Δήμητρα ΚώτσηΤι μας έμαθε το παγκόσμιο κύπελλο 2018;
Η Γαλλία μόλις χτες υποδέχτηκε σε ατμόσφαιρα θριάμβου τους πρωταθλητές της, πανηγυρίζοντας εκτός από την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και τη συγκινητική δικαίωση του πολυπολιτισμικού χαρακτήρα όχι μόνο της ομάδας, αλλά και ολόκληρης της χώρας.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 είναι το δεύτερο που κατακτά η εθνική ομάδα της Γαλλίας.
Κι ενώ οι Γάλλοι αξίζουν και με το παραπάνω να μεθούν από χαρά και ενθουσιασμό καθώς τα τελευταία χρόνια η χώρα τους έχει δοκιμαστεί σκληρά σε πολλά επίπεδα, όλοι οι υπόλοιποι έχουμε την ευκαιρία να δούμε ειδικότερα τι μας έμαθε (ή μας επιβεβαίωσε) το Μουντιάλ που θα μείνει στη μνήμη πολλών ως συνώνυμο των εκπλήξεων, των ανατροπών και του κουβά.
1) Η Εθνική Ελλάδος δεν είναι τελικά τόσο κακή όσο μας αρέσει να πιστεύουμε
Το να δικάζουμε την Εθνική μετά από κάθε στραβοπάτημα, είναι μάλλον το guilty pleasure των Ελλήνων. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που οι Έλληνες φίλαθλοι αφήνουν στην άκρη οπαδικές διαφορές, ξεχνούν την κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου και… ενωμένοι σαν μια γροθιά στήνουν στον τοίχο παίκτες, προπονητές και ομοσπονδία βρίσκοντας παρηγοριά στο ξέσπασμα κατά της “Εθνικής Μυκόνου”.
Ναι, η απογοήτευση είναι αναμενόμενη, ειδικά μετά την παρουσία της Ελλάδας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Μήπως όμως το έργο της Εθνικής δεν ήταν τελικά τόσο «εύκολο» όσο μας έκαναν να νομίζουμε τα προκριματικά που δεν έφεραν απέναντί μας Γερμανίες, Ισπανίες ή Ιταλίες αλλά το Βέλγιο στον όμιλο και ύστερα την Κροατία;
Αφενός το Βέλγιο που πέρασε πρώτο από τον όμιλο των προκριματικών αφήνοντάς μας στη 2η θέση κατέκτησε την 3η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας σημειώνοντας εκτός των άλλων μία νίκη εναντίον της Βραζιλίας και δύο εναντίον στης Αγγλίας, η μία μάλιστα στον μικρό τελικό.
Αήττητη στην τελική φάση μέχρι και τον ημιτελικό με τη Γαλλία, η ομάδα του Βελγίου εντυπωσίασε και δημιούργησε υψηλές προσδοκίες. Ο ημιτελικός εναντίον της Γαλλίας που στη συνέχεια στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου, ήταν ο ένας από τους μόλις δύο αγώνες στους οποίους το Βέλγιο δεν κατάφερε να πάρει τη νίκη, συμπεριλαμβανομένων όλων των αγώνων των προκριματικών και της τελικής φάσης. Ο άλλος, ήταν η ισοπαλία με την Ελλάδα στις 25 Μαρτίου του 2017 και μάλιστα στην έδρα του.
Και δεν είναι βεβαίως μόνο το Βέλγιο. Η Κροατία που απέκλεισε την Ελλάδα στα play offs με μια νίκη υπέρ της και μια λευκή ισοπαλία, έμελλε να κατακτήσει τη 2η θέση στο Μουντιάλ της Ρωσίας με εντυπωσιακές νίκες ανάμεσα στις οποίες και εκείνες επί της Αργεντινής, της διοργανώτριας Ρωσίας και της Αγγλίας, τραβώντας τα βλέμματα όλου του κόσμου πάνω της και καμαρώνοντας τον δικό της Μόντριτς να αναδεικνύεται MVP της διοργάνωσης.
2) Κάποια στατιστικά δύσκολα χαλάνε και συχνά οι πιθανότητες επιβεβαιώνονται
Ανάμεσα σε αυτά τα στατιστικά είναι κι εκείνο που θέλει να σηκώνουν το τρόπαιο ομάδες μόνο από την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική. Από τα τελευταία 5 Μουντιάλ, τα 4 έχουν κατακτηθεί από ομάδα της Ευρώπης. Η Γαλλία έγινε η τέταρτη στη σειρά ευρωπαϊκή ομάδα που κατακτά τον τίτλο μετά την Ιταλία, την Ισπανία και τη Γερμανία που κατέκτησαν τα τρία προηγούμενα.
Εξίσου ενδιαφέρον είναι και το γεγονός ότι οι τέσσερεις προηγούμενες ευρωπαϊκές ομάδες που κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο (συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας το 1998), δεν κατάφεραν να περάσουν από τους ομίλους στους «16» στην αμέσως επόμενη διοργάνωση. Μένει να δούμε αν η «κατάρα» αυτή θα επιβεβαιωθεί εκ νέου στην περίπτωση της Γαλλίας στο Μουντιάλ του Κατάρ.
Στο φετινό Μουντιάλ δεν έσπασε ούτε το μέχρι και σήμερα δεδομένο να κατακτούν το Μουντιάλ προπονητές που κάθονται στον πάγκο της χώρας τους. Έτσι και φέτος, ο Ντιντιέ Ντεσάμπ, έχοντας κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο ως παίκτης της Γαλλίας το ’98, οδήγησε ως προπονητής την εθνική ομάδα της χώρας του στην κορυφή του κόσμου για δεύτερη φορά.
