Ηλέκτρα ΚατσίκηΜε αφορμή τα γενέθλια του Πέδρο Αλμοδόβαρ, ιδού ένα αφιέρωμα στον τρόπο που δουλεύει ο Ισπανός σκηνοθέτης!
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ γεννήθηκε στη Calzada de Calatrava, την πατρίδα του Δον Κιχώτη στις 25 Σεπτεμβρίου του 1949.
Όπως και ο φαντασιόπληκτος ιππότης, έτσι και ο Αλμοδόβαρ, έπλαθε ιστορίες για να τις διηγηθεί στις αδερφές του, οι οποίες κρέμονταν απ’ τα χείλια του και τον παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα. Είχε έμμονη με τον κινηματογράφο, έβλεπε όποια ταινία έφτανε στην μικρή πόλη που μεγάλωνε και εξιστορούσε την πλοκή στην οικογένειά του, βάζοντας πολλές δικές του ιστοριούλες, που δεν υπήρχαν στην ταινία.
Η βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια Αλμοδόβαρ έστειλε τον Πέδρο σε καθολικό σχολείο. Αυτό που έμαθε όμως ήταν πόσο μεγάλη αδυναμία είχαν ορισμένοι ιερείς στα μικρά αγόρια. Αν και ο ίδιος δεν κακοποιήθηκε ποτέ σεξουαλικά, είχε γίνει μάρτυρας σε περιστατικά παιδεραστίας.
Ο Αλμοδόβαρ έδειχνε την περιφρόνησή του, αρνούμενος να φιλήσει το χέρι των ιερέων. «Ήταν ένας κληρικός που ερχόταν επίτηδες πάντα μπροστά μου και με ανάγκαζε να φιλήσω το χέρι του. Μετά άρπαζε τα χέρια μου και δεν με άφηνε να φύγω, μέχρι να βάλω πραγματική δύναμη», έχει δηλώσει σε συνέντευξή του.
Ξεκίνησε το σινεμά του σε μια περίοδο που συνέπεσε με την πτώση της δικτατορίας του Φράνκο, περίοδο κατά την οποία όλη η κοινωνία ζούσε υπό αυστηρό έλεγχο, αλλά ιδίως οι γυναίκες αναγκάζονταν να περιοριστούν σε ασφυκτικούς κοινωνικούς ρόλους.
” Δουλεύω πάνω σε πράγματα που ξέρω, πράγματα που είδα, έζησα, έμαθα γι’ αυτά ή ακόμη και τα φαντάστηκα, τα οποία βέβαια μπορεί να συναντήσω παραλλαγμένα σε ένα μυθιστόρημα –μου αρέσει να παίρνω έμπνευση από βιβλία– και να πω: «Για δες τι όμορφα τα τοποθετεί και τα αναπτύσσει. Ας ξεκινήσω λοιπόν από αυτό».”
Έτσι, στην φιλμογραφία του κεντρικό ρόλο έχουν οι γυναικείες φιγούρες. Προσπάθησε να εξερευνήσει όσο τον δυνατόν καλύτερα την γυναικεία ψυχή θέτοντας την γυναίκα να κάνει όσους περισσότερους ρόλους μπορεί. Της συζύγου, της ερωμένης, της εργαζόμενης, της πόρνης και άλλους.
Οι ταινίες του μεθυστικές. Μας παρασέρνουν σε έναν ονειρικό κόσμο μέσα από το μελόδραμα και το χιούμορ. Θα λέγαμε πως ο Ισπανός σκηνοθέτης καταφέρνει να ανακαλύψει και να φέρει στην επιφάνεια την ανθρώπινη καρδιά με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Σκιαγραφεί άψογα τους χαρακτήρες και αναδύει κρυφά νοήματα.
Ταυτόχρονα τα μουσικά ακούσματα που επιλέγει σε κάνουν να ταξιδέψεις μακριά για λίγες ώρες , σε μια όμορφη vintage Ισπανία. Ο ίδιος έχει πει ότι : «Το όραμά μου είναι την ίδια στιγμή πολύ δύσκολο αλλά και πολύ ανθρώπινο. Με αυτό εννοώ την απόλυτη ανάγκη μας να μας επιθυμούν και το γεγονός ότι στην αλληλεπίδραση των επιθυμιών είναι δύσκολο δύο επιθυμίες να συναντηθούν και να αντιστοιχούν η μια στην άλλη.»
Εάν εξετάσουμε τις ταινίες του μπορούμε να πούμε ότι έχουν μία κοινωνιολογική και ταυτόχρονα ψυχολογική χροιά. Το ασυνείδητο, σχέσεις που εξελίσσονται με αναπάντεχο τρόπο, συνέπειες, εκβιασμοί, φαντασιώσεις και άλλα πολλά τα οποία διαπλέκονται και αλληλεπιδρούν το ένα μέσα στο άλλο όπως σε μία πραγματική κοινωνία. Βλέποντας μια ταινία του Αλμοδοβάρ, για έναν ψυχαναλυτή είναι σαν να περνάει μια μέρα στο γραφείο του βλέποντας τους αναλυόμενούς του. Μπορούμε να συναντήσουμε όλες τις γνωστές ανθρώπινες παθολογίες και διαστροφές.
Θα λέγαμε ότι ασχολείται με όλες τις παθολογικές λειτουργίες. Ζήλια, σπάσιμο ορίων, εκδίκηση, σεξουαλικότητα, φιλίες, πάθοι και πόθοι, απαγορευμένες σχέσεις.
Σε συνέντευξη έχει γραφτεί ότι με τις ταινίες του είναι σαν να κάνει έρωτα με το κοινό. Ομολογεί, λοιπόν, ότι θέλει να αφήνει αυτή την εντύπωση. H ιδέα και μόνον ότι το κοινό εξιτάρεται από τις ταινίες είναι υπέροχη.
Υποθέτει ότι το ιδεώδες θα ήταν ο θεατής μιας ταινίας του, βλέποντας τους δύο πρωταγωνιστές μαζί, να θέλει να βρεθεί στη μέση. Ωστόσο, ποτέ δεν ζήτησε γενναιοδωρία από τον θεατή. Αυτή η αίσθηση που περιγράφει πρέπει να βγαίνει από τα βάθη της ψυχής του και για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει κατ’ αρχάς να είναι καλή η ιστορία.
Εάν δεν τον έχετε εξερευνήσει ακόμη σας τον συνιστώ ανεπιφύλακτα!