Μαρία ΠαναγιώτουΑφιέρωμα στις ανθρώπινες συμπεριφορές και σχέσεις, πολλές εκ των οποίων τυγχάνουν κατά βάθος δηλητηριασμένες και αγκυλωμένες.
Ξυπνάς και νιώθεις ολοκληρωτικά ξένος στο σώμα σου, στο ίδιο σου το περιβάλλον. Χωρίς αφετηρία, χωρίς προορισμό, χωρίς κάποιο σημείο λήξης. Σαν ρακένδυτος περιπλανώμενος, που κινείται προς απροσδόκητες κατευθύνσεις για μια σανίδα σωτηρίας!
Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη. Ούτε ένα δείγμα ομοιότητας με ανθρώπους και καταστάσεις. Δεν σε αναγνωρίζεις! Όχι μόνο αυτό, αλλά έχεις ξεχάσει τι μέρα είναι. Βασικά δεν σε νοιάζει κιόλας. Τίποτα δεν σε νοιάζει πλέον. Άγνωστος σε έναν άγνωστο σιβυλλικό κόσμο!
Ωσάν παρατηρητής, βλέπεις στόματα να κινούνται, ανθρώπους να δρουν ή και να αδρανούν κι εσύ θεατής όλων αυτών μη μπορώντας να εξηγήσεις τι διαδραματίζεται γύρω σου. Βέβαια, ούτε καν να αντιδράσεις στα προφανή ερεθίσματα.
Είναι η στιγμή που περιτριγυρίζεσαι από κόσμο αλλά κανείς δεν καταβάλει προσπάθειες να σε ακούσει. Το δωμάτιο είναι γεμάτο κι εσύ μετράς μια-μια τις απουσίες. Μια πλάνη; Ή ίσως μια ολοζώντανη κυνική πραγματικότητα;
Μόνο το σπαρακτικά κλάματα σε σώζουν την στιγμή, που παγώνει ο χρόνος και οι δείκτες κολλάνε, που αποσβολώνονται όλο και περισσότερο τα κρυσταλλωμένα από καιρό ενδόμυχα σου και έτσι αποφασίζεις να παραιτηθείς ανήμπορος κι αμέτοχος, ώστε να ξαποστάσεις.
Τι θα γινόταν τότε; Θα συνέχιζε η ροή των πραγμάτων ή απλώς θα πάγωνε η εικόνα και θα περίμενε ο πρωταγωνιστής της να δράσει ξανά; Πρωταγωνιστής ή πιόνι; Άγνωστo!
Ψάχνεις λόγο να μην είσαι απαθής στον κόσμο που επιβάλλεται να εκμεταλλευτείς για να επιβιώσεις. Ποιος λόγος; Η αλήθεια εκλείπει. Υποκρισία, δόλος, αυταπάτες, “ταχυδακτυλουργικές οφθαλμαπάτες”…
Όλα υποτάσσονται στον βωμό του απέραντου άπληστου Εγώ. Όταν ο αλτρουισμός δεν έχει πια σάρκα να ντυθεί και το ατομικό συμφέρον βασιλεύει, μαχόμενο έναντι της ανθρωπιάς.
Κατοικοεδρεύουμε στην εποχή της εικόνας και την τεχνολογίας και ομοίως κάθε ήθος και ανθρώπινη αξία έχει λάβει εικονική υπόσταση.
Πόση πολλή ανάγκη έχει τελικά ο άνθρωπος για να λάβει έστω και λίγη ψεύτικη κι αθώα αποδοχή προκειμένου να απαλύνει τον πόνο του επερχόμενου θανάτου;
Zει μέσα σε ένα φάσμα με ψευδαισθήσεις, μα κατά βάθος γνωρίζει ότι το τέλος είναι αναπόφευκτο. Αλλά ο λαίμαργος εγωισμός του το απεκδύεται.
Ο William Gibson είχε αναφέρει χαρακτηριστικά: «Πριν διαγνώσεις τον εαυτό σου με κατάθλιψη, σιγουρέψου ότι δεν συναναστρέφεσαι με μαλάκες.» Αναρωτήσου αν αυτοί που είναι δίπλα σου λαμβάνουν τον εξοντωτικό ρόλο ετερόφωτου όντος.
