Χρήστος ΦερούσηςΤι χρονιά νομίζουν οι Arctic Monkeys πως είναι;
Το νέο άλμπουμ της εμβληματικής πλέον Βρετανικής μπάντας με τίτλο “Tranquility Base Hotel & Casino”, είναι γεγονός, 5 χρόνια μετά από τον, αναμφίβολα, εμπορικότερό τους δίσκο μέχρι τώρα, το A.M. Και χρησιμοποιώ τον όρο εμπορικό, με την χείριστη δυνατή αρνητική έννοια.
Οι Μαϊμούδες από το Sheffield, αποφάσισαν να πετάξουν, επιτέλους, τα δερμάτινα τζάκετ, τα στενά τζιν και το gel στα μαλλιά, μαζί με όλη την πρόζα των rock and roll αστέρων των δεκαετιών του 50’. Ντύθηκαν με λινά και βαμβακερά, στα χρώματα ενός παστέλ ουράνιου τόξου και το γύρισαν στο ατημέλητο look.
Κάτι ανάμεσα σε πρώιμους Duran-Duran και μεταγενέστερους Beatles.
Πέρα από στιλιστικές αλλαγές βέβαια, το Tranquility Base Hotel & Casino, έφερε και μια, χρόνια τώρα, αναγκαία αλλαγή στον ήχο της μπάντας.
Οι επιρροές είναι ξεκάθαρες, ποικίλες και ίσως όχι αυτές που θα περίμενε κάποιος από μια, στον πυρήνα της, indie rock μπάντα.
Όταν ακούω το Tranquility Base, ακούω Sinatra και αυτό το γρήγορο Jazz που έγινε η πρώτη disco.
Ακούω Blue Oyster Cult και King Crimson, να μιλάνε για το διάστημα και την επιστημονική φαντασία.
Ακούω μια (επι)στροφή στο Suck It And See (2011), Humbug (2009), ακόμα και στο Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not (2006). Εκεί που η μπάντα φαινόταν να είχε χάσει αυτό που την έκανε μοναδική στην αρχή, για χάρη της δημοτικότητας και της ανάγκης να ακούνε τους εαυτούς τους πιο συχνά στο ραδιόφωνο.
Ακούω τους περίεργους και εναλλακτικούς lads που ήρθαν στις αρχές των 2000 με έναν τελείως διαφορετικό ήχο.
Και αυτό ακριβώς γίνεται εν έτη 2018. Οι Arctic Monkeys συνδυάζουν ό τι έχουν ακούσει και ό τι έχουν παίξει μέχρι τώρα. Καταφέρνοντας παράλληλα, να ακούγονται παράξενα φρέσκοι και πιστοί στο δικό τους όραμα για το τι είναι indie στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 2000.
Οι μελωδίες είναι πιο αργές. Οι ενορχηστρώσεις, πιο φορτωμένες, με synthesizers, πνευστά και τους περίεργους ήχους που χαρίζει το Theremin. Το άλμπουμ φαίνεται σχεδόν θεματικό, με αναφορές να υπάρχουν καθ’ όλη την διάρκεια. Νομίζω βέβαια, ότι κάποιος πιο ειδήμονας στα θέματα και τις αναφορές του δίσκου, θα ήταν καλύτερος στο να εμβαθύνει επί τούτου.
Καταλήγοντας, το νέο άλμπουμ των Arctic Monkeys δεν είναι για όλους. Αν έγινες φαν του “Do I Wanna Know” και του “R U Mine?”, του Alex Turner να προσπαθεί απεγνωσμένα να γίνει Johnny Cash και της κονσερβοποίησης της μουσικής της μπάντας, άκου κάτι άλλο. Το Tranquility Base Hotel & Casino είναι ένα περίεργο, σκοτεινό και ποιητικό έργο σύγχρονης indie rock. Όσοι πιστοί του κόκκινου ζιβάγκο, προσέλθετε.
