Κωνσταντίνα ΜαυρόγιανννηΟ Κίμων Χαραλάμπους aka Nomik παρουσιάζει τα πρώτα του βήματα στη ποίηση και συναρπάζει το κοινό!
Την Πέμπτη 12 Απριλίου στον Πάνω Όροφο του Barrett, ενός εκπληκτικού χώρου στη περιοχή του Ψυρρή, ο μουσικός από τη Θεσσαλονίκη Κίμων Χαραλάμπους (aka Nomik) μας παρουσίασε τη πρώτη του ποιητική δημιουργία. Η συλλογή τιτλοφορείται « Της επιστροφής Της Διαδοχής» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» σε δίγλωσση έκδοση.
Το χειρόγραφο αποτελεί ένα ενιαίο κείμενο με απότομες παύσεις ενώ παράλληλα κυριαρχούν οι εσωτερικές του αναζητήσεις. Όπως μας είπε και ο ίδιος, η συλλογή είναι γι’ αυτόν « ένα κολάζ από ξεχασμένα τραγούδια και μελωδίες που ποτέ δε γράφτηκαν, ένα ψηφιδωτό από επτασφράγιστες αλήθειες και μυστικά φανερωμένα, ένα μωσαϊκό από τόπους, ανθρώπους και ανεκπλήρωτα όνειρα».
Αν και έχω παρακολουθήσει παρουσιάσεις βιβλίων, τη συγκεκριμένη τη ξεχώρισα ως τη πιο ιδιαίτερη. Και αυτό γιατί δεν ήταν μια απλή ανάγνωση του κειμένου με ένα σχολιασμό στο τέλος της παραγράφου από ειδικούς ή/και φίλους. Ο Nomik αποφάσισε να κάνει τη παρουσίαση μόνος του, έχοντας στο ένα χέρι τη κιθάρα του και στο άλλο το βιβλίο του. Από τη μια, μας διάβαζε στίχους και από την άλλη, για να μη νιώσει ότι κουραζόμαστε, έπαιζε ορισμένες δημιουργίες του.
Η πρώτη γνωριμία μου με τον Nomik, η οποία έγινε μέσα από αυτή τη παρουσίαση, θα μπορούσα να πω ότι ήταν εντυπωσιακή. Σαν ένα βιβλίο και ο ίδιος, άρχισε να γυρνά τις σελίδες και να μας μιλά για τα παιδικά του χρόνια, τη σχέση του με περιοχή του Ψυρρή, τις επιθυμίες του, τις συνήθειες του, αλλά και τους στόχους του, με κύριο εξ αυτών τη δημιουργία. Στόχος του είναι να δημιουργεί για να βελτιώσει και να ομορφύνει τον κόσμο. Γι’ αυτό το λόγο αποφάσισε να πιάσει πάλι τη πένα και αντί για μουσική αυτή τη φορά να γράψει ποίηση.
Όταν διάβαζε στίχους από το βιβλίο του, τολμώ να πω ότι μαγεύτηκα. Όχι μόνο από τη χροιά της φωνής, όσο από τον τρόπο που ταίριαζε οξύμωρες καταστάσεις. Κάθε φράση και μια εικόνα που εμφανιζόταν ολοφάνερα μπροστά μου και χωρίς να το επιδιώξω είτε με συγκινούσε, είτε μου προκαλούσε θλίψη, είτε πάλι μου έδινε ένα κίνητρο να συνεχίσω να ψάχνω και να δρω.
Μετά από τη παρουσίαση αυτή, νιώθω ότι κατάφερα να δω την ευαισθησία πίσω από τις λέξεις. Η φράση που κρατάω και θεωρώ ότι μπορεί να γίνει μότο μου από εδώ και πέρα, είναι η πρώτη φράση πριν αρχίσει η εκδήλωση: «Τολμήστε να μην ονειρευτείτε κάτι και ίσως πραγματοποιηθεί».