Αν κλέβουν ενέργεια από την λάμψη και τα επιτεύγματά σου προκειμένου να χαλιναγωγήσουν τον εγωισμό τους ή αν σου κόβουν τα φτερά και σε εξοπλίζουν με τύψεις και ενοχές. Με λίγα λόγια, επιβιώνουν παρασιτικά, εις βάρος των άλλων. Μήπως ασυνείδητα ζεις, υπηρετώντας το ατίθασο τέρας τους;
Είναι ανάγκη να διαλεχθείς με τον εσώτερο εαυτό σου και να αναρωτηθείς για το αν σε περιτριγυρίζουν άνθρωποι που νοιάζονται έμπρακτα και σου δίνουν περιθώριο να είσαι αυτό που ονειρεύεται η ψυχή σου. Δεν απαιτούν μάταιες συγγνώμες και δε θα σε βαρύνουν με προσδοκίες και όνειρα για το ποιος θα έπρεπε να γίνεις ή ποιος να μην γίνεις.
Είναι αυτοί που θα θέλουν να σε κάνουν να χαμογελάς, που θα χαρούν ολόψυχα με την ευτυχία σου σαν να την βίωναν τα σωθικά τους και δε θα τρέχουν δίπλα σου μόνο ως κριτές κάθε φορά, που λυγίζεις για να σε μαστιγώνουν με κάθε ευκαιρία.
Έλεγξε με προσοχή ποιος από αυτούς προσπαθεί να χωρέσει το όλον σου σε καλούπια και ποιος σε κρατά αλώβητο, ώστε να γίνεις αυτό ακριβώς που έχεις ανάγκη.
Οι πρώτοι μεν θα σε ετεροκατευθύνουν για να επιτύχουν υποχθόνια τον σκοπό τους, θα σε κατακρίνουν όταν δεν τους ικανοποιήσεις έστω και μια ανάγκη και δεν μπορέσεις να τροφοδοτήσεις την ματαιοδοξία τους.
Οι δεύτεροι θα ενστερνιστούν και θα αγκαλιάσουν κάθε πτυχή της ζωής σου. Θα αγαπήσουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα σου και ποτέ δεν θα επιδιώξουν να αλλάξουν την πορεία των θέλω σου που εσύ ο ίδιος έχεις επιλέξει. Θα δείξουν σεβασμό στο ανάστημά και τη βούληση σου.
Εστίασε στο μικροσκόπιο σου σε αυτούς που δεν έχουν χώρο στην διάρκεια της καθημερινότητάς σου για σένα ενώ με λόγια παλεύουν αδιάκοπα να αποδείξουν το αντίθετο. Όχι μόνο δεν εντάσσεσαι στις προτεραιότητες τους, αλλά τσαλακώνεσαι για να χωρέσεις μετά βίας στην πολυγραφότατη ατζέντα τους.
Για να μην βυθίζεσαι σε πλάνες και επειδή δεν υπάρχει μέση εξήγηση, ο άνθρωπος που πραγματικά είναι δίπλα σου ψυχή τε και σώματι θα αγωνιστεί στον μαραθώνιο των πράξεων για να σου αποδείξει ότι είναι αντάξιος των λεγομένων του. Θα εναρμονίσει πράξεις και ρήσεις και προπαντός δεν θα σε εντάξει σε καμία ατζέντα, γιατί απλούστατα δεν θα είσαι υποχρέωση, μιας και οι υποχρεώσεις βαραίνουν και μετράς αντίστροφα για την απαλλαγή σου απ’ αυτές.
Ρώτα τον εαυτό σου:
«Έχω άραγε χρόνο και χώρο για τέτοιους ανθρώπους;»
Η απάντηση βρίσκεται καλά κρυμμένη μέσα σου. Αν όμως η απάντηση είναι σαφέστατα «όχι», τότε πάψε να εθελοτυφλείς και να φορτώνεσαι με την ευθύνη των προβλημάτων, που αφορούν άλλους και να κουκουλώνεσαι πίσω από ανύπαρκτα ψυχολογικά προβλήματα, αυθυποβάλλοντας τον εαυτό σου.
Θέσε λοιπόν ως στόχο της ζωής σου να πετάξεις στα σκουπίδια όλα αυτά που βαραίνουν την λευκή ψυχή σου και εισβάλλουν υποχθόνια και επιθετικά σ’ αυτήν, μιας και δεν είσαι κάδος ανακύκλωσης ώστε να παίρνεις πάνω σου τα φορτία και το παρελθόν ξενικών παρασίτων.
Κράτα αυτούς που σε αφήνουν να αναπνεύσεις και δεν σε ταξινομούν με ταμπέλες, απαιτήσεις και παράλογα «πρέπει» και «μη».
Εξάλλου όσο υπάρχουν άνθρωποι, είμαστε ο σωρός των ανθρώπων που επιλέγουμε να κρατήσουμε στην ζωή μας.