Δημήτρης ΜπούραςΠήγα μια βόλτα από το θέατρο Αργώ, ένα μικρό θεατράκι κοντά στο Μεταξουργείο. Θα έβλεπα τη παράσταση ” Ηλίθια αστεία” και, ομολογουμένως περίμενα πολλά, καθώς είμαι πραγματικά μέγας οπαδός της ομώνυμης ταινίας του Χάνεκε στην οποία και βασίστηκε.
Και δεν απογοητεύτηκα καθόλου.
Και δεν γέλασα και καθόλου, καθόλου όμως.
Και αυτό για τον απλό λόγο πως το κείμενο που οι 4 ηθοποιοί έφεραν μπροστά στα μάτια μας μέσα στη σύμβαση ενός θεατρικού έργου κάθε άλλο παρά αυτό θέλει. Επιθυμεί να σε σοκάρει, να σε ξυπνήσει. Και μετά να σε γεμίσει αρκετά ερωτήματα για μια υπέροχη βόλτα για κρασί και συζήτηση.
Δύο νεαροί φοιτητές εισέρχονται στο εξοχικό ενός πλούσιου ζευγαριού που μαζί με τον δεκάχρονο γιο τους, έχουν μόλις ξεκινήσει τις διακοπές τους.
Οι φοιτητές αναγκάζουν την οικογένεια να παίξουν μαζί τους ένα παιχνίδι, έτσι, για πλάκα, σαν ένα αστείο. Μόνο και μόνο για να αποδείξουν πως είναι ικανοί να κάνουν το τέλειο έγκλημα και ότι κανείς δε μπορεί να τους σταματήσει.
Υπάρχει ο ” Υπεράνθρωπος”;
Έχει οποιοσδήποτε το δικαίωμα να θεωρήσει τον εαυτό του παραπάνω άξιο από τους υπολοίπους σε τέτοιο βαθμό ώστε να παίρνει ζωές κατά βούληση, απλά και μόνο επειδή τις θεωρεί κατώτερες;
Ζούμε σε μια κοινωνία που η βία έχει πάρει σε πολλές περιπτώσεις το πάνω χέρι. Λεκτική, σωματική, ψυχολογική, παντού γύρω μας ένταση, θυμός, αγανάκτηση.
Αυτό θίγει με υπέροχο τρόπο και αυτή η παράσταση, ένα ασφυκτικό θρίλερ εσωτερικού χώρου. με υπέροχη ένταση από τους τέσσερις ηθοποιούς και ένα διάχυτο τρόμο, μια παράνοια που σε πλημμυρίζει και σε κάνει να αναζητάς διέξοδο, μια κάθαρση.
Εάν αυτή θα έρθει ή όχι, σας αφήνω να ανακαλύψετε μόνοι σας.
Έχει γίνει αξιοθαύμαστη δουλειά, πραγματικά.
Σκηνοθετικά, ένα τέτοιο έργο δεν είναι εύκολο να μεταφερθεί. Ο σκηνοθέτης φρόντισε το εμπλουτίσει με ισχυρά κίνητρα αλλά και τη φιλοσοφία του Νίτσε, την έννοια του Υπερανθρώπου, και να το κάνει μια σπουδή στην ανθρώπινη ανάγκη για υπεροχή, την λαχτάρα για επικράτηση με οποιοδήποτε κόστος.
Συναρπαστικό είναι και το γεγονός πως στο έργο, έχοντας ως βασικό σενάριο αυτό του “funny games” του Χάνεκε, έχουν εισαχθεί επιρροές και από άλλες κινηματογραφικές παραγωγές και μεγάλα, μνημειώδη έργα όπως το “κουρδιστό πορτοκάλι” κ.α…
Νιτσε και Κινηματογραφος: 10 ταινιες επηρεασμενες απο τη φιλοσοφια του
Οι ρόλοι δοσμένοι στην εντέλεια σε 4 ηθοποιούς που κρατάνε την ένταση και την ενέργεια αμείωτη και με ρυθμό του οποίου τα συνεχή σκαμπανεβάσματα, από τα πιο ήπια ( τρόπος του λέγειν) κομμάτια που εξηγούν τα κίνητρα ως τα πιο βίαια, όπου και η ενέργεια φτάνει στο ζενίθ, σε κρατάει σε συνεχή εγρήγορση.
Στο τέλος τα κίνητρα έχουν φανερωθεί, όλα τα πιόνια του παιχνιδιού είναι πάνω στο τραπέζι και το παιχνίδι έχει φτάσει στο κρισιμότερο σημείο.
Και το φινάλε του το νιώθεις σαν έναν κουβά με παγωμένο νερό που σε λούζει χωρίς εσύ να μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό.
Γιατί έτσι είναι τα πράγματα σήμερα. Ο καταναλωτισμός, ο καθωσπρεπισμός, η σύγχρονη κοινωνία της οποίας αποτελούμε μέλη, είναι βαθύτατα βίαιη, ανεξέλεγκτη. Και τέτοια αστεία, τέτοια ηλίθια αστεία γίνονται σε καθημερινή βάση. Χωρίς να τους δίνουμε σημασία. Μέχρι να συμβούν σε απόσταση αναπνοής από εμάς. Μέχρι να συμβούν σε εμάς.
Σκηνοθ.: Α. Ζουγανέλης Διάρκεια : 100′ Διανομή: Δημήτρης Δακτυλάς, Κορίνα Τριανταφύλλου, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Νικόλας Φραγκιουδάκης και ο μικρός Κλέαρχος Βαινόπουλος Θέατρο Αργώ, Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο