Ευαγγελία ΔημηνάκηΤελευταίες μέρες προβολής για το χιουμοριστικό mockumentary “Εγώ, η Τόνυα” το οποίο αξίζει αν μη τι άλλο την προσοχή μας
Η Tonya Harding ήταν η πρώτη Αμερικανίδα αθλήτρια που πέτυχε να κάνει τριπλό axel, όμως οι πρωτιές της δεν σταματάνε εκεί. Το 1991 χρονιά ιδιαίτερα επιτυχημένη για την καριέρα της επιτυγχάνει να κάνει δυο φορές τριπλό axel στον ίδιο διαγωνισμό καθώς επίσης ήταν και η πρώτη αθλήτρια που έκανε επιτυχή συνδυασμό τριπλού axel με διπλό toe loop.
Όλα αυτά όμως δεν άλλαξαν καθόλου τον ‘δύσκολο’ χαρακτήρα της και την ματαιοδοξία της. Το 1994 η Αμερικανίδα αντίπαλος της Nancy Kerrigan δέχεται επίθεση από έναν άγνωστο άντρα ο οποίος την τραυματίζει εσκεμμένα στο γόνατο. Μέσα στην ατυχία της καταφέρνει να επιστρέψει έπειτα από απουσία μόλις 4 εβδομάδων. Γεγονός το οποίο δεν θέτει σε κίνδυνο την συμμετοχή της στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του ίδιου έτους όπου και καταλαμβάνει το αργυρό μετάλλιο.
Παράλληλα η Tonya Harding καταλαμβάνει την τέταρτη θέση, ενώ λίγους μήνες μετά δηλώνει ένοχη για την επίθεση στην συναθλήτρια της γεγονός το οποίο καταστρέφει όλη της την καριέρα. Καθαιρείτε από την Ολυμπιακή Ομάδα, αποκλείεται ισοβίως από τις διοργανώσεις πατινάζ, της επιβάλλεται ένα υψηλό πρόστιμο καθώς επίσης και κοινωνική εργασία αλλά παράλληλα της επιβάλλεται να παρακολουθήσει συνεδρίες με ψυχολόγο. Εν ολίγοις αυτή είναι η ιστορία μιας πολλά υποσχόμενης αθλήτριας, η οποία σε ηλικία μόλις 24 έζησε την αποθέωση αλλά και την κατρακύλα μαζί.
Eξαρχής γίνεται αντιληπτό ότι η οπτική που θα δοθεί μέσω του σεναρίου του Steve Rogers είναι μία, αυτή της πρωταθλήτριας Tonya Harding. Όλοι οι υπόλοιποι ρόλοι είναι εκεί για να συμπληρώσουν τα λεγόμενα της πρωταγωνίστριας χωρίς να παραθέσουν μια διαφορετική άποψη/οπτική των γεγονότων. Το σενάριο μεστό χωρίς κανένα ίχνος δράματος, αλλά με αρκετά κωμικά στοιχεία αφηγείται την ιστορία της περισσότερο αγαπητής αλλά και παράλληλα μισητής white trash πατινέζ στην ιστορία της Αμερικής.
Βέβαια σε πολλά σημεία το σενάριο επαναλαμβάνεται, αφού τονίζεται υπέρ του δέοντος η κακή σχέση που είχε η πρωταγωνίστρια με τον σύζυγο της, οι επαναλαμβανόμενοι χωρισμοί του ζευγαριού κουράζουν τον θεατή… Επιπροσθέτως, ο σεναριογράφος αλλά και ο σκηνοθέτης Graig Gillespie (Lars and the real girl) σπάνε τον τέταρτο τοίχο και έτσι ουκ ολίγες φορές οι ηθοποιοί απευθύνουν τον λόγο στον θεατή γεγονός που προκαλεί μια αμεσότητα μεταξύ ηθοποιού-θεατή, αλλά παράλληλα τονώνει το κωμικό στοιχείο της ταινίας.
H ‘μάχη’ που θα δώσει στα Όσκαρ αφορά τρεις κατηγορίες: Α’ Γυναικείου Ρόλου (Robbie Margot), B’ Γυναικείου Ρόλου (Αllison Janney) και τέλος στο τεχνικό κομμάτι για το Όσκαρ Καλύτερου Μοντάζ (Τatiana S.Riegel). Σε ότι έχει να κάνει με την πρώτη κατηγορία σίγουρα η υποψηφιότητα είναι εν μέρει δικαιολογημένη αφού η Robbie Margot ύστερα από αρκετές ‘χλιαρές’ ταινίες με ελαφρύ περιεχόμενο (Suicide Squad, Focus) αποδεικνύει ότι μπορεί να φέρει επάξια εις πέρας ένα ρόλο με αρκετές απαιτήσεις.
Παρ΄ όλα αυτά ας μην ξεχνάμε ότι το εντυπωσιακό μοντάζ στάθηκε αρωγός στην προσπάθεια της καθώς και τα κωμικά στοιχεία του σεναρίου στα οποία είναι συνηθισμένη από άλλες ταινίες. Στην κατηγορία της υπάρχουν σοβαροί αντίπαλοι αρχής γενομένης με την Francis Mc Dormand, η οποία και κατά προσωπική εκτίμηση θα έπρεπε να φύγει με το χρυσό αγαλματίδιο από το Kodak Theatre, αφού η ερμηνείες στο Three Billboards Outside Ebbing Missouri ήταν καθηλωτική.
H Allison Janney φαβορί για το Όσκαρ για την ερμηνεία της στον Β’ Γυναικείο Ρόλο στέκεται επάξια στις απαιτήσεις ενός ‘ιδιαίτερου’ ρόλου. Η Lavona Golden μητέρα της Tonya Harding ήταν εκείνη η οποία την οδήγησε όχι μόνο στην άνοδο της αφού από ηλικία μόλις 4 ετών την έγραψε στο πατινάζ, αλλά την οδήγησε και στην ταχεία κάθοδο της, αφού ήταν εκείνη η οποία στην παιδική της ηλικία την κακομεταχειριζόταν τόσο ώστε να γίνει ματαιόδοξη, κακομαθημένη και ιδιαίτερα επιθετική. Όλα αυτά μας τα διηγείται με ιδιαίτερη γλαφυρότητα και στόμφο η Allison Janney γεγονός το οποίο μας κάνει να πιστεύουμε ότι το Όσκαρ το έχει στο τσεπάκι της.
Στην κατηγορία Καλύτερου Μοντάζ η ταινία ανταγωνίζεται στα ίσα την ταινία Δουνκέρκη. Αν και ανήκουν σε τελείως διαφορετικό είδος και οι δυο ταινίες μαγεύουν με το μοντάζ, αφού είναι ένας από τους κυρίως λόγος που καθηλώνουν το κοινό. Οι σκηνές όπου κυριαρχεί το πατινάζ ήταν ένας συνδυασμός κασκαντέρ και των δεξιοτήτων που απέκτησε η Robbie Margot κατά τα γυρίσματα της ταινίας γεγονός το οποίο, όμως, ο θεατής δεν αντιλαμβάνεται ποτέ λόγω του εξαίρετου μοντάζ.
Εν κατακλείδι, γιατί αξίζει να δεις την ταινία; Γιατί είναι βιογραφική χωρίς να έχει ίχνος δράματος παρόλο που χώραγε μπόλικο. Γιατί η Robbie Margot αποδεικνύει στον θεατή ότι μπορεί να πάει ένα βήμα παραπέρα. Γιατί απλά έχει πλάκα να περάσεις δυο ώρες με τον χαρακτήρα της white trash bimbo Tonya Harding.