμοργό. Τότε είχα φαγωθεί εγώ να κανονίσουμε camping ή να πάμε Αστυπάλαια αλλά η κιουρία ούτε λόγος. Φτάνει ο Ιούλιος και φυσικά έγινε το χατίρι της τότε κοπέλας.
Έκλεισα ακτοπλοϊκά, έκλεισα δωματιάκι και ξαφνικά κάπου στις 02.00 την νύχτα, ενώ άραζα στο μπαλκόνι με μπυρίτσα βλέπω το μήνυμα “θέλω να χωρίσουμε, δεν αισθάνομαι καλά τον τελευταίο καιρό, δεν φταις εσύ φταίω εγώ.” Μπουκάλα ο Θάνος, με εισιτήρια στο χέρι για Αμοργό και η απέναντι γραμμή εξαφανισμένη λες και την κατάπιε η γη. Απίστευτο καλοκαίρι αυτό του ’13.
Λίνα Κρίγκου
Καλοκαίρι του 2017.. .Να΄μαστε λοιπόν με την κολλητή μου σε μια άδεια καφετέρια απολαμβάνοντας τον παγωμένο καφέ μας και συζητώντας για τα πλάνα των διακοπών. Κατόπιν συστάσεων αποφασίστηκε ο προορισμός μας που άκουγε στο όνομα Φούρκα, μία περιοχή της πανέμορφης Χαλκιδικής. Το ταξίδι μας ξεκίνησε ένα πρωί στα μέσα του Ιουλίου.
Αλλάζοντας τρένα και λεωφορεία και κατάκοπες από το πολύωρο ταξίδι διανυκτερεύσαμε στη Θεσσαλονίκη και το επόμενο πρωί πήραμε ξανά το δρόμο για τη Χαλκιδική. Ήμασταν ενθουσιασμένες και ανυπόμονες για τη γνωριμία μας με το άγνωστο τοπίο και ταυτόχρονα ερήμην μας έτοιμες να δοκιμάσουμε μια μεγάλη έκπληξη.
Τι συνέβη; Ο γνωστός που συμβουλευτήκαμε είχε παραλείψει να μας αναφέρει κάτι πολύ σημαντικό. Το χωριό της Φούρκας ήταν περισσότερο κατάλληλο για οικογενειακές διακοπές. Οπωσδήποτε απείχε παρασάγγας από τις ξέφρενες διακοπές που είχαμε κατά νου. Και στη ρεσεψιόν όμως έμελλε να δοκιμάσουμε μια ακόμα έκπληξη.. Παρόλο που ήταν μεσημέρι και θεωρητικά το δωμάτιο θα ήταν διαθέσιμο από το πρωί οι προηγούμενοι ένοικοι ήταν μόλις έτοιμοι να αναχωρήσουν. «Συγγνώμη για την ταλαιπωρία κορίτσια, το δωμάτιο θα καθαριστεί και μετά θα είστε έτοιμες να μπείτε. Προς το παρόν μπορείτε να περιμένετε εδώ ή στην πισίνα», ακούστηκε η ευγενική και συνάμα απολογητική φωνή του ιδιοκτήτη.
Διαπιστώσαμε γρήγορα ότι δεν υπήρχε έντονη κοινωνική δραστηριότητα και ότι η Φούρκα δεν ήταν τόσο προσφιλής προορισμός για ανθρώπους στην ηλικία μας, παρόλα αυτά διασκεδάζαμε απίστευτα. Το επόμενο βράδυ ανακαλύψαμε και τα δύο και μοναδικά νυχτερινά μαγαζιά του χωριού. Το πρωί ξυπνήσαμε και πήγαμε στη θάλασσα, όπου περάσαμε περίπου 8 ώρες κάτω από τον ήλιο παίζοντας τάβλι, βόλεϊ, κολυμπώντας και κάνοντας ηλιοθεραπεία. Δεν ανησυχούσα αφού πάντα αυτό που αποκόμιζα από τον ήλιο ήταν ένα αξιοζήλευτο μαύρισμα. Όμως αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν το τυχερό μας..
Όταν γυρίσαμε συνειδητοποιήσαμε με μεγάλη μας λύπη ότι το δέρμα μας έκαιγε και είχαμε γίνει πιο κόκκινες και από παντζάρι. Δεν άργησε η στιγμή που ούτε τα ρούχα ήταν υποφερτά και νιώθαμε ενόχληση και στην παραμικρή μας κίνηση. Συν τοις άλλοις ήρθαμε αντιμέτωπες ουκ ολίγες φορές με το αθάνατο και επίμονο ελληνικό καμάκι. Δύο μέρες πριν την επιστροφή το κινητό της κολλητής μου μάλλον είχε την επιθυμία για μία βουτιά στο νερό. Μέχρι να καταλάβουμε δώδεκα ολόκληρες ώρες μετά ότι δεν αχρηστεύτηκε και ότι δεν θα χρειαζόταν να μεταβούμε στον οικισμό της Κασσάνδρας για να αγοράσει ένα νέο δοκιμάσαμε ένα ισχυρότατο σοκ.
