Μαρία ΠαναγιώτουΈνα στοχαστικό κείμενο, αφιερωμένο στις ανθρώπινες σχέσεις και στην διάβρωσή τους με την πάροδο των χρόνων.
Αναπνέοντας βεβιασμένα σε μία αποπνικτικά ασφυκτική κοινωνία, που εδώ και δεκαετίες καταρρέει σε κάθε της έκφανση. Oι διαπροσωπικές σχέσεις ακολουθούν ακριβώς την ίδια πεπατημένη και καταστρέφονται ολοσχερώς στο πέρασμά τους.
Και σ’ όλο αυτό, το πλήθος αρνείται πεισματικά να αποδεχτεί ότι δεν είναι μόνο ο οικονομικός μαρασμός που μας κατακλύζει.
Αν φέρουμε στο μυαλό μας την λέξη «κρίση», πολλοί στο άκουσμά της την συσχετίζουμε με την οικονομία, τα μνημόνια και γιατί όχι και με την πολιτική. Μήπως όμως θα έπρεπε να προχωρήσουμε ένα βήμα παρακάτω τον συλλογισμό μας;
Σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση δεν δύναται να γίνει αντιληπτό -κυρίως θεωρώ λόγω ενδόμυχου φόβου, εγωισμού, πιθανότατα και άγνοιας- πως έχει σημειωθεί σημαντική απώλεια ζωτικότητας και σε πολλά ακόμη επίπεδα, με βασικότερο αυτό της κοινωνίας και των ανθρώπινων επαφών που εγκλείονται μέσα στο χάος της.
Ζούμε στην γενιά της ευκολίας, της αυτοματοποίησης, του «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξουμε», ενός ανάλγητου κομφορμισμού, που συνειδητά και συγχρόνως παθητικά ενστερνιστήκαμε.
Κάνοντας flash back στον χρόνο, μπορούμε να εντοπίσουμε αυτό το ολέθριο «γιατί» της ανεπανόρθωτης αποχαύνωσης. Και συγκριτικά βλέπεις το «τώρα» σαν μια Νέμεση, μια γενιά, που διέλυσε η ελληνική διαπαιδαγώγιση του «τότε».
Σίγουρα, οι ανθρώπινες συμπεριφορές είναι αποτέλεσμα της ανάλογης παιδείας. Πόσο ουσιαστική μπορεί όμως να είναι μια ανατροφή με γιγαντιαία στίγματα υπερπροστασίας και μιας ανατροφής με κύριο το αίσθημα του Μεγαλείου που οδηγούν με μαθηματικές κινήσεις σε μια ωφελιμιστική τεχνοκρατική καθημερινότητα;
Υποσυνείδητα έχουμε πεισθεί, ότι ο πλασματικός κόσμος θα γεφυρώσει τα υπάρχοντα χάσματα του πραγματικού κόσμου. Μετράμε τα like, αντί για τους ανθρώπους. Τα friend requests, αντί για τα άτομα που θα ήταν όντως εκεί. Μήπως στην ουσία μετράμε απουσίες αντί για παρουσίες;
Βγαίνουμε ακόμη για να θρέψουμε το υποχθόνιο εκείνο τέρας του εγωκεντρισμού και του «φαίνεσθαι» που κατά βάθος κρύβεται μέσα μας. Γιατί «Δεν πειράζει, φίλε μου, αν δεν πέρασα καλά το Σαββατόβραδο, τουλάχιστον άξιζε το check-in». Φτάσαμε μέχρι και στο σημείο να συμπεριλαμβάνουμε στο δυναμικό των φλερτ το «Γεια, τι κάνεις;» του facebook.
Πολύ απλά ο κόσμος θα ήταν μακράν καλύτερος αν αντί να φιλτράρεις φωτογραφίες, φίλτραρες την ποιότητα της ζωής σου…
Και από όχι λίγους θεωρείται πως η ζωή είναι ένα ασταμάτητο επιτραπέζιο παιχνίδι. Ξεκινάς απ’ την αφετηρία, αντικρίζοντας παράλληλους λαβυρίνθους, με σκοπό τον τελικό σταθμό.
Κάπου εκεί καλείσαι να επιλέξεις αν θα ολισθήσεις ή θα προχωρήσεις με πυγμή. Θα είσαι το πιόνι ή ο τροχός; Η αρχή ή το τέρμα; Πόσοι είμαστε στ’ αλήθεια πρωταγωνιστές ενός παιχνιδιού στο οποίο ασυναίσθητα βαλθήκαμε να συμμετέχουμε;
Πόσοι μάλλον έχουμε πραγματικά το θάρρος να είμαστε; Μαρμάρινα πιόνια, που αποκρούουν την ενδελέχεια τους. Αυτό είμαστε. Προσδοκούμε τον από μηχανής τροχό να θέσει σε εκτέλεση τις γητειές του.
Πόσο εύκολα δέχεται κάνεις να φτάσει στο ταξίδι με νόθα αντίγραφα της Ιθάκης; Τα πιόνια γίνονται θύματα της ενέδρας, που τα ίδια μηχανεύτηκαν!
Μόνο ως φόβο θα μπορούσε κανείς να το εξηγήσει. Φόβος για το ρίσκο, για το αβέβαιο, για το μέλλον… Φόβος για την ίδια τη ζωή και την μαγεία της.
Διάβρωση ψυχής: Καλοτυχία ή αυταπάτη;
Και τώρα βγες έξω και φώναξε: Είμαι ελεύθερος!