Ελευθερία ΜαρίνουΚάθε πόλη έχει τη δύναμη να σε ταξιδεύει, έτσι και η Πάτρα!
Σε αυτό το άρθρο, εσύ και εγώ θα κάνουμε μία συμφωνία. Αν δεχτείς σου υποσχόμαι πως φεύγοντας θα σου αφήσω μια ωραία ανάμνηση, από αυτές με πολύ χρώμα.
Η συμφωνία θα έχει ως εξής: θα περπατήσουμε μαζί μέχρι το τέρμα και ύστερα θα χωρίσουμε σαν δυο στίχους μες το ίδιο ποίημα. Αν δέχεσαι, μπορούμε να ξεκινήσουμε ευθύς αμέσως…
Υπάρχουν μέρη που χρειάζεσαι αποθέματα, τόσο χρηματικά όσο και χρονικά για να κατάφερεις να φτάσεις εκεί, να τα επισκεφτείς. Είναι εκείνα τα μέρη που θα τα δεις σε φυλλάδια δρόμων, σε μία πανέμορφη φωτογραφία σε τουριστικά πακέτα, στις διαφημίσεις… Υπάρχουν όμως και μέρη, μικροί παράδεισοι, που θέλουν μονάχα μία ψυχή ταξιδιάρα.
Ήρθε η στιγμή να ξεκινήσουμε…
Τούτη η πόλη έχει έναν παράδεισο δίπλα στη θάλασσα και είναι γνωστός σε όλους ως Μαρίνα. Ο όρος παράδεισος, μερικές φορές μοιάζει με πλεονασμό αλλά εδώ ίσως έχει μια φυσική θέση κατά τον προσδιορισμό και αυτό γιατί μόνο σε λίγα μέτρα μπορείς να γευτείς χώρους και εποχές σε μονάχα μια στιγμή…
Βρισκόμαστε στο θεατράκι, άνοιξη, λίγο πριν τα μεσάνυχτα και το φως ίσα που διαγράφει την πορεία ενός χορού σε μια εποχή ρετρό, παράλληλη με την δική μας. Σε αυτό το χώρο, οι στιγμές αναβιώνουν πολιτισμούς, ιστορίες και έθιμα. Είναι ο χώρος που αποκαλώ ‘‘χρονομηχανή” και αν ποτέ θελήσεις να δεις την ταχύτητα της, να σταθείς στη μέση της σκηνής, εκεί ακούγονται όλα πιο δυνατά, πιο έντονα…
Λίγα μέτρα μονάχα, από την σκηνή στα ”παρασκήνια”, θα δεις συντροφιές που με τις ώρες πληθαίνουν, αφαιρούνται και πολλαπλασιάζονται. Η μαθηματική δυναμική ήταν ανέκαθεν εφαρμοσμένη στις ανθρώπινες σχέσεις και εδώ είναι ο χώρος που θα το πιστοποιήσεις.
Οι σκιές λένε μεγαλώνουν στο σκοτάδι των ανθρώπων αλλά πόσο αντίρροπη είναι και η συντροφιά; Θαρρείς πως, εν τέλη, οι σκιές δεν είναι για να σε φοβίζουν, παρά ένας ζωγράφος που παλέβει να αποτυπώσει το πέρασμα σου από τον χώρο και θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα μπουν χρώματα, χαμόγελα και φωνές που θα τραγουδούν δίπλα στο κύμα…
Φεύγοντας, περπατάμε στο λιμανάκι, το οποίο παραδόξως δεν είναι ποτέ άδειο. Πάντα υποδέχεται κάποιον επισκέπτη, αποχαιρετά έναν καπετάνιο. Είναι και οι κανόνες λειτουργίας αυτών των χώρων άλλωστε. Μια ισορροπία του ερχομού και της φυγής…
Ανέκαθεν όμως δεν ήταν αγαπημένα τούτα τα μέρη; Για συζητήσεις, για ένα ξεκίνημα, για έναν αποχαιρετισμό;
Φυσικά(!), όπου υπάρχει θάλασσα, όπου υπάρχει νερό, όλα καθαρίζουν, όλα αραιώνουν. Bαπτίζονται ξανά στο όνομα μιας συνέχειας που παλέυει να βρει μια θέση μαζί μας…
Και για αυτούς που παρα-μένουν;
Κάθε απόγευμα, λίγο μετά την μεσημεριανή ώρα θα συναντήσεις μια παρέα λίγο διαφορετική…
Άνθρωποι φτιάχνουν τα δικά τους πηγαδάκια, σαν τότε που ήταν μικρά παιδιά και συνωμοτούσαν την επόμενη σκανδαλιά. Βέβαια, έχουν μεγαλώσει λίγο για αυτά και μονάχα γνέφουν ο ένας στον άλλον… μιλούν δίχως να λένε πολλά. Βλέπεις, όσο μεγαλώνεις η επικοινωνία είναι πιο ήσυχη αλλά περισσότερο θορυβώδης. Πρώτο λόγο αποκτάνε τα σώματα και αυτά έχουν τη δική τους αλφα- βήτα…
Στη συνέχεια, θα δεις ένα συνοθήλευμα ηλικιών να μπερδεύεται μεταξύ τους και να ορίζουν τις διαστάσεις του χώρου, ξανά. Εκεί που η συνύπαρξη γίνεται σύμπραξη και αρμονία. Ακούς συνεχώς πως οι καιροί είναι περίεργοι και σου λένε να μην μιλάς σε αγνώστους αλλά ο παράδεισος εξασφαλίζει ότι τίποτα κακό δεν θα συμβεί.
Προχωρώντας, θα διαπιστώσεις πως η φυσική ομορφιά είναι αστείρευτη και μπορείς να σταθείς σε δεκάδες σημεία… το μόνο που χρειάζεται είναι να βάλεις τα μάτια σου να κοιτούν στους ορίζοντες που ανοίγονται. Να εστιάσεις εκεί που αναβλύζει η δική σου αλήθεια, ο δικός σου πλούτος…
Τώρα που τελείωσε η βόλτα μας, μπορούμε να πιούμε έναν καφέ,
άλλωστε νωρίς είναι ακόμα και έχουμε πολλές
επιλογές…