Σκέψεις που χάνονται μέσα στο χρόνο

Συνειρμικές σκέψεις με νοσταλγικά ψήγματα και μια αστρική προβολή, περιστρεφόμενη γύρω από τα όρια του έρωτα και του χωρισμού.

Να λοιπόν, περιπλανούμαστε πάλι εδώ. Μια κρυστάλλινη σφαίρα και ένα ζεύγος ατσάλινων χεριών αρκούν για την πανσέληνο. O εαυτός μου, ένα αίμα φτιαγμένο από τόλμη και αλκοόλ! Θυμάσαι; Ανεξίτηλα σημάδια… Το αεράκι σου στεκόταν ακίνητο στον δρόμο. Πως θα τολμούσα να το ξεχάσω;

Τι θα μπορούσε πιθανόν να πάει στραβά; Τι θα μπορούσε να ακολουθήσει μια καλή πορεία; Μπορούμε να κατονομάσουμε κάθε θετική, όσο και κάθε αρνητική τροχιά. Όμως, αν εμείς όλοι είμαστε απλά και μόνο κραδασμοί, ποια η διαφορά;

Η καρδιά μου είναι ένας λίθινος ξενώνας. Είναι κλεψύδρα, είναι άβυσσος, είναι ένας μοναχικός βράχος με πύρινη ουρά, που απλώνεται στην ατμόσφαιρα σου. Καύση και διάσπαση!

Έτσι, αφήνουμε τα άτομα μας να πέφτουν συντροφιά στον ωκεανό. Να αφήσουμε τους πύρινες μας να συγκλίνουν. Σε θέλω τώρα! Με μια άφθαρτη συνείδηση. Το χθες μου είναι νεκρό. Το παρόν, μια αυταπάτη. Το αύριο παρά μόνο ένας εφιάλτης.

Είναι μια ιστορία, μια ταινία. Η δική μας ταινία! Ένα περιπλεκόμενο ειδύλλιο που τελειώνει κάπως έτσι: Χωρίς αναζήτηση, το κορίτσι αγγίζει επιφυλακτικά το χέρι του αγοριού. Αυτή κρυσταλλώνει και στην συνέχεια συναντά το βλέμμα του. Αυτός χαμογελά. Αυτή παραδίδεται. Τα χείλη ενώνονται.

Φωτολογισμοι: Νοσηρες Ανθρωπινες Σχεσεις (Μερος 2ο)

Απομακρυνόμαστε. Μια γυναίκα περικυκλώνει έναν άντρα σε έναν ξύλινο πάγκο. Πίσω από έναν τοίχο, δυο αγόρια αγκαλιάζονται με πάθος. Απροσδιόριστες οντότητες αχνοφαίνονται πίσω από τα θολά τζάμια ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου. Δύο δυσδιάκριτες φιγούρες ψηλαφίζουν έναν τηλεφωνικό θάλαμο. Ένα ζευγάρι σε κάθε πόρτα και γύρω από κάθε γωνία. Το χιόνι αρχίζει να πέφτει χωρίς κρότο!

Σκαρφαλώνουμε στον ουρανό επιστρέφοντας στο αγόρι και στο κορίτσι, ενώ γίνονται κι αυτοί μικροσκοπικά στίγματα σε έναν συνωστισμένο κενό δρόμο.

Φεύγουμε όλο και πιο μακριά, μέχρι η χώρα να αφανιστεί, μέχρι που η Γη θα είναι αόρατη.

Με το αστρικό νήμα να πατά στη γη, πηγαίνουμε αστραπιαία στο διάστημα. Παρατηρούμε τον ήλιο και τους δορυφόρους σε τροχιά γύρω από αυτόν. Περικυκλωνόμαστε από ένα δισεκατομμύριο αστέρια. Αιωρούμαστε πάνω από το φεγγάρι. Έπειτα εξαλείφουμε το σκοτάδι και τα λεπτά κυλάνε απροσδιόριστα!

Σε θέλω τώρα! Μην αγνοείς τους οιωνούς. Το παρόν φτιάχτηκε αρμονικά για μας! Φαντάσου να ξυπνούσαμε αύριο και τίποτα να μην είχε συμβεί. Σκέψου τι δεν θα μάθουμε ποτέ?! Μια νύχτα πάθους και έρωτα, σε μήνες γεμάτους αμφιβολία.

Η καρδιά μου γίνεται λίθινη. Πιάσε το χέρι μου. Ας τρέξουμε, τι λες;