Αισίως φτάνουμε στη μέρα της επιστροφής.. Η ώρα είχε φτάσει και τα λεωφορεία προσπερνούσαν χωρίς καν να σταματήσουν. Μετά από τρία λεωφορεία που δεν σταμάτησαν σκεφτήκαμε ότι θα ξεμείνουμε εκεί, στο χωριουδάκι που μας χάρισε τόσο ανάμεικτα συναισθήματα.
Ευτυχώς το επόμενο λεωφορείο σταμάτησε αλλά ήταν τόσο γεμάτο, ώστε πολλοί επιβάτες στέκονταν όρθιοι για 40 λεπτά, μέχρι να σταματήσουμε και να αλλάξουμε λεωφορείο. Δε γλιτώσαμε βέβαια και βλέμματα αποδοκιμασίας κακόκεφων επιβατών, αφού βρίσκαμε διαρκώς λόγους να χαχανίζουμε. Αναπολούμε τη Φούρκα με απεριόριστη αγάπη παρά την αρχική μας δυσαρέσκεια και σχεδιάζουμε να την επισκεφθούμε ξανά στο μέλλον.
Θανάσης Εζίρογλου
Διακοπές καλοκαιριού 2017, σε ένα από τα πιο μαγικά νησιά των Σποράδων, τη Σκόπελο. Το νησί εξαιρετικό συνδυάζοντας το έντονο πράσινο της ορεινής Ελλάδας με το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, που συνεχώς ο Θεός το ξοδεύει για να μην τον βλέπουμε, αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους του Ελύτη.
Τα νερά σε κάθε παραλία εξαιρετικά και δροσερά! Βέβαια, εκεί που λιάζεσαι στο απέραντο γαλάζιο που αναφέραμε και απολαμβάνεις τον ήλιο, τα νεύρα σου τσιτώνουν για τα καλά στο δευτερόλεπτο. Όχι, δεν είναι παιδάκι που φωνάζει «μαμά» σα να μην υπάρχει αύριο. Ούτε είναι κάποιος που περπατάει με τόση λύσσα στην αμμουδιά με τη σαγιονάρα που σου ‘ρχεται όλη η άμμος στα μούτρα ή εκεί που έχεις βάλει αντηλιακό (από όλο το σώμα εκεί πηγαίνει συνέχεια και κολλάει).
Είναι οι απαίσιες με ρίγες κίτρινου και μαύρου μέλισσες. Καραδοκούν στη γωνία με σκοπό να σε ενοχλήσουν τη στιγμή ακριβώς που έχεις χαλαρώσει και ξεγνοιάσει από τα πάντα. Ειδικά, δε, κι αν τρως καμιά φρουτοσαλάτα, εκεί γίνεται το έλα να δεις. Μας έβλεπες όλους μας να χορεύουμε ζεϊμπέκικο στην αμμούδα για να τις ξεφύγουμε. Το πιο τραγικό ήταν πως εγώ δεν ξέρω αν έχω αλλεργία στις μέλισσες ούτε και το έχω ψάξει- κακώς τώρα που το σκέφτομαι- και δεν ήξερα μήπως αφήσω για τα καλά τα κοκαλάκια μου στη νήσο Σκόπελο ή απλά με τσιμπήσουν και πρηστώ ελάχιστα.
Αυτά για τη Σκόπελο παιδιά! Φροντίστε να πάτε με όλα τα σύνεργα σας- του τύπου κορτιζονούχα χάπια και ενέσεις- αν θέλετε να περάσετε τέλεια. Και προσοχή όχι φρουτοσαλάτα, την ωσμίζονται και τρέχουν κατά πάνω σας, όπως η γριά κυνηγά τη θέση στα λεωφορεία.
Mαρία Αδαμτζίλογλου
Πόσο ωραία η εποχή των 90s. Ξεγνοιαστα παιδικά χρόνια με ωραίες αναμνήσεις. H πιο όμορφη απ’ όλες ήταν το παγωτατζίδικο στην Χαλκιδική. Το αγαπημένο μου παγωτατζίδικο με τον κύριο Κώστα να το στελεχώνει. Κάθε επιβράβευση των γονιών μου ισοδυναμούσε με ένα παγωτό. Όλα τα παιδικά μου χρόνια συντρόφευαν αυτά τα παγωτά. Cookies και σοκολάτα.
Πάντα έτρωγα και ο κύριος Κώστας ήξερε ότι θα περάσω, οπότε μου είχε έτοιμο το παγωτό! Είχα να πάω δύο χρόνια και όταν τελικά τα κατάφερα και επέστρεψα το παγωτατζίδικο των παιδικών μου χρόνων δεν ήταν εκεί… Είχε κλείσει…
Θανάσης Παπαδόπουλος
Απογοητεύσεις γενικά δεν θυμάμαι να έχω ζήσει γενικότερα στις διακοπές μου (ή τουλάχιστον τις έχω κάνει delete από το μυαλό μου).
Το μόνο που μπορώ να περιγράψω σαν απογοήτευση είναι η ξενέρα που φάγαμε στις περσινές διακοπές μου στη Σκιάθο καθώς έβρεχε ασταμάτητα χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.
Υ.Γ: Επίσης, το Bananistas ήταν κλειστό οπότε και άλλη μια απογοήτευση και από εκεί.