Δήμητρα ΚωνσταντακοπούλουΗ Αθήνα μέσα από τα μάτια των ατόμων με κινητικά προβλήματα. Έχουμε τελικά όλοι την ίδια πρόσβαση στην πόλη μας;
Οι δυσκολίες ενός ατόμου σε ένα αναπηρικό καροτσάκι είναι πολλές. Η απόφασή του, όμως, να συνεχίσει τη ζωή του κανονικά, έπρεπε από το κράτος και τους συμπολίτες του να ενθαρρύνεται.
Για να μπορέσω να αντιληφθώ με τον καλύτερο τρόπο τα προβλήματα των ατόμων με κινητικά προβλήματα αποφάσισα να περάσω ένα πρωινό με έναν άνθρωπο με αναπηρικό καροτσάκι στην Αθήνα.
Αρχικά, βγαίνοντας από το σπίτι του πρέπει να βρει από ποιο δρόμο θα έχει λιγότερους κινδύνους για να προσεγγίσει την καφετέρια. Τα πιο συνήθη εμπόδια αποτελούν οι κλειστές ράμπες από αυτοκίνητα, οι απότομα κατασκευασμένες ράμπες αλλά και τα στενά πεζοδρόμια που τον αναγκάζουν να διασχίσει το δρόμο.
“Δε θέλω να περνάω από το δρόμο και να κόβω την κυκλοφορία, αισθάνομαι ότι ενοχλώ τον κόσμο” μου λέει.
Βρίσκοντας τελικά την ιδανική διαδρομή γι’ αυτόν αρχίζει και προσεγγίζει την καφετέρια. Oι δύο διπλανές καφετέριες δε διαθέτουν ράμπα για να μπορέσει να μπει και έχουν τόσο στενό διάδρομο που τον αποτρέπουν να εισέλθει με το αναπηρικό καροτσάκι. Aυτός, παρ΄όλα αυτά, χαίρεται γιατί έχει βρει τη μία που του ταιριάζει. Δεν κρατάει κακία, αλλά νιώθει μια πικρία, διότι ουσιαστικά τον αποξενώνουν.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ψηφίσει την αναγκαστική ύπαρξη ράμπας σε όλα τα καταστήματα εστίασης όπως και υποχρεωτικά η διαβάθμιση του χώρου να είναι φιλική προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Δυστυχώς, όμως, ελάχιστα καταστήματα το έχουν τηρήσει αυτό αποτρέποντας αυτά τα άτομα από μία καθημερινότητα με ίσα δικαιώματα και παροχές.
Το κράτος, εντούτοις, διατηρεί σημαντικά μερίδια ευθύνης. Οι ράμπες που έχουν κατασκευαστεί είναι αρκετά λιγότερες από τις προβλεπόμενες. Υπάρχουν πολλοί μεγάλοι δρόμοι που μπορεί να μη διαθέτουν ράμπες αλλά και αν διαθέτουν να είναι σε μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους.
Ακόμη, οι ράμπες οφείλεται να έχουν κατασκευαστεί με συγκεκριμένες προδιαγραφές κλίσης αλλά και να συντηρούνται. Ελάχιστες, όμως, από αυτές τις ράμπες προσφέρουν τη δυνατότητα στα άτομα με κινητικά προβλήματα να τις χρησιμοποιήσουν χωρίς τη βοήθεια κάποιου.
Το συμπέρασμα από αυτή την βόλτα είναι ότι για να βελτιωθεί η διαβίωση των ατόμων με κινητικά προβλήματα δε χρειάζεται μόνο κρατική στήριξη αλλά και να βοηθήσει ο κάθε πολίτης ξεχωριστά.
Αν σε αυτές τις λίγες ράμπες που υπάρχουν, δεν τοποθετούνται αυτοκίνητα, αν δεν παρκάρουμε παράνομα σε θέσεις στάθμευσης για άτομα με ειδικές ανάγκες, τότε θα νιώθουν τον σεβασμό από όλους τους συμπολίτες τους.
Ο Πάολο Κοέλο ( Βραζιλιάνος συγγραφέας) έλεγε ότι « όταν προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι απ΄ ό,τι είμαστε, τα πάντα γύρω μας γίνονται επίσης καλύτερα».
Για περισσότερες πληροφορίες στην Εθνική Ομοσπονδία Κινητικά Αναπήρων