Frapress”Εκείνο που προσπαθώ να συλλάβω είναι ίσως η ανθρώπινη ψυχή… Σε κάθε περίπτωση, μια αλήθεια που εγώ ο ίδιος δεν έχω βρει. Ίσως τον χρόνο που κυλάει και δεν αιχμαλωτίζεται ποτέ…” ~ Κριστόφ Κισλόφσκι
Ο Κριστόφ Κισλόφσκι, Πολωνός σεναριογράφος και σκηνοθέτης, γεννήθηκε στην Βαρσοβία εν έτη 1941. Στην έφηβη ηλικία των 16 ετών ξεκινά να φοιτά σε σχολή πυροσβεστών, την οποία και εγκατέλειψε γρήγορα καθώς σύντομα συνειδητοποιεί ότι το πνεύμα του ζητά να βάζει φωτιές και όχι να σβήνει, σε άλλους χώρους, στου πολιτιστικούς και όχι λανθασμένα καθώς αποτέλεσε μια κυρίαρχη κινηματογραφική μορφή μέσα από τα έργα του και το ύφος αυτών. Ο σπουδαίος Πολωνός σκηνοθέτης απεβίωσε το 1996 σε ηλικία 55 ετών από ανακοπή κατά τη διάρκεια μιας εγχείρισης ανοιχτής καρδιάς.
Το 1968 ολοκληρώνει τις σπουδές του στην Κρατική Ανωτέρα Σχολή Κινηματογραφίας του Λοτζ και ξεκινά μια πορεία στον χώρο των ντοκιμαντέρ η οποία και τον καθορίζει σε μεγάλο βαθμό. Μεγαλώνοντας σε μια μεταπολεμική χώρα της Ευρώπης μέσα σε ένα σύστημα αξιών δεν αρκέστηκε να περιγράψει απλά την πραγματικότητα αλλά να αποτυπώσει τα μυστήρια της, τα οποία μπορούν να προέρχονται είτε από εμάς- μέσα από μια ρεαλιστική έκφανση της ζωής μας, είτε από την φαντασίας μας.
Κάθε του εγχείρημα, όμως, αποτελούσε μια διαδρομή στο ανθρώπινο πνεύμα θέτοντας προβληματισμούς εσωτερικής φύσεως, επιζητώντας ταυτόχρονα και τις απαντήσεις τους. Το συμπέρασμα, σχεδόν πάντα, δεν μπορεί παρά να είναι ένα ερώτημα ακόμη…
«Πιστεύω ότι η ζωή είναι πιο ευφυής από τη λογοτεχνία. Η απασχόληση για τόσο πολύ χρόνο στα ντοκιμαντέρ υπήρξε μια ευλογία αλλά και ένα εμπόδιο για το έργο μου. Στο ντοκιμαντέρ το σενάριο απλώς σου υποδεικνύει μια κατεύθυνση. Όμως κανένας δεν ξέρει πως θα ξετυλιχθεί η ιστορία…».
Οι ταινίες του ”ξεσκέπαζαν” τον ίδιο μέσα από τα χαρακτηριστικά που ο ίδιους τους προσέδιδε. Συγκεκριμένα, στοιχεία αυτών ήταν η επιμονή στην καθαρή αλήθεια και στην απόρριψη οποιουδήποτε ψευδούς ψήγματος μέσα σε αυτήν. Η έντονη επιθυμία για αναζήτηση και ηθική προσέγγιση της πραγματικότητας τον έκανε να ”ντύσει” κάθε του δημιούργημα αυστηρά και λιτά. Κύριος σκοπός του, να σκιαγραφήσει, μέσα από τα ασπρόμαυρα καρέ του, την καθημερινότητα των κατοίκων, των στρατιωτών και των εργαζομένων της πόλης του.
“Είμαι μάλλον ένας ψυχρός άνθρωπος και όλες μου οι ταινίες γεννιούνται απ’ την άλλη πλευρά, κάτω από το φακό του ερευνητή. Ποτέ δεν μοίρασα συγκινήσεις στον κόσμο και δεν θ’ αρχίσω να το κάνω τώρα”.
Έργα που αποτέλεσαν κομβικά σημεία για την πορεία του αποτελούν τα ακόλουθα:
Η Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το ”Personel” όπου και κερδίζει το πρώτο του βραβείο από το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Μανχάιμ. Έπειτα, ο ίδιος πορεύεται με το ρεύμα του κοινωνικού ρεαλισμού, ένα ρεύμα που θα προσδιορίσει και τις επόμενες ταινίες του, όπως ”Ο ερασιτέχνης κινηματογραφιστής(1979)”, με κέντρο έναν απλό άνθρωπο ο οποίος ανακαλύπτει τη γοητεία της δημιουργίας και το τίμημα που πρέπει να πληρώσει- που δεν είναι άλλο από την απομόνωση, και ο Δεκάλογος (1988), μια απόπειρα να κινηματογραφηθεί ο νομός, η ηθική, η κοινωνία και η ελεύθερη βούληση του ατόμου.
Η διεθνής καταξίωση έρχεται με τις ταινίες ”Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα” (1991) και την τριλογία ”Τρία Χρώματα: Η Μπλε /Λευκή /Κόκκινη Ταινία”(1993-1994). Η είσοδος του στον πολιτικό κινηματογράφο, πραγματοποιείται με την ταινία ”Δίχως Τέλος” (1984).
Η Φιλμογραφία
Το 1966 ξεκινά ενεργά με τα έργα: The Tram και το The Office. Εκ τοτε, ακολουθεί μια πληθώρα δημιουργιών, γύρω στα 40, όπως το Concert Of Requests, το The Photograph, το From the City of Lodz, το I Was A Soldier όπου και φτάνουμε, τελικά, στο 1992 με την Διπλή Ζωή της Βερόνικα, στα Τρία χρώματα (1993-1994) και στον Παράδεισο (2002).
Το πλούσιο έργο του αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές όλων των εθνικοτήτων αφού η τέχνη μιλά όλες τις γλώσσες, φτάνει να θες να ακούσεις…