Κι αν θέλουμε να γίνουμε ακόμη πιο σχολαστικοί, αν όχι προληπτικοί, αξίζει να σημειώσουμε ότι ο πιο γρουσούζικος όμιλος στην τελική φάση του Μουντιάλ, είναι ο ΣΤ’ καθώς ποτέ δεν έχει υπάρξει νικητής του Κυπέλλου που να προήλθε από τον έκτο όμιλο. Σίγουρα πάντως έφερε γρουσουζιά στη Γερμανία που όχι μόνο δεν πλησίασε τον τελικό, αλλά δεν κατάφερε καν να ξεπεράσει του εμπόδιο του «γκαντέμικου» έκτου ομίλου στον οποίο κατετάγη τελευταία, όπως και η Ιταλία το 2010.
Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα που σπάνε, γράφοντας νέες σελίδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκει φυσικά το αυτογκόλ του Μάντζουκιτς, το πρώτο αυτογκόλ σε τελικό Μουντιάλ. Κι επειδή το να είσαι ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία που σημειώνει αυτογκόλ σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι αρνητική αν όχι ντροπιαστική πρωτιά, το «έσωσε» λίγο αργότερα, όταν στο 69ο λεπτό σκόραρε υπέρ της Κροατίας, καθιστώντας τον εαυτό του τον μοναδικό παίκτη που έχει επιτύχει γκολ και αυτογκόλ σε τελικό Μουντιάλ.
3) Τα αστέρια δεν λάμπουν πάντοτε
Μπορεί τα βλέμματα πριν την έναρξη του Μουντιάλ να ήταν στραμμένα στους γνωστούς σταρς Ρονάλντο, Μέσι και Νεϊμάρ που συνηθίζουν να απασχολούν εντός αλλά και εκτός γηπέδων απολαμβάνοντας τη δόξα και την αίγλη του ποδοσφαίρου στο κορυφαίο του επίπεδο, ωστόσο, ακόμη κι αφού σκόραραν για χάρη των ομάδων τους, μάλλον απογοήτευσαν με τη συνολική παρουσία τους στα γήπεδα της Ρωσίας που δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των φιλάθλων.
Αντιθέτως, ο MVP Μόντριτς, ο πρώτος σκόρερ Χάρι Κέιν και το ανερχόμενο αστέρι, ο Εμπαπέ, χωρίς να έχουν τιμηθεί ποτέ -έως τώρα- με Χρυσές Μπάλες και Χρυσά Παπούτσια ήταν αυτοί που κατάφεραν να λάμψουν και να κερδίσουν το χειροκρότημα ολόκληρου του κόσμου.
4) Το να πηγαίνεις στο Μουντιάλ χωρίς προπονητή, δεν μπορεί με κανένα τρόπο να αποδειχθεί καλό
Και έμελλε αυτό το μάθημα να μας το δώσει η Εθνική Ισπανίας.
Η ανακοίνωση της συμφωνίας του Λοπετέγκι με τη Ρεάλ και η αυστηρή αντίδραση της ομοσπονδίας να τον απολύσει μια μέρα πριν την πρεμιέρα του Μουντιάλ αναπόφευκτα προκάλεσαν αμηχανία και «παγωμάρα» στους φιλάθλους αλλά και στους παίκτες της Ισπανίας, αποτελώντας αναμφίβολα έναν κακό οιωνό για την πορεία της ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Το ρεσιτάλ ανυπομονησίας τόσο από πλευράς Λοπετέγκι και Ρεάλ που δεν περίμεναν να ανακοινώσουν τη συμφωνία τους μετά το πέρας του Μουντιάλ, όσο και από πλευράς ομοσπονδίας που δεν περίμενε να λύσει τις διαφορές της με τον προπονητή αφού θα ολοκληρωνόταν η παρουσία τους στη Ρωσία, έφεραν στον πάγκο τον αθλητικό διευθυντή Ιέρο και τους άλλοτε δικαιολογημένους κι άλλοτε αδικαιολόγητους πειραματισμούς του.
Υπό αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες, μια ομάδα που είχε δηλώσει ανοιχτά ότι προτιμούσε να παραμείνει προπονητής της ο Λοπετέγκι για τους αγώνες στο Μουντιάλ, δεν είχε και πολλές πιθανότητες να μην σταθεί κατώτερη των προσδοκιών που η ίδια έχει δημιουργήσει. Σίγουρα πάντως ο Ινιέστα δεν περίμενε να είναι αυτές οι τελευταίες του αναμνήσεις από την Εθνική με την οποία έγραψε ιστορία στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής.
Μπορεί ο Ιέρο να ανέλαβε την ευθύνη της αποτυχίας και να «πλήρωσε» οικειοθελώς για αυτήν, αναγνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει πλέον κανένα πόστο κατάλληλο για τον ίδιο στην Εθνική Ισπανίας, αναμφίβολα όμως δεν ήταν ο μοναδικός που έφταιγε.
Ένα ακόμη Παγκόσμιο Κύπελλο πέρασε στην ιστορία αφήνοντάς μας με τη γλυκιά γεύση που μας αφήνει πάντα αυτή η γιορτή του ποδοσφαίρου και τον λαών και με την ελπίδα ότι θα δούμε στο επόμενο Μουντιάλ την Εθνική της δικής μας χώρας να αγωνίζεται και πάλι στα γήπεδα της κορυφαίας διοργάνωσης εθνικών ομάδων.
